Αυτή η μονοήμερη εκδρομή ήταν σίγουρα διαφορετική. Μέσα στα οροπέδια του Μαινάλου αλλά και σε αυτά της Ζήρειας υπάρχουν απίστευτα σημεία εκπάγλου καλλονής. Για να τα επισκεφτείς δεν αρκεί ένα 4κίνητο όχημα, καλή διάθεση και χάρτης (ηλεκτρονικός, ή χάρτινος). Χρειάζεται βαθιά γνώση, σεβασμός και το κυριότερο τετρακίνητο όχημα με μικρό πλάτος/μήκος και μεγάλη διαδρομή ανάρτησης για να χωράει, να περνάει και να στρίβει στους στενούς δασικούς δρόμους που χρόνια τώρα μόνο η φύση αλλοιώνει τη μορφή τους.
Αφετηρία μας γι’ αυτή την εκδρομή σε Αρκαδία και Κορινθία το ιστορικό Λεβίδι
και η Villa Vager. Η οργάνωση μιας τόσο μακριάς διαδρομής που διέρχεται μόνο από δασικά μονοπάτια, δε γίνεται ούτε στο Google Maps, ούτε με ασκήσεις επί χάρτου. «Χρειάστηκαν πολυετείς προσπάθειες για να καταλήξω στα περάσματα» μας λέει ο Νίκος Vager που είναι ο ξεναγός μας σ’ αυτή τη διαφορετική εμπειρία.
Μπορεί να ακούγεται απλό αλλά δεν είναι.
Στα βουνά δεν υπάρχουν βενζινάδικα, ούτε βουλκανιζατέρ, ούτε φαρμακεία, ούτε εστιατόρια, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας είναι περίπου εκεί, οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν αστραπιαία και αυτό στα 1500m μπορεί να είναι ζόρικο ενώ αν στείλεις συντεταγμένες είναι βέβαιο ότι σε πολλά σημεία θα δυσκολευτούν να φτάσουν οι διασώστες με ότι κι αν έρχονται.
Οχήματα μας σ’ αυτή τη διαδρομή:
• Γουρούνα Polaris 550cc, 4κίνητη με ανεξάρτητη άνετη ανάρτηση, κοντές σχέσεις, εργάτη, κιτ επισκευής ελαστικών και άλλα εντελώς άχρηστα στον πολιτισμό αλλά πρωτεύοντα στο βουνό.
• Wild Cat Arctic Trail 700cc 2κύλινδρη, τετράχρονη με κιβώτιο CVT και κίνηση πίσω (ατελείωτες πάντες)
Ξεκινάμε λοιπόν από Λεβίδι κατευθυνόμενοι βορειοανατολικά προς Κανδήλα/Σκοτεινή. Ο κάμπος του Ορχομενού είναι ένα σημείο μοναδικής ομορφιάς όπου συνυπάρχουν όλα τα θαύματα της φύσης. Γέννηση, θάνατος, σπορά, θέρος, βροχή, ήλιος, λάσπη, ξηρασία, σπαρτά, καλαμπόκια, φίδια, λακκούβες, νεροφαγώματα όλα στο ίδιο εκτάριο. Αφήνουμε πίσω μας το αρχαίο θέατρο του Ορχομενού περνάμε το Σίτζι με την τεράστια υπόγεια λεκάνη και στο σημείο που αρχίζει να κατηφορίζει ο δρόμος προς Σκοτεινή κάνουμε αριστερά και μπαίνουμε στο δασικό δρόμο που πάει για το ξωκλήσι του Αγ. Γιάννη. Από κει ανηφορίζουμε μέχρι την Ανατολική κορυφή προτού μας πιάσει λάστιχο. Με μπαλώματα και πολύ άγχος διορθώνουμε το ελαστικό της Polaris και συνεχίζουμε. Από Μοσιά, Μεσίνο στην Αρχαία Φενεό και από κει στη λίμνη ξέπνοοι.
Το ξωκλήσι του Αγ. Γιώργη μέσα στη λίμνη του Φενεού.
Η γαλήνη του τοπίου και το εκκλησάκι του Αγ. Γιώργη κερδίζουν την προσοχή μας: «Πάμε ν’ ανεβούμε στο μοναστήρι να πούμε μια καλημέρα στους καλόγερους» μας προτρέπει ο Vager.
Στο εσωτερικό του υπάρχει παλιά ιστορική εκκλησία του Αγ. Γεωργίου. «Να σας φιλέψω λίγο γλυκό τριαντάφυλλο παιδιά, από πού έρχεστε;» μας καλωσορίζει ένας γαλήνιος γέροντας.
Η θέα από το μοναστήρι προς τη λίμνη.
Μετά από ώρα συνεχίζουμε ανατολικά για Γκούρα. Στάση στην πλατεία του χωριού για ανεφοδιασμό και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Μέσα από Ακροπολικές ειδικές διαδρομές, δύσβατα μονοπάτια και πολύ αντρικά περάσματα φτάνουμε στο οροπέδιο της Ζήρειας.
Σεληνιακό τοπίο, πρόβατα και ευτυχισμένοι άνθρωποι (βοσκοί) μας παρατηρούν. «Πολύ προσοχή στην κατάβαση μείνετε αριστερά στην πλαγιά του βουνού» επαναλαμβάνει αρκετές φορές ο Vager και στην πορεία καταλαβαίνουμε την ανησυχία του. Από τη μια η θέα κόβει την ανάσα απ’ την άλλη ο γκρεμός χάσκει στο ένα μέτρο και εκεί δεν έχει μπαριέρες. Με τα πολλά πέφτουμε στη Λαύκα με τη μετάδοση στη γουρούνα Polaris να πνέει τα λοίσθια. Τα χιλιόμετρα είναι πολλά και ιδιαίτερα σκληρά για μηχανές και ανθρώπους. Κατά την άποψή μου έκπληξη θα ήταν να μην υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Αρχίζουμε την ανάβαση από Λαύκα με ερωτηματικά καθώς το κιβώτιο έχει κολλήσει στο Drive. Μοιάζει απίστευτο αλλά φτάσαμε στο Λεβίδι χωρίς βραδυπορία, ενδεικτικό της παροιμιώδους αντοχής των μηχανών αυτών.
Δεν ισχύει το ίδιο φυσικά με τους ανθρώπους. Καθίσαμε αργά το απόγευμα να φάμε στο Χάνι πριν το Λεβίδι έχοντας τη γεύση της φύσης στο στόμα, στα ρουθούνια, στα ρούχα, στην ανάσα. Με ερωτήματα τύπου «να τα πλύνω ή τα ανακυκλώσω τα ρούχα;» επιστρέψαμε με όλο το σώμα πιασμένο. Μια κούραση ευχάριστη, αν και πήρε μέρες να σβήσει ο κραδασμός από το μυαλό και το σβέρκο.
Σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα, ειδικά με χιόνι!
