Χρ. Ι. Στεφανάδης

Από την πόλη Κανταχάρ την οποία ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος πριν από 2.500 χρόνια. Από την  πολύπαθη αυτή χώρα της Κεντρικής Ασίας που δεν συνορεύει καθόλου με θάλασσα. Τη χώρα που σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο εδώ και δεκαετίες. Τον οποίο οι ξένες παρεμβάσεις όχι μόνο δεν κατάφεραν να καταστείλουν, αλλά δημιούργησαν μεγαλύτερο και διαχρονικά διογκούμενο πρόβλημα.

Στη χώρα του ήταν δάσκαλος. Είχε το σπίτι του, την περιουσία του. Κατηγορήθηκε άδικα. Εφυγε νύχτα για να γλιτώσει τον αποκεφαλισμό, τιμωρία που επιβάλλεται από αυτόκλητους νομοθέτες και εκτελεστές σε υποτιθέμενους παραβάτες του ισλαμικού νόμου…

Αφησε την οικογένειά του, τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ταξίδεψε με τα πόδια, με σαραβαλιασμένα οχήματα, μέσα από βουνά και κοιλάδες, μέσα από το αφιλόξενο Ιράν και την Τουρκία. Πλήρωσε 5.000 δολάρια σε διακινητές και δουλεμπόρους και έφτασε εξουθενωμένος στα τουρκικά παράλια. Είδε το πολυπόθητο Αιγαίο και ένα νησί απέναντι. Ηταν η Σάμος, ήταν η πολυπόθητη Ευρώπη!

Αλλος ξεκίνησε από τη Συρία. Τη χώρα που ήταν κάτω από την κυριαρχία της Γαλλίας και έγινε ανεξάρτητο κράτος μόλις το 1946, ενώ από το 2011 βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Μέσα από το χάος του εμφυλίου δημιουργήθηκε στην ιστορική του χώρα το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, που αποτελεί σήμερα τη μεγάλη απειλή για τον δυτικό πολιτισμό. Και αυτό γιατί ετερόκλητα στοιχεία, Αραβες, αλλά και εθελοντές από τη Δύση, ομονοούν σε τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης, ο οποίος αφορά το τι σημαίνει πίστη, αξία της ανθρώπινης ζωής, φόβος του μεταφυσικού. Ενας τρόπος σκέψης και δράσης που ανάγεται αιώνες πριν, στην πρώτη περίοδο του Ισλάμ. Οπου τον έμφυτο φόβο του θανάτου, κοινό για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, έχει υποκαταστήσει η απάθεια ή ακόμα και η χαρά στην προσδοκία του θανάτου. Στη χώρα του είχε μια μικρή επιχείρηση. Ηταν έμπορος. Ζούσε καλά με την πολυμελή οικογένειά του, τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του.

Οι τζιχαντιστές απείλησαν τη ζωή του χωρίς συγκεκριμένη κατηγορία. Επειδή από την απειλή μέχρι τη σαδιστική εκτέλεση η απόσταση είναι ελάχιστη στη χώρα αυτή, έφυγε για να γλιτώσει. Μέσα από εμπόλεμες περιοχές, βομβαρδισμούς και χαλάσματα, πέρασε τα τουρκικά σύνορα. Περπάτησε, πλήρωσε, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα, ταπεινώθηκε. Εφτασε και αυτός στα παράλια του Αιγαίου. Είδε και αυτός τη Γη της Επαγγελίας. Την Ευρώπη. Και οι δύο, ο Αφγανός και ο Σύρος, μπήκανε στην ίδια βάρκα. Που χωρούσε το πολύ 15 άτομα. Οι δουλέμποροι όμως στοίβαξαν 50!

Η βάρκα ξανοίχθηκε στο γαλανό Αιγαίο. Φύσηξε όμως ο βοριάς και η παραφορτωμένη με ψυχές βάρκα παρασύρθηκε στο Ικάριο πέλαγος. Εμπασε νερά και βούλιαξε. Δεν ήξεραν κολύμπι και δεν φόραγαν σωσίβιο. Παρά τις προσπάθειές τους, δεν μπορούσαν να κρατηθούν στην επιφάνεια. Το αλμυρό νερό γέμισε τους πνεύμονές τους. Ηταν νέοι και γεροί οργανισμοί.

Δεν πέθαναν αμέσως από ανακοπή, αλλά βασανιστικά από οξύ πνευμονικό οίδημα.

Πνίγηκαν στο πέλαγος όπου πνίγηκε και ο Ικαρος της μυθολογίας, αναζητώντας και αυτός την ελευθερία…

Μετά από 20 ημέρες, το χειμωνιάτικο κύμα τους έβγαλε σε μια αμμουδιά στη βόρεια Ικαρία. Το ταξίδι για την καλύτερη ζωή κατέληξε σε έναν ερμητικά κλειστό σάκο και στο νεκροτομείο.  Ο Νίκος Καββαδίας έγραψε σε ένα από τα ποιήματά του, περιγράφοντας ετεροχρονισμένα και μεταφυσικά τον διάλογο ενός πνιγμένου με την αγαπημένη του: «…Ηρθες να με δεις κι όμως δεν με είδες. Είχα απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί, χίλια μίλια πέρα απ’ τις Ευρύδες…».
Οι δύο πρόσφυγες πνίγηκαν δύο μίλια πέρα από τη Σάμο!

*Ο κ. Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας