Αντίσταση του Έθνους vs Λαϊκό Πανηγύρι

Παρέλαση: Η παρέλαση είναι στρατιωτική τελετή, κατά την οποία οι δυνάμεις προς τιμή μιας επετείου ή κάποιου άλλου σημαντικού γεγονότος εμφανίζονται δημόσια παρουσιάζοντας τα όπλα και τον εξοπλισμό τους και κάνοντας παράταξη και πορεία.

Βάζω τη λέξη «παρέλαση» στη μηχανή του Google: 1,16 εκατ. αναφορές. Σημαντικό ζήτημα αναμφισβήτητα. Έθιμο που κρατάει από την αρχαιότητα. Στόχο είχε την επίβλεψη του αξιόμαχου των δυνάμεων. Σήμερα είναι περισσότερο ένα πανηγύρι. Μια γιορτή χαράς και μνήμης. Ίσως και μια γιορτή ανάτασης του εθνικού φρονήματος.

«Γιατί, έχεις πρόβλημα;», θα αναρωτηθεί κανείς. Τουναντίον. Η παρουσία όλων αυτών των ανθρώπων σε πορείες συμπαράστασης στην ελληνική κυβέρνηση, διαμαρτυρίας κατά της τρόικας και του ΔΝΤ δείχνουν το αντίθετο. Οι Έλληνες στηρίζουν τη χώρα τους. Τώρα, γιατί έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό ή κάτω από τα στρώματα είναι μια κατάσταση που ίσως χρήζει και ψυχολογικής ανάλυσης, που ξεπερνά τις γνώσεις μου.

Αυτό που έχει σημασία αυτές τις μέρες είναι η στάση του βασικού κόμματος της σημερινής συγκυβέρνησης. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι τα βάζουν με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας. Αυτός δεν έκρυψε ούτε στιγμή -προεκλογικά ή μετεκλογικά- ποιος είναι και τα πιστεύω του. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, τα απλά μέλη, οι εκατομμύρια ψηφοφόροι τι να λένε άραγε; Θυμάμαι τόσο έντονα το περιστατικό που συνέβη πριν από μερικά χρόνια στην παρέλαση του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη. Βρισκόμασταν αρκετοί δημοτικοί σύμβουλοι να τιμήσουμε βασικά τα παιδιά που είχαν προσπαθήσει τόσο πολύ για να πραγματοποιήσουν μια άρτια εκδήλωση. Τότε με περίσσιο πνεύμα η παράταξη που είχε τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, μας κουνούσε το δάχτυλο ότι εφόσον βγει κυβέρνηση το κόμμα τους θα αλλάξει τη δομή, την ουσία και το πνεύμα των παρελάσεων. Θα τις κάνει μια γιορτή παιδείας και πολιτισμού. Πόσο μακριά φαίνεται αυτό σήμερα. Κλιμακώθηκαν οι αντιδράσεις στελεχών του κυβερνώντος κόμματος και κάνουν λόγο για κιτς εκδηλώσεις που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Έλα τώρα... Ενώ το να πετάει ο Υπουργός με τα μπουφάν των μάχιμων στρατιωτών το λες και εκσυχρονισμό.

Θυμάμαι σαν χθες, όταν δέκα χρόνια πριν, φιλοξενούσα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος «Νέα Γενιά σε Δράση» μια οργάνωση νεολαίας από το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, ένα περιστατικό που με καθόρισε. Εγώ πιτσιρικάς τότε, ευρωπαϊστής με τα χίλια, αλλά είχα τη φαεινή ιδέα να πάω τους νέους Ισπανούς να δουν αυτή την τοπική γιορτή. Με το που φτάσαμε και είδανε τα παιδιά τους κεντρικούς δρόμους στολισμένους με σημαιάκια, τον κόσμο να κρατάει σημαίες και να υπάρχει ένα κλίμα εθνικής ανάτασης, τους θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά να κοιτάνε αποσβολωμένοι την παρέλαση στον τότε Δήμο Πυλαίας.

Με γουρλωμένα μάτια, με ρώτησαν αν οι άνθρωποι στην περιοχή είναι πολύ εθνικιστές. Όχι, τους αποκρίθηκα. Τους εξήγησα πως με αυτή την εκδήλωση τιμούμε τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα οι άνθρωποι που έχουμε γίνει. Ελεύθεροι. Κατά κάποιο τρόπο. Τότε, μου εξήγησαν πως σε αρκετές περιοχές της Ισπανίας έπειτα από την δικτατορία του Φρανθίσκο Φράνκο (1939-1975) αποφεύγουν τέτοιες εκδηλώσεις. Μάλιστα πολλές φορές γι' αυτό το λόγο απεχθάνονται εκδηλώσεις πολιτικές με τις εθνικές τους σημαίες που τους ξυπνάει μνήμες άσχημες.

Αλλά εφόσον σας εκφράζει εσάς, είναι απόλυτα σεβαστό, μου είπανε. «Αρκεί να σας κάνει καλύτερους ανθρώπους», μου είπε η μικρότερη της παρέας. Αυτό είναι άλλωστε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα και η αφοσίωση σε όλα αυτά που μας ενώνουν ως λαούς. Κι αυτό με έχει στοιχειώσει, αν αλήθεια αυτή η διαδικασία πέρα από μνημόσυνο, μας κάνει αληθινά καλύτερους ή λιγότερο αληθινούς...


*Ο Νίκος Νυφούδης είναι οικονομολόγος και δημιουργός του The Life Goddess στο Λονδίνο. Ασχολείται ενεργά με την πολιτική και με το Ποτάμι.