Χρ. Ι. Στεφανάδης

Στη διαδρομή του χρόνου η Καθολική Εκκλησία έχει εξελιχθεί σε παγκόσμιο και παντοδύναμο θεσμό, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Κατά τον σκοτεινό Μεσαίωνα, όμως, αυτή η Εκκλησία, στο όνομα και με τον μανδύα της χριστιανικής πίστης, αλλά με συγκαλυμμένες σκοπιμότητες και παθολογικό φανατισμό ασύμβατο με την ουσία του χριστιανισμού, συνέδεσε το όνομά της με πράξεις βίας αλλά και εγκληματικές πράξεις εναντίον «απίστων» ή θεωρούμενων αιρετικών.

 Θλιβερό παράδειγμα η παρουσία καθολικών κληρικών κατά τους σφαγιασμούς ιθαγενών στη Λατινική Αμερική από τους Ισπανούς κατακτητές ή οι εγκληματικές δράσεις της περιώνυμης Ιεράς Εξέτασης Χρειάστηκε να περάσουν 359 χρόνια για να αναγνωρίσει το Βατικανό ότι ήταν λάθος να καταδικάσει τον Γαλιλαίο το 1633 επειδή ισχυρίστηκε, βασισμένος σε επιστημονικές παρατηρήσεις, ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά κινείται σε τροχιά γύρω από τον Ηλιο. 

Σήμερα η Καθολική Εκκλησία προσπαθεί να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της. Η εκλογή του Πάπα Φραγκίσκου σηματοδοτεί μια νέα περίοδο. Πράγματι, ο νέος προκαθήμενος δίνει μια άλλη εικόνα του πάπα από αυτή που είχε σχηματίσει η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Ανθρώπινος, ταπεινός, πηγαία αλληλέγγυος στη δυστυχία που μαστίζει τον πλανήτη, αυθόρμητος…

Με αυτά τα προσωπικά χαρίσματα ο Πάπας Φραγκίσκος ήρθε στη Λέσβο, το ιστορικό και πανέμορφο νησί του Ανατολικού Αιγαίου. Το νησί που βρέχεται από τα αγιασμένα νερά που ενέπνευσαν τον Ομηρο, αλλά και τον Οδυσσέα Ελύτη.

Το νησί που ορθώνεται, μαζί με τα άλλα ακριτικά νησιά μας, απέναντι στον απειλητικό διαχρονικά γείτονα και φυλάει τις Ελληνικές Θερμοπύλες.

Το νησί που αποτέλεσε και αποτελεί σωσίβιο ζωής για χιλιάδες απελπισμένους εκπατρισμένους, οι οποίοι βρεγμένοι αλλά ζωντανοί βγήκαν από τη θάλασσα στις ακτές του.

Ο Πάπας Φραγκίσκος ήρθε στη Λέσβο σε μια συμβολική κίνηση συμπαράστασης στον ανθρώπινο πόνο, θέλοντας να δώσει παγκόσμιο μήνυμα χριστιανικής αγάπης.

Τα ερωτήματα όμως που τίθενται, πέρα από την επικοινωνία, τα συγκινητικά λόγια, τις μεταφυσικές ευχές, τα χειροφιλήματα και τα ποδοφιλήματα, είναι αμείλικτα:

Ποια είναι ή θα είναι η ουσιαστική οικονομική στήριξη της πάμπλουτης Καθολικής Εκκλησίας στους πρόσφυγες και στο δράμα τους; Μιας Εκκλησίας που αθροιστικά κατέχει αμύθητο πλούτο σε τράπεζες και γενικότερα αγαθά;

Πώς θα επηρεάσει ουσιαστικά -γιατί μπορεί- η Καθολική Εκκλησία την παγκόσμια πολιτική απέναντι στο τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα;

Πώς θα επιβάλει η Εκκλησία αυτή -γιατί μπορεί- πολιτικές ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή; Οχι βέβαια με τις περιβόητες σταυροφορίες, αλλά με καθοριστικές παρεμβάσεις στις πολιτικές ηγεσίες δυτικών και ανατολικών χωρών.

Μαζί με τον Πάπα Φραγκίσκο πήγαν στη Λέσβο και δύο άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες: ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, μια μεγάλη προσωπικότητα της Ορθοδοξίας, ταγμένος στο χριστιανικό πνεύμα, που ταπεινά και αθόρυβα όλη αυτή τη ζοφερή περίοδο, με όλες τις οικονομικές και πνευματικές δυνάμεις της Ελληνικής Εκκλησίας, συνδράμει τους ανέστιους, και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
 
Η άλλη κορυφαία προσωπικότητα του χριστιανικού κόσμου, που μέσα σε τουρκικό έδαφος, χωρίς οικονομικές δυνάμεις, κρατάει άσβεστη την ελληνορθόδοξη φλόγα και τη νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, όμως, έκλεψε την παράσταση:

Γιατί εκφράζει 1.500.000.000 πιστούς.
Γιατί εκπροσωπεί μια κολοσσιαία οικονομική και πολιτική δύναμη.
Και από αυτή τη δύναμη οι εκπατρισμένοι, η Λέσβος, η Ελλάδα, η Ευρώπη και ο πλανήτης περιμένουν πολύ περισσότερα από τα συγκινητικά λόγια, τις μεταφυσικές ευχές, τα χειροφιλήματα και τα ποδοφιλήματα.