Η μουσική στην υπηρεσία της λογοτεχνίας

Όταν ακούσαμε πρώτη φορά πέρυσι την ιδέα του Δημήτρη Παπαδημητρίου να φέρει τη μουσική κοντά στη λογοτεχνία φανταστήκαμε ότι συνθέτες θα κληθούν να γράψουν μουσική πάνω σε κλασικά αριστουργήματα. Δοκιμασμένη συνταγή που παρουσιάζει πάντα ενδιαφέρον. Ο επικεφαλής του Ελληνικού Σχεδίου, όμως, πάει πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τους περισσότερους. Έτσι, αντί να φέρει τη μουσική κοντά στη λογοτεχνία, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Κάλεσε τρεις συγγραφείς να γράψουν πρωτότυπα έργα πάνω σε κάποιο μουσικό κομμάτι.

Στην εποχή όπου το οπτικό ερέθισμα είναι κυρίαρχο, επηρεάζοντας την ύπαρξη των τεχνών και διαμορφώνοντας τη μορφή τους ή τον τρόπο παρουσίασής τους, οι τρεις συγγραφείς δημιούργησαν τις δικές τους ιστορίες με αφορμή τη μουσική: η μουσική σαν ιδέα, η μουσική σαν ηχητικό περιβάλλον, η μουσική σαν μελωδία, η μουσική σαν έργο, σύνθεση, τραγούδι, η μουσική στη λεκτική της διατύπωση και τις αναγωγές της. Τον περασμένο Ιανουάριο ο Γιώργος Κοροπούλης, ο Μιχάλης Γκανάς και ο Δημήτρης Καλοκύρης βρέθηκαν στη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και σε μια πολύ ιδιαίτερη βραδιά διάβασαν για πρώτη φορά τα έργα τους.

Με δοκιμιακό, αυτοβιογραφικό ή αφηγηματικό χαρακτήρα, ο καθένας είχε την απόλυτη ελευθερία να χρησιμοποιήσει τη μουσική όπως θέλει. Ο τρόπος, οι αναφορές, οι συνειρμοί, η μορφή και τα έργα αφήνονται στην απόλυτη ελευθερία των δημιουργών. Οι τρεις συγγραφείς θα βρεθούν σε λίγες μέρες ξανά στη Μικρή Σκηνή της Στέγης. Με αφορμή τη συλλεκτική έκδοση των κειμένων τους σε βιβλίο, οι συγγραφείς θα διαβάσουν τα κείμενα τους σε μια ιδιότυπη συνομιλία την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου.
 
«Η ιστορία που θα ακουστεί είναι η παλαιότερη και γνωστότερη απ' όσες αφορούν στη μουσική: η ιστορία του μελίφθογγου Ορφέα - που συγχέεται όμως με την εξίσου παλαιά ιστορία μιας αδελφοκτονίας και με μια διήγηση για το πώς παράγουν μέλι οι μέλισσες. Τίποτα περισσότερο δεν μπορούμε ν' αποκαλύψουμε εδώ». Γ. Κοροπούλης
 

«Φέρτε τους άρχοντες να ευθυμήσουμε λιγάκι να θυμηθούμε τις ευθύνες μας». M. Γκανάς
 
«Δεν έχω εμπιστοσύνη στην κρίση του «σοφού λαού» και σ’ αυτά που πιστεύει συνήθως η «κοινή γνώμη». Δ. Καλοκύρης