Χρ. Ι. Στεφανάδης

Eχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι η ανθρώπινη μνήμη είναι μια σύνθετη διαδικασία και επομένως ορισμένες φορές αναξιόπιστη. Απλές αλλαγές στον τρόπο που τίθεται μια ερώτηση μπορούν να επηρεάσουν τη μνήμη ενός αυτόπτη μάρτυρα σοβαρών συμβάντων, όπως ενός εγκλήματος. Για τον λόγο αυτό τέτοιες μαρτυρίες από μόνες τους δεν θεωρούνται τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία σε περίπτωση δικαστικής αντιδικίας.

Πρόσφατα, ομάδα Ιαπώνων επιστημόνων κατάφερε να εμφυτεύσει τεχνητή μνήμη σε πειραματόζωα, δηλαδή ψευδείς αναμνήσεις στους εγκεφάλους τους με χρήση οπτικών ινών, ανοίγοντας τον δρόμο για τη μελλοντική διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο το είδος αυτό των αναμνήσεων επηρεάζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Γιατί αναφέρομαι σε αυτά τα επιστημονικά δεδομένα; Στη βαθιά οικονομική, κοινωνική και τελικά ανθρωπιστική κρίση της πατρίδας μας που συνεχώς βαθαίνει οι πολίτες εκδηλώνουν επιλεκτική μνήμη.

Πρόσφατη μνήμη διαθέτει η μεγάλη πλειοψηφία του Λαού. Πρόσφατη μνήμη όσον αφορά στην προσωπική, οικογενειακή, αλλά και συνολική έκπτωση του εισοδήματός του - είτε πρόκειται για μισθούς και συντάξεις, είτε για εισόδημα ελεύθερων επαγγελματιών.

 Επίσης πρόσφατη μνήμη έχει ο Λαός όσον αφορά στα πολιτικά κόμματα εξουσίας ή τα θεσμικά πρόσωπα που συνέπεσε να διαχειριστούν την παρούσα οικονομική κρίση.

Και με μοχλό την πρόσφατη αυτή ατομική και συλλογική μνήμη αυξάνει ο θυμός και η οργή των πολιτών, με αποτέλεσμα να στοχοποιούνται αποκλειστικά οι φορείς της παρούσας διακυβέρνησης της χώρας μας.
Η μνήμη όμως, ατομική και συλλογική, που αφορά σε παλαιότερες καταστάσεις και γεγονότα φαίνεται αντικειμενικά να είναι πολύ εξασθενημένη στον Λαό μας.

Η παγκόσμια ιστορία μάς διδάσκει ότι για κάθε τελικό αποτέλεσμα υπάρχουν συνήθως διαχρονικά και πολλές φορές ετερόκλητα αίτια. Αν κοιτάξει κανείς πίσω στη δική μας πρόσφατη Ιστορία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εύκολα μπορεί να επισημάνει και να απομονώσει καθοριστικά γεγονότα που οριοθέτησαν τη συγκεκριμένη εθνική μας πορεία προς την οικονομική κρίση και την αυξανόμενη κοινωνική παρακμή.

...Ο εμφύλιος πόλεμος, που το φάντασμά του πλανιέται ακόμα και σήμερα και διχάζει τους Ελληνες με αναφορές στον Αρη Βελουχιώτη και τον Μελιγαλά.
...Τα κέντρα εξουσίας που διαμορφώθηκαν τότε με κορμό τα βασιλικά ανάκτορα, που για να επιβιώσουν στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό σε ξένες δυνάμεις και επομένως σε ξένα συμφέροντα και συντήρησαν περιστασιακά το μετεμφυλιακό κλίμα.
...Η δικτατορία που κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα, με τις όποιες αδυναμίες του, και προσπάθησε να απαξιώσει συνολικά το πολιτικό σύστημα στη συνείδηση των πολιτών.
...Η Μεταπολίτευση που, συρόμενη από τον χείμαρρο ενθουσιασμού της απελευθερωμένης κοινωνίας, υποχώρησε σε ταξικά παράλογα αιτήματα και δεν αντέδρασε έγκαιρα στη διαφαινόμενη επέλαση της αντιπαραγωγικότητας και της υποπαραγωγικότητας, της αναξιοκρατίας και της σταδιακής παρακμής.
Από τις νευροεπιστήμες έχουμε μάθει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος που γερνάει δεν καταγράφει στα κέντρα της μνήμης τα πρόσφατα γεγονότα, όμως τα γεγονότα που έχουν καταγραφεί στο παρελθόν παραμένουν. Δηλαδή ο γηράσκων εγκέφαλος διαθέτει κυρίως παλιές μνήμες, και μάλιστα αποσυνδεμένες από τα πρόσφατα γεγονότα. Στην περίπτωση του Λαού μας φαίνεται να συμβαίνει το αντίθετο: έχουν εξασθενήσει οι παλιές μνήμες και επικρατούν οι πρόσφατες. Και με βάση το γεγονός ότι η συλλογική μνήμη των Ελλήνων ως προς τα αίτια της οικονομικής κρίσης αφορά στα πρόσφατα κυρίως γεγονότα, συμπεραίνουμε ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα γήρανσης και άρα μπορεί εύκολα να αποκατασταθεί…
Χωρίς τη χρήση της τεχνολογίας που έρχεται.. Δηλαδή, χωρίς την εμφύτευση τεχνητής μνήμης...
Για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη...