Η τέχνη (στο μετρό) σώζει τη μέρα

Είναι οι σταθμοί του μετρό που χρησιμοποιούμε συχνότερα -είτε πάμε για δουλειά είτε για άλλους λόγους- και εκείνοι που μας αρέσουν περισσότερο; Οχι απαραίτητα. Οσοι από αυτούς φιλοξενούν τέχνη κερδίζουν πόντους στην προτίμηση του επιβατικού κοινού, καθώς στη διάρκεια των μετακινήσεων του -δηλαδή σε χρόνο φορτισμένο με άγχος- έρχεται σε επαφή με την ομορφιά της δημιουργίας. Χώροι πρόσκαιρης συνύπαρξης για δεκάδες χιλιάδες ζωές που είναι βασικά ξένες μεταξύ τους, οι σταθμοί του μετρό μοιράζονται το βάρος του άχαρου, αλλά απόλυτα αναγκαίου ρόλου τους με δημιουργίες καταξιωμένων καλλιτεχνών.

Σε μια πόλη που διψά για τρόπους διαφυγής από τη βαρβαρότητα της καθημερινότητας, ο βαρετός χρόνος στις μετακινήσεις «απαλύνεται», αποκτά κάποιο ενδιαφέρον, οι αισθήσεις για λίγο αφυπνίζονται, το κουρασμένο μυαλό ξαποσταίνει. Το όνειρο κάνει την εμφάνισή του σε ώρες αιχμής θυμίζοντας στους βιαστικούς περαστικούς ότι υπάρχει και μια άλλη διάσταση που πολλοί από αυτούς ξεχνούν. 

Κάθε έργο, ασχέτως αν αρέσει πολύ, λίγο ή καθόλου, δεν παύει να επικοινωνεί, να μεταφέρει ένα μήνυμα, ένα γρίφο, μια ιδέα, να ανοίγει ένα παράθυρο, να διηγείται μια ιστορία. Μια μικρή πολύτιμη, θεραπευτική παύση στον κάθε λογής αστικό «θόρυβο». Τι καλύτερο να ζητήσει κανείς όσο περιμένει στην αποβάθρα το τρένο που θα τον μεταφέρει στο επόμενο τεστ αντοχής; Περισσότερη τέχνη!

Μεταξουργείο: Αλέκος Φασιανός, «Ο μύθος της γειτονιάς μου»

Κλείσιμο