Η καρδιά του κτήνους χτυπάει ξανά

Δέκα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας «Η καρδιά του κτήνους», ο Ρένος Χαραλαμπίδης θα έχει τη χαρά να τη μοιραστεί με τους φίλους του αλλά και τον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο –στο μυθιστόρημα του οποίου έχει βασιστεί- σε μια επετειακή βραδιά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Σε μια Αθήνα εξίσου εορταστική, αλλά τελείως διαφορετική από τη σημερινή, ο Ρένος Χαραλαμπίδης τοποθέτησε τον ήρωα του, Στέφαν, και μας έκανε όλους κοινωνούς των δικών του αδιεξόδων.

Η ταινία διαπραγματεύεται την εντυπωσιακή πτώση, αλλά και τη λύτρωση, ενός νάρκισου που καλείται να αντιμετωπίσει την πραγματική ζωή. Οι ανώτατες σπουδές φιλοσοφίας έχουν κάνει τον Στέφανο να αντιμετωπίζει όλους τους ανθρώπους ως κατώτερους του. Όταν απολυθεί από τον στρατό θεωρεί ότι ο κόσμος του ανήκει. Στην πραγματικότητα του ανήκουν μόνο τα χρέη μητέρας του, που μόλις απεβίωσε και η απόρριψη της άλλοτε αφοσιωμένης ερωμένης του.

Ο Τσακίρης, φίλος από το σχολείο που εξελίχτηκε σε μικροεγκληματία, του προτείνει να ληστέψουν την τράπεζα που δουλεύει ως ταμίας ο Άρης, συνεργός αλλά και πρότυπο του κοινωνικού επαναστάτη στα εφηβικά τους χρόνια και πυγμαλίων του Στέφανου. Ο ήρωας θα βουτηχτεί στην παρανομία αλλά και τη μαγεία της πραγματικής ζωής, κάνοντας το υποχρεωτικό ταξίδι προς την ωριμότητα.

Η τρίτη ταινία του Χαραλαμπίδη (ως σκηνοθέτη), μετά το «No budget story» και τα «Φτηνά τσιγάρα», είναι βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα-σταθμό στα ελληνικά νεανικά αναγνώσματα της δεκαετίας του 1980. Ο συγγραφέας μάλιστα συμβούλεψε τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο πως «όσο πιο πολύ προδώσεις το βιβλίο και απελευθερωθείς, τόσο καλύτερη ταινία θα κάνεις».

Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου, στις 12.00 το μεσημέρι, το κοινό αλλά και οι συντελεστές της ταινίας θα κληθούν να βρουν ομοιότητες και διαφορές όχι μόνο της Αθήνας που άλλαξε αλλά και των ηρώων της ταινίας με τους πραγματικούς ανθρώπους του σήμερα. Για αυτόν τον λόγο ο σκηνοθέτης αλλά και ο συγγραφέας θα συμμετάσχουν σε μια ανοιχτή συζήτηση με σκοπό να «Να δούμε τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει από εκείνη την τόσο κοντινή αλλά και τόσο μακρινή δεκαετία», όπως λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.