Με οδηγό τη φωνή της

Την πρώτη φορά που την άκουσα στο «Χαμάμ» στα Πετράλωνα μου ήρθε στο μυαλό η Μαρίκα Νίνου. Η δεύτερη φορά που την απήλαυσα να τραγουδάει ήταν όταν πρωτοπαρουσίασε τα «Δανεικά Παπούτσια», δύο χρόνια πριν στο μπαρ Harvest. Μόνη της, καθισμένη στη μπάρα, με μόνο όργανο τη δωρική φωνή της. A capella. Υπέροχη.

Η Χριστίνα Μαξούρη είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα. Ηθοποιός και τραγουδίστρια, που έχει τον τρόπο να σε ηλεκτρίζει με τη φωνή της. Κι ύστερα με ένα φωτεινό χαμόγελο και το τρανταχτό της γέλιο να σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο οικεία. Αυτό είναι, νομίζω, και το μυστικό της επιτυχίας των «Δανεικών Παπουτσιών» της. Μίας σειράς από αγαπημένα της τραγούδια, που τα τραγουδάει εδώ και δύο χρόνια unplugged, αλλά με ψυχή.



Η μουσική αυτή παράσταση αγκαλιάστηκε από το αθηναϊκό κοινό, ταξίδεψε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, έφτασε μέχρι το Λονδίνο και τώρα επιστρέφει για τον τρίτο και τελευταίο κύκλο παραστάσεών της στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Από τη Δευτέρα, 9 Νοεμβρίου, και κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ. Τραγούδια και μελωδίες που αγαπήσαμε συναντούν σύντομα κείμενα του Χατζιδάκι, του Ελύτη, του Λειβαδίτη, του Περεσιάδη μέσα από τη φωνή της Χριστίνας, που ερμηνεύει άλλοτε a capella, άλλοτε παίζοντας το μεταλλόφωνο και το μπαγλαμαδάκι της κι άλλοτε αφήνοντας δύο δεξιοτέχνες μουσικούς –τον Φώτη Σιώτα στο βιολί και τη βιόλα και τη Σοφία Ευκλείδου στο τσέλο– να τη συνοδέψουν.

«Είναι λίγο σαν να ανοίγω το σπίτι μου, σαν να μπαίνει ο κόσμος στο δωμάτιό μου», μου έλεγε τον περασμένο Γενάρη όταν περιόδευε με τα «Δανεικά Παπούτσια» ανά την Ελλάδα. «Αυτό που κερδίζεις μέσα από το a capella είναι η εγγύτητα και φυσικά ένα μεγάλο περιθώριο λάθους που ανοίγεται. Κι όταν λέω λάθος, μιλάω για την ελευθερία του να δράσεις χωρίς πλαίσιο, χωρίς μία αυστηρή παρτιτούρα. Η παρτιτούρα μας εδώ είναι η διαδοχή των τραγουδιών και μόνο. Αυτό που έχω ορίσει εγώ ως αρχή, μέση και τέλος και αυτό που ορίζεται σε συνεργασία με τον ίδιο τον κόσμο».

Αν δεν την έχετε δει, θα σας συμβούλευα να το κάνετε - θα σας κερδίσει. Αν την έχετε δει, είμαι σίγουρος ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να σας πείσω να ξαναπάτε. Τα «Δανεικά παπούτσια» της θα σας γλυκάνουν λίγο την ψυχή.