Οι δύο κόσμοι του Γιώργου Περού

Ο τραγουδοποιός Γιώργος Κεφαλλωνίτης ή Περού, όπως είναι το παρατσούκλι του λόγω των «ινδιάνικων» χαρακτηριστικών του, έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στην εγχώρια μουσική σκηνή με το προσωπικό του άλμπουμ «Δύο κόσμοι», τη σύνθεση μουσικής για τις θεατρικές παραστάσεις «Οι 12 ένορκοι» και «Οποιος προλάβει!», καθώς και με τις συνεργασίες του με σημαντικούς Ελληνες μουσικούς.

Το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ «Δύο κόσμοι» κυκλοφόρησε το 2014 και αποτελείται από δέκα τραγούδια. «Τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν από το 2004 μέχρι το 2007-2008. Γενικώς τα δουλεύω πολύ, τα αφήνω να ωριμάσουν στο χρόνο και μαζί τους νομίζω ωριμάζω κι εγώ ώσπου να πάρουν την τελική τους μορφή. Υπήρξε κάποτε πρόταση από δισκογραφική -προς έκπληξη μου-, που μάλιστα πλήρωνε και την παραγωγή. Ευτυχώς, όμως, δεν έγινε, γιατί σήμερα δεν θα μπορούσα να διαθέσω τον δίσκο μου αφού η εταιρεία έκλεισε αμέσως μετά και τα ηχογραφήματα θα άνηκαν για κάποια χρόνια σ’ εκείνους. Ετσι αποφάσισα να συστήσω μία δική μου εταιρεία παραγωγής (InRealTime Records), η οποία είναι διαθέσιμη για φίλους και συναδέλφους που θέλουν να εκδώσουν το άλμπουμ τους μόνοι τους», επισημαίνει.



Πριν από το άλμπουμ προηγήθηκαν κάποια singles. «Είχαν βγει κάποια τραγούδια έτσι δοκιμαστικά πιο πριν όπως το 'Φοβάμαι μόνο μη σε χάσω' με τον Ζακ Στεφάνου. Το πρώτο βίντεο ήταν για το τραγούδι 'Πάμε μια βόλτα… στη θάλασσα!' με τη Βάσια Αναγνωστοπούλου και τον Γιώργο Κολιό, στο Θυμάρι που είναι από τις αγαπημένες μου παραλίες γιατί θυμίζει πολύ νησί των Κυκλάδων. Μαζευτήκαμε πολλοί φίλοι μια Πρωτομαγιά και περάσαμε όμορφα. Το επόμενο ήταν το 'Μέσα μου ζήσε', όπου πάλι με αγαπημένους φίλους το γυρίσαμε μέσα σε μια μέρα. Τα νιώθω πολύ ζεστά - πολύ δικά μου όλα αυτά», εξομολογείται.

Τα σχόλια για την πρώτη του προσωπική δουλειά φαίνεται να ανταποκρίνονται πλήρως στις προσδοκίες του. Ο ίδιος υπογραμμίζει: «Μέχρι στιγμής το καλύτερο σχόλιο είναι το 'Δεν με εντυπωσίασε'. Εκανα τον δίσκο με στόχο ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα. Δεν μου αρέσει ο εντυπωσιασμός γενικότερα ούτε θέλω τα τραγούδια μου να ακούγονται εντυπωσιακά. Προτίμησα να υπηρετήσω τον λόγο και τη μελωδία. Σ’ έναν δίσκο δεν πρέπει να προβάλλεις τον εαυτό σου, αλλά τα τραγούδια. Οταν η γενικότερη εντύπωση είναι ιδιαίτερη και οικεία ταυτόχρονα, ξέρω πως έχει πετύχει. Χάρη στην τεχνολογία έχεις την επιλογή να κάνεις όλα να ακούγονται καθαρά και τη φωνή σου επιβλητική και αντίστοιχα να κάνεις ένα βιντεοκλίπ καλογυαλισμένο. Ολο αυτό θεωρώ πως είναι μεγάλη παγίδα κι έχει πια ξεπεραστεί. Ούτε στον κόσμο αρέσει τελικά. Τουλάχιστον στον κόσμο που εγώ απευθύνομαι».

Σε ποιον κόσμο απευθύνεται; «Δεν μπορείς στ’ αλήθεια να επιλέξεις σε ποιους απευθύνεσαι. Μπορείς, όμως να επιλέξεις ποιοι σε αφορούν. Εμένα με αφορά η δική μου γενιά και ίσως κάτι μερακλήδες μεγαλύτεροι ή και μικρότεροι σε ηλικία που δεν έχουν την τάση να το παίξουν ψαγμένοι μέσω της τέχνης ούτε τη χρησιμοποιούν για να διαφοροποιηθούν από τη 'μάζα' ως προσωπικότητες. Διαφωνώ με την ηλίθια λογική 'εγώ ακούω αυτό, αυτό είναι ποιοτικό, άρα έχω κι εγώ ποιότητα'. Το αληθινό τραγούδι είναι για όλους και δεν δημιουργεί ούτε συντηρεί ελίτ. Σίγουρα δεν θα ήθελα να απευθύνομαι στους κομπλεξικούς που 'διακινούν' ατάκες τύπου 'καλό για ελληνικό'. Ακούγεται εντελώς γελοίο αν σκεφτείς ότι οι μουσικοί της λεγόμενης αγγλόφωνης σκηνής και της ελληνόφωνης συνεργάζονται διαρκώς. Τέτοιοι διαχωρισμοί προωθούνται από κάποια μέσα και ένα μέρος του κοινού απλά τσιμπάει το δόλωμα. Ουσιαστικά αυτό εξυπηρετεί τα ίδια τα μέσα και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη αυτού του είδους τη διαφοροποίηση για να υπάρξουν στον μικρόκοσμό τους. Θα χαρακτήριζα αυτό που προσπαθούν να πουλήσουν 'φύκια για μεταξωτές κορδέλες' και δεν με αφορά», απαντάει δίχως περιστροφές.

Εξίσου ξεκάθαρη είναι η άποψή του σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η επιτυχία από την έντεχνη σκηνή. «Η έντεχνη -ας το πούμε- σκηνή έχει ενοχοποιημένη όχι την επιτυχία, αλλά τη διαδικασία προς την επιτυχία. Έχει ενοχοποιημένη την όποια «ελαφρότητα». Ένα τραγούδι με ανάλαφρο ρυθμό πολλοί πιστεύουν πως έχει γίνει επιτηδευμένα για να πουλήσει. Κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία μιας αληθινής ακρόασης. Έχουν κλειστά αυτιά. Όλοι αυτοί που υποτίθεται ότι ασχολούνται με τη μουσική έχουν περισσότερες παρωπίδες από τους απλούς ακροατές. Δεν διαβάζουν μέσα τους τον στίχο, γιατί αν το έκαναν θα ξεχώριζαν αμέσως και τα τραγούδια που έχουν απαίσιο στίχο, ασύνδετο, άμουσο και πουλιούνται για ψαγμένα επειδή έχουν μια φράση βαρύγδουπη ή διάφορες αμπελοφιλοσοφίες που τις συναντάμε συνήθως με την συνοδεία μελό, παρωχημένης μουσικής».



Ο Γιώργος Περού έχει ήδη στο ενεργητικό του τρεις σημαντικές συνεργασίες. «Πρώτη επίσημη συνεργασία ήταν με τον Ζακ Στεφάνου, η οποία ήταν τελείως απρόβλεπτη όπως κι ο τρόπος που γνωριστήκαμε. Κάπως έτσι προέκυψε και η συμμετοχή του στο δίσκο μου. Το είχαμε άλλωστε ηχογραφήσει δοκιμαστικά αρκετό καιρό πριν. Με τον Ζακ είμαστε αδερφικοί φίλοι και συνεργάτες. Μας συνδέουν βαθύτεροι δεσμοί εκτός από το καλλιτεχνικό κομμάτι. Εχω συνεργαστεί αρκετά και με τον Μανώλη Φάμελλο. Κάναμε περίπου 30 συναυλίες στην επαρχία οι δυο μας. Εκανα ενορχήστρωση σε τέσσερα τραγούδια από τον πρόσφατο δίσκο του 'Γύρω απ’ τον ήλιο' [σσ. 'Μία ήσυχη θλίψη' με τη Nalyssa Green, 'Αργά απ’ την αρχή', 'Ενα φιλί από δυόσμο' με τη Νατάσσα Μποφίλιου και 'K36' ('Είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει')]. Είμαστε 'συνένοχοι' με τον Μανώλη σ’ αυτά τα κομμάτια. Τον συμβουλεύομαι, με ακούει, τον ακούω και θα συνεργαστούμε και στο μέλλον πιστεύω. Μία ακόμα σημαντική συνεργασία ήταν με τον Λόλεκ. Κάναμε ενορχηστρώσεις στον δίσκο του 'Ουρανός μολύβι'. Επαιξα διάφορα όργανα, κυρίως τα παραδοσιακά/ακουστικά. Ενορχήστρωσα τα τραγούδια 'Το Καράβι' και 'Ουρανός μολύβι' και στα υπόλοιπα έβαλα αρκετά την πινελιά μου. Πολλές από τις ηχογραφήσεις που ακούς στους δίσκους μας έχουν γίνει σπίτι του με ό,τι μηχανήματα και όργανα είχαμε διαθέσιμα. Σαν σπιτική μαρμελάδα».



Κάθε μια από αυτές τις συνεργασίες είχε κάτι ιδιαίτερο να του προσφέρει. «Ο Ζακ κυκλοφόρησε τον δίσκο του από την εταιρεία μου. Πηγαίναμε μαζί στα δισκοπωλεία. Αυτή η διαδικασία μου έμαθε πάρα πολλά. Με τον Μανώλη είχα την ευκαιρία να έχω άμεση επαφή με πολύ κοινό στην επαρχία. Δύσκολο κοινό, τελείως διαφορετικό κάθε μέρα. Εγινε ένα βάπτισμα, γιατί είναι πολύ καλός μουσικός, οπότε δεν είναι εύκολο να τον ακολουθήσεις. Πρέπει να είσαι παρών και αυτό είναι ιδιαίτερα απαιτητικό. Με τον Γιάννη (Λόλεκ) επίσης κυκλοφορήσαμε ανεξάρτητα την τελευταία του δουλειά. Με βοήθησε να μάθω τι σημαίνει ήχος παλιός και ταυτόχρονα καινούργιος. Να δίνω σημασία στην ουσία των πραγμάτων. Να μην κολλάω σε ασήμαντες λεπτομέρειες με κίνδυνο να χάνω το τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι εύκολο να συνδυάσεις τα ακουστικά με τα ηλεκτρικά όργανα - θέλει ενορχηστρωτική επιδεξιότητα. Ηταν σαν να λύνουμε δύσκολες εξισώσεις. Και έπρεπε να τον πείσω και να με πείσει για πολλά πράγματα. Ηταν πολύ αποδοτικό όμως όλο αυτό τελικά και το αποτέλεσμα νομίζω μας δικαιώνει».

Ποιος ήχος και ποιες παραγωγές τον εξιτάρουν; «Μου μιλάει κατευθείαν ο ήχος του ’60 και η γλυκιά παραμόρφωση που έχει, είτε μιλάμε για τον Μανώλη Αγγελόπουλο είτε μιλάμε για τους The West Coast Pop Art Experimental Band. Είτε, δηλαδή, για τη σκηνή με τον Μανώλη Χιώτη, τον Καζαντζίδη και τον Μίκη Θεοδωράκη με τους 'Λιποτάκτες', τον 'Επιτάφιο', τη 'Ρωμιοσύνη' είτε για τη σκηνή του San Francisco είναι πάντοτε ο ίδιος συγκεκριμένος και άμεσος ήχος. Δεν θέλω να τον αντιγράψω. Θέλω τα καλά στοιχεία να έχω για οδηγό μου. Μία ελληνική παραγωγή που θεωρώ υπόδειγμα είναι το 'Ρεμπέτικο' του Σταύρου Ξαρχάκου», αποκρίνεται.



Ο Γιώργος δίνει ιδιαίτερη σημασία και στον στίχο και στην πρόσληψή του από τον ακροατή. «Θέλω ο στίχος να είναι άμεσος και πολυεπίπεδος. Να έχει μια μουσικότητα, αλλά να μην είναι επιθετικός και εύκολος σαν διαφήμιση απορρυπαντικού. Ο τρόπος για να να εισχωρήσει ο λόγος και ν’ ανθίσει στον κάθε άνθρωπο είναι να κυλάει το τραγούδι σαν νερό κι η μουσική να μιλάει πρώτα στο σώμα, ώστε να μπορείς όχι απλά να το αναπαράγεις, αλλά να είναι οικείο σαν κάτι πραγματικά δικό σου. Για μένα επιτυχημένο είναι το τραγούδι που ακούς πρώτη φορά και νομίζεις ότι το έχεις ξανακούσει», σημειώνει.

Φέτος έγραψε μουσική για δύο θεατρικές παραστάσεις και ο ίδιος περιγράφει τη διαδικασία της σύνθεσης: «Οταν μου ζητήθηκε να κάνω πρωτότυπη μουσική για την παράσταση 'Οι 12 ένορκοι' (σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, στο θέατρο Αλκμήνη) επειδή δεν το είχα ξανακάνει πήρα το αγαπημένο τραγούδι (το ομώνυμο του δίσκου) της σκηνοθέτριας και του Χριστόδουλου Στυλιανού που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και έκανα διάφορες παραλλαγές για ορχήστρα εγχόρδων. Στην πορεία παρακολουθώντας τις πρόβες γράφτηκαν και καινούργια τραγούδια κι έτσι ολοκληρώθηκε η μουσική του έργου. Μεγάλο σχολείο και πολύ ενδιαφέρουσα από δημιουργικής άποψης η όλη διαδικασία. Η δεύτερη παράσταση για την οποία έγραψα μουσική λέγεται «Οποιος προλάβει!» (σε σκηνοθεσία Γιώργου Δουργούτη, στο θέατρο Αβατον). Τραγουδήσαμε αυτοσχεδιάζοντας ένα βράδυ με τη Μαργαρίτα Αμαραντίδη που είναι και ηθοποιός στην παράσταση και κάπως έτσι προέκυψε αυθόρμητα και απλά το θέμα της μουσικής».



Πέρα απ’ τα μουσικά θέματα των θεατρικών παραστάσεων και τα τραγούδια του, δούλεψε με αγάπη και τη διασκευή του “Απόψε φίλα με” των Μανώλη Χιώτη (μουσική) και Χρήστου Κολοκοτρώνη (στίχοι). «Το “Απόψε φίλα με” είναι ένα τραγούδι διαχρονικό και πολύ αγαπημένο. Γενικότερα, όλες οι διασκευές που παίζω ζωντανά είναι τραγούδια που μου άρεσαν από μικρό παιδί και μιλούν ακόμα εντός μου. Αυτό είναι το κυρίαρχο κριτήριο και της συγκεκριμένης επιλογής. Θα ακολουθήσουν κι άλλες διασκευές σύντομα. Αναμείνατε στο ακουστικό σας..», λέει και κλείνοντας τη συνέντευξη του ζητάω να αποκαλύψει κι άλλα σχέδια του. «Εκτός από τον επόμενο δίσκο μου ως τραγουδοποιός που είναι σχεδόν έτοιμος να ηχογραφηθεί, δουλεύω και με την ιδιότητα του συνθέτη εδώ και τέσσερα χρόνια ένα διπλό album με μελοποιημένα ποιήματα Ελλήνων και ξένων ποιητών».

Info

Το album κυκλοφορεί από την ανεξάρτητη εταιρεία (ΙnRealTime Records) και βρίσκεται σε όλα τα καταστήματα δίσκων, ενώ διατίθεται ψηφιακά στις ιστοσελίδες Bandcamp, iTunes κά.