Χρ. Ι. Στεφανάδης

Η ρωμαϊκή γαλέρα ήταν ένα πολεμικό πλοίο που στην εποχή του κυριαρχούσε στη Μεσόγειο και αφενός εξυπηρετούσε την επικοινωνία της μητρόπολης με τις επαρχίες της, στην Ελλάδα στη Μικρά Ασία, στην Ιουδαία και τη Βόρειο Αφρική, και αφετέρου αντιμετώπιζε στη θάλασσα εχθρούς και πειρατές. Πρότυπο για την κατασκευή της γαλέρας ήταν το βυζαντινό πλοίο δρόμωνας. Το μήκος της γαλέρας ήταν περίπου 47 μέτρα και το πλάτος της 6 μέτρα. Σε κάθε πλευρά του πλοίου υπήρχαν 26 κουπιά. Το πλήρωμά της ήταν περίπου 250 έως 300 άνδρες.

Εξελιγμένες γαλέρες ήταν αργότερα και τα πολεμικά πλοία του Βρετανικού και του Γαλλικού Ναυτικού, έως ότου αντικαταστάθηκαν από τα ιστιοφόρα. 

Η ρωμαϊκή γαλέρα είχε 52 κωπηλάτες, όσα και κουπιά, οι οποίοι ήταν δεμένοι με αλυσίδες στο δάπεδο του πλοίου. Οταν το πλοίο πήγαινε σε ναυμαχία έβαζαν 2 κωπηλάτες στo κάθε κουπί.

Τον ρυθμό της κωπηλασίας έδινε ένας τυμπανιστής. Οταν αυτός γινόταν γρήγορος και οι κωπηλάτες δεν τον ακολουθούσαν, τους μαστίγωναν. Οταν το πλοίο βυθιζόταν, οι κωπηλάτες αλυσοδεμένοι το ακολουθούσαν στον βυθό. Ηταν φυσικό επομένως την εποχή εκείνη η καταδίκη κάποιου δούλου να γίνει κωπηλάτης σε γαλέρα να θεωρείται η πιο σκληρή και επικίνδυνη τιμωρία. Αλλά ακόμα και σήμερα, η κωπηλασία θεωρείται μία από τις πλέον κοπιώδεις διαδικασίες, είτε αυτή γίνεται για βιοπορισμό, είτε για άσκηση, είτε τέλος για ανταγωνιστικό αθλητισμό. Κι αυτό γιατί στην κωπηλασία συμμετέχει έντονα σχεδόν όλο το μυϊκό σύστημα του ανθρώπου. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που η κωπηλασία έχει αποκτήσει και μεταφορική έννοια - σε αναφορές που έχουν σχέση με τις δυσκολίες και τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει στη ζωή του κάποιος. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Θανάση Βέγγου όταν αναφέρθηκε στις μεγάλες δυσκολίες που πέρασε στη ζωή του: «Στης ζωής μου τη γαλέρα τράβηξα πολύ σκληρό κουπί»...

Σήμερα, με την καθολική επικράτηση της μηχανοκίνησης ακόμα και των μικρών σκαφών η κωπηλασία ως εργασία έχει εκλείψει και υπάρχει μόνο ως άθλημα. Οι δε ηλιοκαμένοι και αποστεωμένοι νησιώτες που κωπηλατώντας αλώνιζαν για βιοπορισμό το Αιγαίο δεν υπάρχουν πλέον. Ούτε οι Χιώτες που με τις μικρές τράτες τραβούσαν κουπί για να καλύψουν τα 50 μίλια και να φτάσουν στη βόρεια Ικαρία να ψαρέψουν, ούτε οι Καλύμνιοι και οι Συμιακοί σφουγγαράδες που κωπηλατούσαν για να διανύσουν ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις προκειμένου να «τρυγήσουν» τα πολύτιμα εκείνη την εποχή σφουγγάρια από το Ικάριο πέλαγος.

Σήμερα η χώρα μας είναι σαν ρωμαϊκή γαλέρα. Μια γαλέρα όπου κωπηλάτες είναι όλοι οι Ελληνες. Που είναι αλυσοδεμένοι δίπλα στα κουπιά, και εκεί τρώνε και εκεί κοιμούνται.

Μια γαλέρα που έφτιαξαν οι δανειστές και αλυσόδεσαν τη χώρα.

Μια γαλέρα όπου ο τυμπανιστής που δίνει τον ρυθμό της κωπηλασίας δεν είναι Ελληνας, αλλά Ευρωπαίος εταίρος...

Μια γαλέρα που, σε αντίθεση με τις ρωμαϊκές, ταξιδεύει σε αχαρτογράφητα νερά.

Μια γαλέρα όπου το συσσίτιο των κωπηλατών συνεχώς μειώνεται, με αποτέλεσμα αυτοί συνεχώς να εξαντλούνται.

Αλλά οι Ελληνες είναι κατεξοχήν ναυτικός λαός.

Οι Ελληνες ελεύθεροι ταξίδεψαν και τα πολεμικά και τα εμπορικά τους πλοία - είτε κωπηλατώντας, είτε με τα πανιά, είτε με τις μηχανές.
Και καμία οικονομική κρίση ή χρέος δεν μπορεί να τους υποτάξει σε υποχρεωτικό κουπί.

Ισως είναι καιρός να φύγουν οι Ελληνες από τις αλυσίδες της σύγχρονης ευρωπαϊκής γαλέρας που φτιάχτηκε για μας χωρίς εμάς, από γραφειοκράτες, κερδοσκόπους και πολιτικούς με σκοτεινό παρελθόν. 

Να σταματήσουν οι Ελληνες την υποχρεωτική και εξαντλητική κωπηλασία σε πλοίο με «σημαία ξένη» και ξένο τυμπανιστή...

Και να απαιτήσουν το αυτονόητο: εθνική ανεξαρτησία και ισοτιμία στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Διαφορετικά, με όχημα τις ανεξάντλητες δυνάμεις του Ελληνισμού, ταξίδι σε νέα πορεία!...