Χρήστος Ζαμπούνης

Tη δήλωση έκανε ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός -φέτος ανεβάζει τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου- και έχει ενδιαφέρον για την αποστασιοποίησή της. «Με αφορά η μοίρα των ανθρώπων της σιωπηλής πλειονότητας που θέλουν να δουλέψουν, που κάνουν παιδιά, που διαβάζουν ένα βιβλίο». Ειδικώς γι’ αυτούς τους τελευταίους προτείνω τα κάτωθι αναγνώσματα:

* Ζαν Μισέλ-Γκενασιά «Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων», εκδόσεις Πόλις. Το βιβλίο κυκλοφόρησε προσφάτως στη Γαλλία, έγινε αμέσως μπεστ σέλερ (200.000 αντίτυπα) και κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ των μαθητών λυκείου. Η τιμητική διάκριση δεν είναι τυχαία αφού πρωταγωνιστής είναι ένας έφηβος, που θα γίνει τη δεκαετία του ’60 μέλος μιας ιδιότυπης λέσχης με μέλη εξόριστους κομμουνιστές, μεταξύ των οποίων περίοπτη θέση έχει και ένας Ελληνας. Καιρό είχα να μη θέλω να τελειώσει ένα βιβλίο, ιδίως 750 σελίδων.

* Αλέξανδρος Μασσαβέτας «Κωνσταντινούπολη, Πόλη των Απόντων», εκδόσεις Πατάκη. Το 2003 ο Αλέξανδρος Μασσαβέτας εγκατέλειψε μια επιφαινόμενη λαμπρή καριέρα στη δικηγορία -σπούδασε Nομικά στην Αθήνα και στο Κέμπριτζ- και εγκατεστάθη μονίμως στην Κωνσταντινούπολη εργαζόμενος ως freelancer δημοσιογράφος. Αν κρίνω από το ογκώδες πόνημα που συνέγραψε, η δημοσιογραφία ήταν αφορμή για να ενσκήψει στους μύθους και στις δοξασίες της βασιλίδος των Πόλεων, από την πλευρά των άλλων δηλαδή ημών των Ελλήνων και των άλλων λαών που της έδωσαν τον αψηλάφητο γεμάτο ενέργεια κοσμοπολιτισμό της. Ακρως αναζωογονητικό ανάγνωσμα.

* Ο Μίνως Βολανάκης επιλέγει και αποδίδει αποσπάσματα από την «Παλατινή Ανθολογία»,  εκδόσεις Οξύ.
«Σταμάτα ξένε, μνήμα αγοριού.
 Κλεοίτης, γιος του Μενεσαιχμού
 προσπέρνα ξένε
Ηταν νέος. Ηταν ωραίος. Πέθανε».
Ο προικισμένος άνθρωπος του θεάτρου επιτέλεσε ένα μεταφραστικό κατόρθωμα αποδίδοντας στη νέα ελληνική αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής ποιήσεως, όπως το ανωτέρω επίγραμμα.

*Μιχάλης Γκανάς «Γυναικών», εκδόσεις Μελάνι.
«Κάθεται απέναντί του με το ένα πόδι πάνω στο άλλο και του αρέσουν όλα επάνω της εκτός από αυτή τη στάση. Πώς να το κάνουμε, κάποια πράγματα είναι μόνο για άντρες. Ανάμεσά τους και το ένα πόδι πάνω στο άλλο το ζεϊμπέκικο και το φτύσιμο στο δρόμο». Πόσο θα ’θελα να είχε γράψει το «Savoir Vivre» o Γκανάς!