H εξομολόγηση ενός σκιτσογράφου

O Γιώργος Υφαντής , αν και κατάγεται από την Καβάλα, έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στα Νέα Λιόσια, το σημερινό Ίλιον. Στα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε, το καταφύγιό του ήταν το μολύβι του. Οπου έβρισκε λευκό χαρτί ξεκινούσε να ζωγραφίζει και έτσι εκφραζόταν με τον καλύτερο τρόπο. Σήμερα είναι σκιτσογράφος και το όνομά του ίσως να σας είναι γνώριμο από τα σκίτσα του στο ένθετο της εφημερίδας «Καθημερινή» , το «Εφημεριδάκι» .

Του αρέσει πολύ να γνωρίζει νέους ανθρώπους και να κάνει καινούργιους φίλους. Σπάνια δίνει συνεντεύξεις γιατί θέλει περισσότερο να αποτυπώνει τις σκέψεις του στο χαρτί και στα σκίτσα του: «Είναι αυτά που με εκφράζουν περισσότερο», μου λέει ψιθυριστά. Ο Γιώργος είναι ιδιαίτερα εξωστρεφές άτομο και λατρεύει να μοιράζεται ιδέες, σκέψεις, άλλα και προσωπικές στιγμές. Ο ίδιος πιστεύει ότι έχει αρκετή τρέλα για να τη χαρίσει στον κόσμο, ή τέλος πάντων εκεί που πιστεύει ότι μπορεί να πιάσει τόπο. Παρέα με τον Βουκεφάλα, τη μοτοσικλέτα του, του αρέσει να ταξιδεύει όσο μπορεί. Έτσι, άλλωστε, εμπνέεται τις περισσότερες φορές. Και το μεγαλύτερο όνειρό του; Να γνωρίσει καλύτερα τον κόσμο μέσα από τα ταξίδια με τη μηχανή του!

Με τον χώρο της πολιτικής δεν έχει ασχοληθεί ποτέ, ούτε έχει σκοπό να το κάνει. Έχει λάβει μέρος σε πορείες και συγκεντρώσεις, ψηφίζει, άλλα μέχρι εκεί. Θα ήθελε πολύ όμως έναν κόσμο καλύτερο και πιστεύει ότι «ένας τρόπος είναι να ξεκινήσεις από τους γύρω σου, τους κοντινούς σου ανθρώπους. Οταν μεταφέρεις ένα ωραίο και ανθρώπινο μήνυμα σε κάποιον, αυτός θα το υιοθετήσει, θα το κάνει δικό του και θα το μεταφέρει κι αυτός με αγάπη σε άλλους, και πάει λέγοντας!».



Ο Γιώργος έπιασε το μολύβι στα χέρια του από την προσχολική ηλικία. Από τριών ετών έκανε παντού μουντζούρες, όπου έβρισκε λευκό χώρο έπαιρνε το μολύβι του και έκανε τις πρώτες του καλλιτεχνικές επεμβάσεις. Μεγαλώνοντας όμως ανέπτυξε, όπως ήταν φυσικό, πολύ την αισθητική του, βλέποντας έτσι πτυχές και συνδυασμούς σχημάτων, από το σημείο του παρατηρητή, στοιχεία που οι άλλοι δυσκολεύονταν να δουν.

Όπως μου εξομολογήθηκε ο ίδιος, «στο σπίτι που μεγάλωσα υπήρχε έντονη βία, ψυχική, άλλα και σωματική. Έβλεπα τα λάθη, τα ξεσπάσματα, το άδικο. Αυτό λοιπόν, σε συνδυασμό με τη δική μου σκέψη και λογική, με βοήθησε να αναπτύξω το χιούμορ μου, και να καλυτερέψω την δική μου συμπεριφορά στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους και ειδικότερα με τους φίλους μου. Σχεδιάζοντας παντού και συνέχεια, κατάφερνα να ξεφεύγω, να εκφράζομαι ήσυχα χωρίς να ενοχλώ κανέναν, να μπορώ να βγάζω από μέσα μου και να μεταφέρω πάνω σε μια κόλλα χαρτί αυτό που έκανε καλό στην ψυχή μου. Σχεδιάζοντας, τραβώντας γραμμές, ήταν ένας τρόπος ψυχοθεραπείας. Αυτό εγώ το ονομάζω Δημιουργικότητα.

»Στο σήμερα, λοιπόν, έχοντας κάνει την αυτοδιδασκαλία μου και τις σπουδές μου και έχοντας αναπτύξει την αίσθηση του χιούμορ, βρίσκομαι σε ένα επίπεδο που μπορώ να κάνω τον κόσμο να γελάσει. Είναι ένας συνεχής στόχος αυτός. Γνωρίζοντας ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη το γέλιο, κάνω τα πάντα για αυτό. Τα πάντα για μένα είναι τα σκίτσα μου, οι γελοιογραφίες μου, οι εικονογραφήσεις μου. Παράλληλα, έχω πάντα την καλή διάθεση να πω ένα αστείο στην παρέα, ή να δημιουργήσω ένα βίντεο με κάποιο θέμα και να το μοιραστώ στο διαδίκτυο με τους φίλους μου και τον υπόλοιπο κόσμο. Σε κάποιους δεν αρέσουν τα αστεία μου και η δουλειά μου, ίσως επειδή είμαι πολύ φίλος με τις βωμολοχίες και το εκκεντρικό χιούμορ. Άλλα και σε έμενα δεν μου αρέσουν πάντα αυτά που κάνω και προσπαθώ να βελτιωθώ. Κάθε μέρα! Στο υβρεολόγιό μου συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ, χωρίς εξαίρεση. Ο αυτοσαρκασμός είναι σημαντικό εργαλείο και το λαδώνω να μην σκουριάσει».



Στη συνέχεια του απεύθυνα επτά ερωτήσεις:

1. Εάν σου έδινα ένα χαρτί και ένα μολύβι και σου ζητούσα να ζωγραφίσεις τον κόσμο σήμερα, τι θα έκανες;

Θα σκιτσάριζα μια στρογγυλή επιφάνεια, θα τη μαύριζα ολόκληρη και θα έκανα κάπου επάνω της έναν πυροκροτητή ή ένα φιτίλι, ίσως και αναμμένο!

2. Η σάτιρα έχει όρια;

Είναι πολύ σχετικό αυτό. Η σάτιρα πιστεύω ότι δεν έχει όρια, είναι κάτι ανεξίτηλο! Θα έλεγα ότι ίσως να μην είναι τόσο έντιμη. Δεν είναι όμως όλοι έτοιμοι να δουν ή να ακούσουν την καυτή αλήθεια - ή την υπερβολή αν θέλεις. Δεν μπορεί η σάτιρα, παρόλα αυτά, να περιμένει να σπουδάσουν όλοι ή να διαπαιδαγωγηθούν για να μπορούν να δεχθούν την αστεία πλευρά του νοήματος.

3. Η λέξη αγάπη είναι δύσκολη;

Όλοι λέμε έχω αγαπήσει τον τάδε, έχω αγαπήσει την τάδε, το παιδί μου, τη μάνα μου τον αδελφό μου. Το κόβω χλωμό... Η λέξη αγάπη μέσα της εμπεριέχει θυσία. Και η μεγαλύτερη θυσία που έχεις να κάνεις είναι να θυσιάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να τον ξεπεράσεις, να μην τον υπολογίσεις μπροστά στο άτομο το οποίο λες ότι αγαπάς. Πρέπει να το νιώσεις αυτό πολύ βαθιά μέσα σου για να πεις ότι έχεις αγαπήσει. Όταν αγαπάς το ξέρεις εσύ καλύτερα από όλους, και μετά ο άνθρωπος που λαμβάνει τα τόσο δυνατά συναισθήματα που έχεις για αυτόν. Έτσι είναι η αγάπη, τα δίνεις όλα!

4. Από μικρός με το μολύβι, εκτός από μουντζούρες τι άλλο έκανες;

Το μολύβι μου, εκτός από μουντζούρες, το σήκωνα για να πω μάθημα. Ψέματα, ποτέ δεν διάβαζα! Το σκάλιζα με ένα κοπίδι και έκανα διάφορα σχεδιάκια, το δάγκωνα για να το σημαδέψω και να μην το χάσω, τσιμπούσα τους συμμαθητές μου.

5. Αν γύριζες πίσω, τι θα άλλαζες στη ζωή σου;

Θα χώριζα τους γονείς μου, θα τους έδινα διαζύγιο. Κι εγώ δεν θα έμενα με κανέναν από τους δύο. Σίγουρα πράγματα. Θα πήγαινα αλλού, δεν ξέρω πού, αλλά αλλού. Είναι πολύ σκληρό να τσακώνονται οι γονείς μπροστά στα παιδιά. Το παιδί δεν είναι σάκος του μποξ για εκτόνωση. Εκνευρίζομαι απίστευτα όταν βλέπω γονείς που χαστουκίζουν ή ξυλοκοπούν τα παιδιά τους στον δρόμο. Εάν το κάνουν μπροστά στον κόσμο τόσο απροκάλυπτα, δεν θέλω να φανταστώ τι θα κάνουν όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους.

6. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παιδικός ήρωας και γιατί;

Σεραφίνο! Αλήτης, με τα ίδια ρούχα συνέχεια, μου άρεσε που τον ενδιέφερε το σήμερα. Άλλωστε όταν κάνεις σχέδια, κάποιος εκεί πάνω γελάει...

7. Πες μας ένα αισιόδοξο μήνυμα;

Ψάξτε να βρείτε την αγάπη. Προσπαθήστε να προσεγγίσετε αυτό το δυνατό συναίσθημα που πραγματικά θα σας ολοκληρώσει σαν ανθρώπους. Ούτε τα λεφτά ούτε οι μεγάλες μπίζνες είναι αυτά που σε κάνουν άνθρωπο.