Αφιερωμένο στον Μάνο Ελευθερίου

«Μια τρύπα στον καιρό... κύριε Μάνο». Ετσι επέλεξε να ονομάσει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας τον τελευταίο δίσκο του που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες και έδωσε την αφορμή για μια ιδιαίτερη βραδιά στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής στις 22 Ιουλίου. Με αυτή την ευκαιρία βρεθήκαμε άλλωστε και στο στούντιό του στο Κολωνάκι και μιλήσαμε για ποίηση, ρεαλισμό, πολιτικό, αλλά κυρίως μουσική. Γιατί ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δεν τσιγκουνεύεται σε τίποτα. Είναι ειλικρινής -και ας παρεξηγείται πολλές φορές- και με σαφείς απόψεις.

Η συζήτηση ξεκίνησε από τα σημεία των καιρών, όπως τα χαρακτήρισε ο ίδιος. Από το φαινόμενο της εποχής να βγάζεις ένα δίσκο και μετά να προσπαθείς μέσα από τις συναυλίες να κάνεις τον κόσμο να τον αγαπήσει. Ακριβώς ανάποδα δηλαδή από ό,τι γινόταν στον παρελθόν. Τον ίδιο βέβαια δεν φαίνεται να τον πτοεί ιδιαίτερα το γεγονός. Είτε έτσι είτε αλλιώς τα τραγούδια είναι ιδιαίτερα αγαπημένα στον κόσμο, ο οποίος γεμίζει τους χώρους όπου εμφανίζεται. Ετσι ακριβώς θα γίνει και στις δεκάδες συναυλίες που θα δώσει σε όλη την Ελλάδα με τον φίλο του Γιάννη Κότσιρα. Πριν από όλα αυτά όμως προέχει η συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου και το αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου.



«Είναι ένα αφιέρωμα στην κοινή πορεία και των δύο μας. Βέβαια ο Μάνος ξεκίνησε πολύ πριν από εμένα, αλλά θα ξεκινήσουμε από τότε που έχω εγώ την πρώτη επαφή μαζί του. Από το τραγούδι 'Εκδρομή' του Θανάση Γκαϊφύλλια». Από τότε παρακολουθούσα τα τραγούδια του τα οποία ξεπέρασαν κατά πολύ τα γούστα μου. Σε αυτόν είναι αφιερωμένη η βραδιά αυτή και φυσικά θα πούμε και τραγούδια δικά μου που αγαπάει ο κόσμος”. Εκτός από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στη συναυλία θα είναι ο Γιάννης Κότσιρας, η Αφροδίτη Μάνου και η Δήμητρα Παπίου για να ερμηνεύσουν τα τραγούδια του Ελευθερίου όσο πιο κοντά γίνεται στις πρωτότυπες εκτελέσεις. Ο Λαυρέντης μου τονίζει ότι στον Κήπο θα τραγουδάει κυρίως ο κόσμος τα αγαπημένα του τραγούδια του ποιητή, που είναι και δικά του αγαπημένα. Αλλωστε ο ίδιος εδώ και χρόνια αναφέρει δημόσια την εκτίμηση του στον Ελευθερίου και το επιβεβαιώνει με τις συνεργασίες τους όλο αυτά τα χρόνια.

Στον τελευταίο δίσκο του Λαυρέντη ο Ελευθερίου υπογράφει πέντε από τα 11 τραγούδια. Ολα είναι χωρισμένα σε θεματικές και όπως λέει ο τραγουδιστής ολοκληρώνονται με μια λύτρωση. «Η πρώτη ενότητα έχει να κάνει με την καθημερινότητα και τον ρεαλισμό και η δεύτερη με τους αποτυχημένους έρωτες, γιατί τους πετυχημένους δεν τους τραγουδάμε ποτέ. Το τρίτο μέρος έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχω φτάσει 55 χρόνων και ακόμα δεν ξέρω αν αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου και αν τα έχω καλά με τον εαυτό μου και στο τέταρτο καταλήγω με τη λύση που μου προσφέρει απλόχερα ο Μάνος. Για να είσαι σε πλήρη ισορροπία δεν θέλει τίποτα άλλο, μόνο να ονειρεύεσαι. Και μάλιστα όσο πιο ψηλά βάζεις τον πήχη, τόσο καλύτερα».

Και μια και μιλάμε για όνειρα, τον ρωτάω τι θέλει να κάνει τον ερχόμενο χειμώνα. «Αυτό που έχω ανάγκη είναι να κάνω ένα πρόγραμμα χαμηλών τόνων. Λιγότερα όργανα, μικρός χώρος, λίγη ησυχία. Θέλω να είμαι μαζί με δύο τρεις καλές φωνές μαζί με μια όμορφη ορχήστρα, να καθίσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί με τον κόσμο», μου εξομολογείται ο ίδιος και συνεχίζει: «Θέλω να κάνω κάτι σαν τις παλιές μπουάτ και μπορεί να κάνω και ένα δίσκο με παλιά τραγούδια, σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή».

Η συζήτηση περνάει με ευκολία από τον Ελευθερίου στον Ρίτσο -και στον στίχο από το «Καπνισμένο τσουκάλι», «Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο» που τον έχει στιγματίσει-, στον Μάνο Χατζιδάκι. Παρόλο που ο ίδιος ήθελε πολύ να κυκλοφορήσει ξανά μερικά τραγούδια από τον «Μεγάλο Ερωτικό» και δεν του το επέτρεψαν, ο ίδιος συμμερίζεται την άποψη του Χατζιδάκι και προτιμάει να είναι τα πράγματα λίγο δικτατορικά στην τέχνη. Δεν τον έχει ποτέ ενοχλήσει που τραγουδάνε δικά του τραγούδια γιατί πιστεύει ότι δεν θα συμβεί τίποτα τρομερό αν τα πει κάποιος άλλος. Αλλά σε περιπτώσεις όπως ο «Μεγάλος Ερωτικός» καταλαβαίνει τις αντιρρήσεις.

Κλείνοντας, αναρωτιέμαι ποια είναι η άποψη του για τη νέα γενιά τραγουδιστών. Αυτή που γεμίζει τα θέατρα και το κοινό ακολουθεί κάθε της βήμα. «Είναι πολύ καλοί τραγουδιστές, αλλά είναι λίγοι», μου απαντάει και δεν χρειάζομαι παραπάνω εξηγήσεις.