Δείπνο με serial killers;

«Είναι ένα διαμάντι. Έχει λίγο από το παράλογο του Άλμπυ, λίγο από την ατμόσφαιρα του Χίτσκοκ και λίγο από το σινεμά του Ταραντίνο», μου λέει ο Βαγγέλης Λάσκαρης για το “Mr Kolpert” του Νταβίντ Γκίζελμαν, που παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Vault.

Ο Βαγγέλης ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών και σκηνοθετών. Το “Mr Kolpert” είναι η τρίτη μόλις σκηνοθετική του δουλειά. Ο Γκίζελμαν από την άλλη είναι από τους πλέον ικανούς σύγχρονους Ευρωπαίους συγγραφείς, μόνιμος συνεργάτης της Schaubühne του Βερολίνου και του Royal Court Theater του Λονδίνου για το οποίο έγραψε το 1999 το “Mr Kolpert” αποσπώντας τον ενθουσιασμό κοινού και κριτικής.

Η κατάμαυρη αυτή κωμωδία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2001 στον Εξώστη του Αμόρε σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου με τους Κιτσοπούλου, Ξάφη, Αλικάκη, Μουρατίδη και Πατσίκα. Φέτος ο Βαγγέλης τη σκηνοθετεί στο Vault με μία ομάδα νέων ηθοποιών. Δεδομένου ότι δεν είχε δει την παράσταση του Αμόρε, αναρωτιέμαι πώς ήρθε σε επαφή με το έργο. «Με τους φίλους μου έχουμε καθιερώσει κάτι ωραίο. Όταν επισκεπτόμαστε ο ένας τον άλλο, αντί για κρασί ή γλυκά, πηγαίνουμε βιβλία. Πριν από τρία χρόνια, λοιπόν, ο Δημήτρης Κάτσης με τη Μαργαρίτα Παπαντώνη

, που παίζουν και στην παράσταση, είχαν έρθει για φαγητό και μου έφεραν τον ‘’Mr. Kolpert’’, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας, λέγοντάς μου 'αυτό εσύ θα το ανεβάσεις, είναι από εκείνα που σου αρέσουν'. Έμεινε στη βιβλιοθήκη μου αρκετό καιρό και το διάβασα την άνοιξη που μας πέρασε», μου αποκαλύπτει ο Βαγγέλης.



Το “Mr Kolpert” είναι ένα καυστικό σχόλιο πάνω στη βία που τροφοδοτεί το σύγχρονο θέατρο και ο κινηματογράφος. Κι αν αυτό σας ακούγεται γενικό, ο Βαγγέλης μας βάζει στο θέμα: «Ο Ραλφ και η Σάρα καλούν στο σπίτι τους για δείπνο ένα άλλο ζευγάρι, τον Μπάστιαν και την Έντιτ. Όμως δεν πρόλαβαν να μαγειρέψουν τίποτα, γιατί πριν από λίγο δολοφόνησαν τον Kύριο Κόλπερτ. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται. Αλήθεια; Ψέματα; Ένα αστείο για να αποκτήσει ενδιαφέρον η βραδιά και να μην καταλήξει σε άλλη μια βαρετή επίσκεψη ή μήπως έχουμε να κάνουμε με δύο serial killers;».

Έτσι αρχίζει το “Mr Kolpert”. Η συνέχεια κρύβει ανατροπές… «Αν σου ζητούσα να μου συμπυκνώσεις όλη την ουσία του έργου σε μία φράση τι θα μου έλεγες;» τον ρωτάω. «Η βία είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα να βλέπεις», μου απαντά.

Κατά τη γνώμη του πάντως τη βία δεν την προκαλεί η βιομηχανία του θεάματος. «Είναι οι πολιτικές, οι εθνικισμοί, ο θρησκευτικός φανατισμός, το κυνήγι της επιτυχίας και του κέρδους, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και η αμορφωσιά μας που τροφοδοτούν την βία. Το ότι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το διαφορετικό και να εκτιμήσουμε το ουσιαστικό. Η βιομηχανία του θεάματος απλά βγάζει λεφτά από αυτήν την ιστορία», μου επισημαίνει.



Το έργο του Γκίζελμαν -που σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να προκαλέσει το χαχανητό του θεατή, μάλλον το αντίθετο θέλει, να του παγώσει το χαμόγελο στα χείλη- περιλαμβάνει γερές δόσεις σουρεαλισμού και ρεαλισμού. Με αφορμή αυτό ρωτάω τον Βαγγέλη πού πιστεύει ότι συναντιέται ο ρεαλισμός και ο σουρεαλισμός σήμερα. Δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτεί για να μου απαντήσει. «Αρκεί να ανέβουμε στη μηχανή μου, να κρατάς μια κάμερα και να κάνουμε μια βόλτα στην Αθήνα. Ραντεβού στο Σύνταγμα, μπαίνουμε Κολωνάκι, κατεβαίνουμε Εξάρχεια, μετά Πλατεία Βικτωρίας, Ομόνοια, διασχίζουμε την Αθηνάς, μπαίνουμε λίγο πλατεία Καρύτση, μετά Μοναστηράκι, Θησείο, Μουσείο Ακρόπολης. Προσπάθησε να ζουμάρεις στις φάτσες όσων θα συναντήσεις. Όταν γυρίσεις δες το ταινιάκι που τραβήξαμε. Αν επιζητάς να δεις ακόμα καθαρότερα τον σουρεαλισμό τρέξε την ταινία σε fast forward» μου λέει.

Στο τέλος της κουβέντας μας τον ρωτάω πόσο δύσκολο είναι να κάνει σήμερα θέατρο ένας νέος σκηνοθέτης μαζί με μία ομάδα νέων ηθοποιών. «Πολύ δύσκολο, αλλά οι παλαιότεροι από εμάς έκαναν θέατρο σε πολύ πιο δύσκολους και επικίνδυνους καιρούς. Επομένως προτιμώ να πω πως δεδομένων των συνθηκών που ζούμε είναι απαραίτητο να κάνουμε θέατρο», μου απαντά. Εμένα πάντως με έπεισε να πάω να δω την παράστασή του.