Ο Ακης στο AFRΑID

Ο Ακης Σιδέρης γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 18 του σε ένα ευλογημένο και ιδιαίτερο νησί, την Υδρα. Τα παιδικά του χρόνια ήταν γεμάτα από όμορφες στιγμές, γεμάτα από αυτή την παιδική αφέλεια που σε κάνει να τα βλέπεις όλα όμορφα. Οταν καλοκαίριαζε έπαιζε ατέλειωτες ώρες κρυφτό γύρω από τη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού και έτρωγε -τι άλλο;- τεράστιες ποσότητες παγωτού. Θυμάται με νοσταλγία τα καλοκαιρινά μπάνια με την παρέα του στο Αυλάκι και, μεγαλώνοντας, στη Σπηλιά – εκεί έπινε ανάμεσα στις βουτιές του και τα πιο περίεργα cocktails.

Σαν παιδί θυμάται πως ήταν ευγενικός άλλα καθόλου κοινωνικός. «Κρατούσα αποστάσεις», παραδέχεται, «κλεινόμουν στον εαυτό μου και ήμουν ντροπαλός κάποιες φορές - όπως κάθε δεύτερο κατά σειρά παιδί σε μία οικογένεια. Η διέξοδός μου ήταν τα βιβλία της Ευγενίας Φακίνου και η μουσική». Οι γονείς και το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, βέβαια, τον περιέγραφαν ως ένα σκληρό, κακομαθημένο και αντιδραστικό παιδί που δημιουργούσε συνεχώς φασαρίες. Προφανώς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση...



Πρόσφατα συνειδητοποίησε πως το μικρόβιο της υποκριτικής υπήρχε μέσα του από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Από πολύ μικρός σκεφτόταν το επάγγελμα που θα ήθελε να ακολουθήσει και όλως τυχαίως όλα ήταν προς το καλλιτεχνικό. Με τη σημείωση πως όλα αναπτύσσονταν σε ένα σκηνικό θεάτρου, σαν μικρά μονόπρακτα με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Στην Υδρα, όμως, μπορεί ο τομέας των εικαστικών να ήταν και να παραμένει σε υψηλό επίπεδο, οι τομείς ωστόσο της υποκριτικής και του χορού δεν υπήρχαν καθόλου, ούτε καν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αν υπήρχαν, σίγουρα θα συμμετείχε σε κάποια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και δεν θα χρειαζόταν να περιπλανηθεί τόσο ώστε να βρει τον προσανατολισμό του, τον δρόμο που τον γοητεύει. Βέβαια, όπως παραδέχεται, όλη αυτή η αναζήτησή είχε και την ομορφιά της.

Σήμερα θυμάται πως σε ηλικία 5 χρόνων είδε τον Fred Astaire στην ταινία Shall We Dance. Εκεί είπε μέσα του: «θέλω να κάνω αυτό που κάνει αυτός ο κύριος», χωρίς να μπορεί να αποκωδικοποιήσει τι ακριβώς κάνει. «Με είχε γοητεύσει ο χορός, η μαγεία της μουσικής και όλη αυτή η σύνδεση υποκριτικής, μουσικής και χορού που υπήρχε στην ταινία. Μια ατμόσφαιρα μαγική... Ενιωθα ευτυχισμένος, ήθελα να μπω μέσα στην οθόνη και να παίξω και εγώ. Αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα από μικρή ηλικία μαθήματα πιάνου και χορού. Οι γονείς μου δεν έφεραν καμία αντίρρηση, πάντα στήριζαν τις επιλογές μου. Αρκετά χρόνια μετά, αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου πάνω στη μουσική και τον χορό, και εκπληρώσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, έκανα και τις θεατρικές σπουδές. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι αυτό που σπουδάζω, πως η υποκριτική και η έρευνα στο θέατρο, με ακαδημαϊκό τρόπο, είναι μια επιστήμη που περιλαμβάνει μέσα της όλες τις τέχνες. Είναι ένας δύσκολος δρόμος που απαιτεί αφοσίωση, μόρφωση και πάθος».



Τότε θυμάται πως τον κυρίευε το άγχος και η ανασφάλεια. Ηταν σίγουρος πως δεν θα τα κατάφερνε. Πολλές φορές σκεφτόταν να τα παρατήσει, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, αλλά τελικά αποφάσισε να το παλέψει! Τελικά, τα κατάφερε. Στα τέλη του 2008 ίδρυσε την ομάδα Dramaholics που στόχος της ήταν να μπορούν να εκφραστούν τα μέλη της μέσα από έναν συνδυασμό υποκριτικής, χορού και μουσικής. Με την ομάδα κατάφεραν να δημιουργήσουν ήδη έξι διαφορετικές παραστάσεις, και πάνε σιγά σιγά και για την έβδομη που την σχεδιάζουν καιρό τώρα.

Η αγαπημένη παράσταση της ομάδας; Ολες, αν και πάντα έκρυβαν μια κρυφή μικρή αδυναμία στις «Τρεις Αδελφές... εν κινήσει», μια performance πάνω στις «Τρεις Αδελφές» του Anton Chekhov. Κάπως έτσι η κρυφή τους αδυναμία γίνεται φανερή αλλά... δεν πειράζει! Αυτή την περίοδο έχει ξεκινήσει πρόβες στο νεοελληνικό ψυχολογικό δράμα AFRAID της Κωνσταντίνας Δήμου. «Χαίρομαι γιατί συνεργάζομαι με ένα καταπληκτικό team νέων και ταλαντούχων ηθοποιών (Μαρία Τζιβάνη, Χριστίνα Παχή και Παναγιώτη Κατσίκη) και μια εξαιρετική νέα σκηνοθέτιδα με όραμα και αισθητική, την Εφη Αλεξάνδρου. Το έργο είναι ένα ψυχογράφημα που φέρνει τους ήρωες αντιμέτωπους με τις φοβίες τους. Κάποιες από αυτές μάλιστα δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν μέσα τους».



Τέσσερις παλιοί συμμαθητές συναντιούνται ξανά μετά από προτροπή του καθηγητή τους στο μάθημα της ψυχολογίας και γίνονται πειραματόζωα του, και όλα αυτά... εν τη απουσία του. Φτάνουν μέσα από πολλές διαδικασίες να αλληλοσπαράσσονται ξεχνώντας τον λόγο για τον όποιον συναντήθηκαν. Το αποτέλεσμα του πειράματος: λυτρωτικό! Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 23 Μαΐου, στις 8 το βραδύ, και θα ανέβει ξανά 24 Μαΐου στις 11 το βραδύ στο θέατρο Παραμυθίας (Παραμυθίας και Μυκάλης 27, Μεταξουργείο).