Χρήστος Ζαμπούνης

Ο Μισέλ Ρου είναι ένας ιδιοφυής Γάλλος μάγειρας. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το σπάνιο ρεκόρ τής επί 21 συναπτά έτη αδιάκοπης αξιολογήσεως του εστιατορίου «The waterside Inn» με τρία αστέρια Michelin; Ο Μισέλ Ρου εδώ και λίγες ημέρες είναι Αθηναίος. Οχι ως μόνιμος κάτοικος πρωτευούσης, ούτε ως επίτροπος για τον έλεγχο του χρέους, όπως ορισμένοι ευφάνταστα θα εδύναντο να ερμηνεύσουν.

Ο πολυβραβευμένος Γάλλος σεφ ήρθε στη χώρα μας για να επιμεληθεί την κουζίνα του νέου μπιστρό που άνοιξε στο ξενοδοχείο «Metropolitan» της λεωφόρου Συγγρού. Η είδηση θα εθεωρείτο φυσιολογική πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα της πομφόλυγας του lifestyle που εισήγαγε αφειδώς ιδέες και τεχνογνωσία από την Εσπερία. Στην Ελλάδα της κρίσεως, όμως, αποτελεί έκπληξη πρώτου μεγέθους.

Τι γυρεύει ένας Υδραίος στη Λάρισα, για να θυμηθούμε τον στίχο του Εγγονόπουλου. Η απάντηση είναι άκρως αναζωογονητική. Την ώρα που η οικονομία καταρρέει, την ώρα που τα ξένα κεφάλαια θυμίζουν τον τίτλο πρωταθλήματος για τον ΠΑΟΚ, δηλαδή άπιαστο όνειρο, την ώρα που ακόμη και υγιείς επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν το φάσμα του λουκέτου έρχεται μία οικογένεια και επενδύει διόλου ευκαταφρόνητα ποσά για να κάνει το προϊόν της ανταγωνιστικό.
Αναφέρομαι ονομαστικώς στην οικογένεια Χανδρή, η οποία τα τελευταία χρόνια συστηματικώς καινοτομεί στον ξενοδοχειακό τομέα.

Οποιος επισκέφτηκε το ΜΕΤ στη Θεσσαλονίκη, που στοίχισε 70.000.000 ευρώ και απασχολεί 180 εργαζομένους, θα αντιληφθεί περί τίνος ομιλώ. Και όποιος προβάλλει τα γνωστά συμπλεγματικά επιχειρήματα, του τύπου «τι ανάγκη έχουν αυτοί;», ας απαντήσει στο απλό ερώτημα πώς θα βρουν δουλειά οι 1.000.000 άνεργοι εάν κάποιος δεν δημιουργήσει δουλειές; Για όσους δε με τη γνωστή εθνική μνησικακία σχολιάσουν ότι το σημερινό σημείωμα είναι πληρωμένο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις ανθρωπολογίας για να αντιληφθεί κανείς ότι η συγκεκριμένη οικογένεια, όπως και οι περισσότερες παλαιές εφοπλιστικές οικογένειες, απεχθάνεται τη δημοσιότητα, πολλώ δε μάλλον όταν αφορά στα πρόσωπά τους. Το ίδιο ισχύει και για την οικογένεια Νιάρχου, που αθορύβως πλην ουσιαστικώς συνεισφέρει μέσω του ομώνυμου ιδρύματος σε κοινωφελή έργα ανά την επικράτεια, με κορυφαία την πρόσφατη δωρεά 600.000.000 ευρώ όπου θα απασχοληθούν άνω των 2.000 ανθρώπων.

Το ζήτημα λοιπόν έχει ως εξής: είτε μας αρέσουν είτε όχι, όταν οι ευκατάστατοι άνθρωποι με τις πράξεις τους εγείρονται στο ύψος των περιστάσεων οφείλουμε ως έθνος και ως άτομα να αναγνωρίζουμε τη συμβολή τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το προσιτό αυτό μπιστρό -οι τιμές των πιάτων δεν υπερβαίνουν τα 10 ευρώ- είναι ένα μικρό λιθαράκι για την προσέλκυση ξένων επισκεπτών, που τόσο ανάγκη τους έχει ο τόπος στην ομολογουμένως αντίξοη εποχή που διανύουμε.