Χρ. Ι. Στεφανάδης

Η Εκκλησία του Δήμου ήταν μια δημοκρατική συνέλευση και πραγματοποιούνταν στον λόφο της Πνύκας, στην Αγορά ή στο Θέατρο του Διονύσου. Η συνέλευση ήταν ανοιχτή σε όλους τους άνδρες πολίτες που είχαν πολιτικά δικαιώματα και ηλικία άνω των 18 ετών.

Η συνέλευση αυτή ήταν αρμόδια για όλα τα θέματα της πόλης, αλλά είχε αρμοδιότητα και για σοβαρότερα θέματα, όπως η κήρυξη πολέμου, οι επιλογές στρατηγικών και η εκλογή ανώτερων αξιωματούχων της πόλης. Γίνονταν 40 συνεδριάσεις τον χρόνο και οι εργασίες άρχιζαν νωρίς το πρωί και τελείωναν με τη δύση του ηλίου. Οι ψηφοφορίες διεξάγονταν με ανάταση του χεριού.

Μια ομάδα σκλάβων που είχαν τον ρόλο της αστυνόμευσης, οι Σκύθες, με σχοινιά που είχαν ποτιστεί με κόκκινο χρώμα περιπολούσαν στην πόλη τις ημέρες που γινόταν συνέλευση, και μαστίγωναν όσους πολίτες δεν είχαν πάει στη συνέλευση με τα σχοινιά αυτά. Με τα ρούχα τους λερωμένα με το κόκκινο χρώμα, οι πολίτες αναγκάζονταν από ντροπή να προσέλθουν στη συνεδρίαση της Εκκλησίας του Δήμου, στον λόφο της Πνύκας.

Ετσι θεμελιώθηκε η δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα αλλά και στον δυτικό κόσμο.

Σήμερα, η Βουλή των Ελλήνων αποτελεί το ισχυρότερο οχυρό, μεταφορικά αλλά και ουσιαστικά, της δημοκρατίας μας. Ειδικά τώρα που η χώρα ταλανίζεται από την οικονομική, την κοινωνική, την αξιακή, αλλά και την πολιτική κρίση.

Αλλά το ερώτημα των πολιτών είναι εάν, πέρα από την ουσία του νομοθετικού έργου που διενεργείται στη Βουλή, ο τρόπος έκφρασης των βουλευτών μας είναι ο πρέπων.

Σίγουρα σε μια κοινωνία που εξελίσσεται, όπου η υποκριτική έκφραση και συμπεριφορά υποχωρούν και η αμεσότητα και ο ρεαλισμός επικρατούν στην καθημερινότητα και στην επικοινωνία, δεν περιμένει κάποιος οι βουλευτές μας να μην ακολουθήσουν τους καιρούς. Και δεν περιμένει κάποιος να συμπεριφέρονται όπως οι βουλευτές παλαιοτέρων εποχών, με την τυποποιημένη εμφάνιση και ενδυμασία, την υποκριτική ευγένεια και τις τεχνητές ξύλινες εντάσεις επί του βήματος.

Αυτό που ο πολίτης απαιτεί είναι η στοιχειώδης ευπρέπεια.

Αυτό που ο πολίτης απαιτεί είναι να μην ακούει εκφράσεις όπως «ξεφτιλισμένος…», «κάτσε κάτω, μωρή...» και άλλες χειρότερες, που μπορεί να συμπεριλαμβάνονται περιστασιακά και σε ορισμένους χώρους και συνθήκες στο λεξιλόγιο των Νεοελλήνων, αλλά για τον χώρο του Κοινοβουλίου μας αποτελούν ακραίες ύβρεις, χωρίς να συμβάλουν στην άρθρωση πολιτικού λόγου. Και ο πολιτικός δημιουργικός λόγος είναι σήμερα απαραίτητος όσο ποτέ άλλοτε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

...Χρειάζεται μια κόκκινη γραμμή στις ύβρεις, στην προσωποποίηση της πολιτικής διαφωνίας, στη συκοφαντία, αλλά και στο ψέμα.

Χρειάζεται κόκκινη γραμμή στη στρεβλή παρελθοντολογία και στη μονοπώληση του πατριωτισμού.

 Χρειάζεται κόκκινη γραμμή στην ατεκμηρίωτη κινδυνολογία και καταστροφολογία.

Αυτή την κόκκινη γραμμή ευτυχώς την έχει χαράξει η πλειονότητα των βουλευτών μας. Είναι όμως καθήκον και υποχρέωσή τους να την επιβάλουν και στους ολίγους που την παραβιάζουν εκούσια ή ακούσια.

Γιατί η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Και γιατί η Ελλάδα οφείλει κατεξοχήν να διαφυλάξει υψηλά το επίπεδο της δημοκρατίας.

Αφού η Ελλάδα την επινόησε και την επέβαλε στον πλανήτη...
 
*Ο κ. Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών