Με τη σκούπα στο χέρι

Εδώ και λίγους μήνες οι Ελληνες τηλεθεατές έχουν αποκτήσει το δικό τους αγαπημένο άθλημα. Τέσσερις παίκτες, βαριές πέτρες και δύο σκούπες έχουν αναστατώσει τα βράδια της Τρίτης και έχουν κάνει το κέρλινγκ μόδα. Στην πραγματικότητα, το τελευταίο πανελλήνιο πρωτάθλημα κέρλινγκ διεξήχθη στο Γιαμίκοβο της Βουλγαρίας το 2008 και από τότε το άθλημα δεν έχει καθόλου αγωνιστική δράση. Ολα αυτά στην πραγματική ζωή, γιατί στη νέα σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη «Εθνική Ελλάδος» το κέρλινγκ έχει την τιμητική του και μέσα από αυτό ήρωες της καθημερινότητας βιώνουν τα δικά τους προβλήματα και προσπαθούν να τα λύσουν με κόπο και πολλή προσπάθεια.

Και αν όλα αυτά δεν είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κάποιος από την καινούργια σειρά του σεναριογράφου, λίγο τον απασχολεί όπως φαίνεται. Και καλά κάνει. Οσοι λατρέψαμε άλλωστε το «Παρα πέντε» φοβόμασταν να δούμε μια αντιγραφή του. Σύμφωνα με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ, πρωταγωνίστρια της σειράς, ο Καπουτζίδης έχει ξεπεράσει πια το άγχος της σύγκρισης. Οσο και αν οι ηθοποιοί αναρωτιόντουσαν αν το κοινό θα ακολουθήσει τον ρυθμό της σειράς που δεν έχει το εμφανές χιούμορ του «Παρά πέντε», εκείνος έμοιαζε απόλυτα σίγουρος. «Υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της σειράς που εμείς αμφιβάλλαμε για την αντίδραση του κοινού. Ο Γιώργος και σιωπηλά ο σκηνοθέτης μας Αντώνης Αγγελόπουλος ήταν όμως πεπεισμένοι. ‘Εχουν αλλάξει οι εποχές, άλλαξα και εγώ. Εγώ αυτά θέλω να πω, αν δεν τους αρέσουν δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο’, μας έλεγε ο Γιώργος», θυμάται η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, η οποία συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον σεναριογράφο.

Στο παρελθόν υπήρχε η σκέψη μιας συνεργασίας τους, όμως αυτή δεν ευοδώθηκε και έτσι πέρυσι το Πάσχα βρέθηκαν και οι δύο καλεσμένοι σε μια εκπομπή και είπαν τα πρώτα «γλυκά λόγια». «Η συνεργασία μας είναι καρμική, υπέροχη», λέει η Κωνσταντίνα. «Εχουν βαρεθεί να μας ακούνε να λέμε ότι όλα είναι καλά, αλλά εμείς αγαπιόμαστε και μέσα και έξω. Ο Γιώργος είναι σπιρτόζος, είναι ένα γλύκας και όλοι τον αγαπάμε πάρα πολύ. Και οι συντελεστές και οι τηλεθεατές» συμπληρώνει. Ειδικά οι τελευταίοι έδειξαν και αυτή τη φορά ότι εμπιστεύονται το ένστικτό του. Γιατί μπορεί με την «Εθνική Ελλάδος» να μην ξετρελάθηκαν όλοι από την αρχή, αλλά σε κάθε επεισόδιο κερδίζει όλο και περισσότερους θαυμαστές. «Η σειρά αυτή κάνει μια τομή, δείχνει πώς έπρεπε να είναι πάντα τα σίριαλ», μου λέει η Κωνσταντίνα. «Βλέπω πώς παίζουμε και αναρωτιέμαι γιατί πριν ήμασταν σαν ψάρια σε ενυδρείο. Τώρα όλα είναι φυσικά, πιο αληθινά».

Οι λόγοι που οδήγησαν την Κωνσταντίνα να δεχθεί να συμμετάσχει στη σειρά είναι, πέρα από την εκτίμησή της στον Καπουτζίδη, η δραματική χροιά που έχει ο ρόλος της και τα σκληρά θέματα με τα οποία καταπιάνεται η «Εθνική Ελλάδος». «Χάρηκα πολύ που η Φρόσω είναι ένας άνθρωπος που κλαίει και γελάει και φυσικά όταν όλοι διαβάζαμε το σενάριο γνωρίζαμε ότι το θέμα του ρατσισμού θα συγκινούσε το κοινό ιδιαίτερα». Η Φρόσω είναι μια γυναίκα που έχει ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα. Είναι παντρεμένη με έναν αρκετά σκληρό άνθρωπο, ρατσιστή και βίαιο. Στην πορεία της σειράς κάνει την επανάστασή της, αλλά η αλλαγή δεν θα έρθει όσο εύκολα νομίζουμε. «Οταν έχω να γυρίσω μια δύσκολη σκηνή είναι σαν να πηγαίνω να δώσω εξετάσεις στο πιο δύσκολο διαγώνισμα», εξομολογείται η ηθοποιός και συνεχίζει: «Και στο τέλος φεύγουμε όλοι ράκος, έτσι που το μόνο που θέλω είναι να κάτσω στον καναπέ και να κοιτάω το ταβάνι. Πάντα είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία στην καταπίεση και την περιθωριοποίηση του γυναικείου φύλλου. Προσεγγίζω τον ρόλο μέσα από τις εμπειρίες των ανθρώπων που ζουν γύρω μου. Στο περιβάλλον μου, στη γειτονιά μου, στην ελληνική επαρχία που τόσο αγαπώ, αλλά και στα σαλόνια που όλα δείχνουν όμορφα αλλά όταν κλείνει η πόρτα πέφτει ράβδος».



Η βία έκανε και τη Φρόσω να σκεφτεί για πρώτη φορά στη ζωή της το διαζύγιο. Και δεν μιλάμε μόνο για τη γροθιά που είδαμε σε ένα από τα προηγούμενα επεισόδια, αλλά και την ψυχολογική βία

που βίωνε για πολλά χρόνια. «Ακόμα και με τους καινούργιους τρόπους διαβίωσης και λειτουργίας της κοινωνίας, η γυναίκα δεν παύει να υποβιβάζει τον εαυτό της. Η βία δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο στο σπίτι της Φρόσως, αλλά η συνειδητοποίηση ότι χάνει την επικοινωνία με το παιδί της την ταρακουνάει. Η μπουνιά είναι σαν να άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Και φυσικά η ευκαιρία που της έδωσε η αδερφή της να συμμετάσχει στο κέρλινγκ, η ευκαιρία να φύγει από τη μιζέρια της. Πατάει στον πάγο και ουσιαστικά πατάει στα πόδια της. Βέβαια τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μέρα στην άλλη. Αλλά ταρακουνήθηκε και όταν ταρακουνιέσαι όλα είναι πιθανά».

Η Φρόσω είναι μια ήσυχη γυναίκα, νοικοκυρά και καλή μητέρα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Το πρωί δουλεύει στο κομμωτήριό της και το βράδυ μαζεύει εκεί κρυφά τις αλλοδαπές φίλες της και παίζουν μπιρίμπα. Μια γυναίκα από την Κίνα που καταλαβαίνει ελάχιστα ελληνικά, μία μουσουλμάνα και μία μαύρη είναι οι καλύτερες φίλες της Φρόσως το βράδυ και οι θανάσιμοι εχθροί του συζύγου της το πρωί.

Η Κωνσταντίνα μένει στην Κυψέλη και είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε θέματα ρατσισμού και φασισμού. Πιστεύει ότι υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο μέρος του κοινού που ζει μέσα στο πρόβλημα, όμως προτιμάει να το κρύβει κάτω από το χαλί. Μέσα από τη σειρά όμως βλέπουμε ότι αυτή η διαφορετικότητα που προβάλλεται μαλακώνει λίγο τις γωνίες του προβλήματος. Για εκείνη, η γειτονιά της Φρόσως δεν έχει τίποτα το περίεργο. «Γίνομαι απλώς μια γυναίκα πιο απλή από αυτό που είμαι στη ζωή, τα υπόλοιπα μου φαίνονται απολύτως φυσιολογικά. Βλέπω αντιδράσεις ανθρώπων που ζουν στα βόρεια προάστια και είναι λες και ζουν σε άλλη χώρα. Οπως όταν περνάς πρώτη φορά την Brooklyn Bridge στη Νέα Υόρκη νομίζεις ότι είναι ψεύτικο το σκηνικό και παίζεις στον ‘Νονό’. Ετσι είναι και με εμάς. Για κάποιους μοιάζει ψεύτικο, αλλά είναι εκεί αυτοί οι άνθρωποι, υπάρχουν και χρειάζονται την στήριξή μας».

Η συζήτηση με την Κωνσταντίνα περνάει με ευκολία από την πολιτική στα κοινωνικά ζητήματα, στην Κυψέλη που τόσο αγαπάμε και οι δύο και στην υποχρέωσή μας να βοηθάμε αυτούς που το έχουν ανάγκη. «Είμαστε τελικά ρατσιστές;» τη ρωτάω. «Δεν θέλω να πιστεύω ότι είμαστε, αλλά το βλέπω, υπάρχει. Και δεν είναι μόνο ο Κινέζος, ο μαύρος, είναι και ο κοντός, ο χοντρός, ο άσχημος, ο γκέι. Δεν μπορούμε να δεχθούμε την διαφορετικότητα, είναι λες και έχουμε μείνει στο άγαλμα του Πραξιτέλη. Και δεν μπορούμε να δούμε ότι δεν είμαστε καν σαν αυτόν!» λέει η Κωνσταντίνα γελώντας και αποφορτίζει την ατμόσφαιρα λίγο πριν κλείσουμε.