Τίνα Μανδηλαρά

Εντάξει φίλοι του ‘Διαφωτισμού’, του Μνημονίου και της καθεστηκυίας εξουσίας, για όλα φταίει ο Σύριζα. Για όσα κακά συμβαίνουν, υπεύθυνος είναι ο απεχθής και ανώριμος Αλέξης Τσίπρας-πότε αλήθεια θα παύσει αυτός ο αστικός μύθος της ωριμότητας τον οποίο έχει καταργήσει προ πολλού ο Φρόιντ;-που δημιούργησε τα δικά του τάγματα εφόδου και κατέλυσε τη Βουλή και το Σύνταγμα. Η καραμέλα που αναμασούν εδώ και καιρό οι απηνείς εχθροί της Αριστεράς περί συμψηφισμού την τελευταία βδομάδα έλιωσε κυριολεκτικά από τα γλυκόλογα των οπαδών της: ο μελίρρυτος Μανώλης Καψής αποκάλεσε «τσόλια του Σύριζα» τις Αλεξίου και Γαλάνη μόνο και μόνο επειδή είδε μέσα από τα τραγούδια τους να ανασταίνεται το αριστερό κλέος.

Το παραφασικό παράδειγμα του δεν άργησε να ακολουθήσει ο δημοσιογράφος της ‘Καθημερινής’ Στέφανος Κασιμάτης κάνοντας πλέον εμφανώς λόγο για τη βία του Σύριζα-που εξέθρεψε αλλά και ξεπέρασε τη βία της Χρυσής Αυγής! Σύμφωνα με τους αυτούς τους πεφωτισμένους υποστηρικτές του ορθού λόγου, υπεύθυνοι για τις διώξεις κατά των μεταναστών, το σκοταδισμό, τον ρεβανσισμό, την στρεψοδικία είναι αποκλειστικά η Αριστερά. Αντίστοιχη, δηλαδή λογική για όσους γνωρίζουν, με αυτή που υιοθετούσαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι τότε αντικομμουνιστές κατηγορώντας τον Στάλιν κι όχι τον Χίτλερ ως υπεύθυνο για κάθε φύσεως Γενοκτονία. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός Μαρκ Φερό για την επικινδυνότητα μιας τέτοιας θεωρίας: «Η ταύτιση της χιτλερικής τρομοκρατίας με την τρομοκρατία στην ΕΣΣΔ ισοδυναμεί με πλήρη αποσιώπηση του ρατσισμού ως ουσιώδους βάσης της ναζιστικής πολιτικής εξόντωσης ολόκληρων πληθυσμών.

Καταλαβαίνουμε έτσι μέσω ποιας διαδρομής οι θάλαμοι αερίων μπόρεσαν να γίνουν ένα διακύβευμα για την ιστορία. Αρκεί να παρουσιαστούν ως μια υπερβολή-αφού η ύπαρξη τους δεν μπορεί να διαψευστεί-για να επιτευχθεί ο σκοπός αυτής της εμφάνισης της εξοντωτικής πολιτικής ως συνηθισμένο φαινόμενο: η επίρριψη της ουσιαστικής ευθύνης για τις μεγάλες σφαγές του 20ου αιώνα στην ΕΣΣΔ. Σε αυτή την προοπτική, η διαδικασία απενοχοποίησης του ναζισμού μπορεί, επιτέλους, να πάει πιο μακριά: να καταστήσει αποδεκτή την ιδέα ότι οι ‘δημοκρατίες’ έδωσαν στις αποικίες, στο Φαρ Ουέστ, το παράδειγμα των μαζικών σφαγών, εκείνο των Ινδιάνων-με σκοπό την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Έτσι η διαδικασία ομολοποίησης του ναζισμού φτάνει στο απώτατο στάδιο της».

Τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο από αυτό για όσους γνωρίζουν τι σημαίνει «τειλοριοποίηση» ενός εγκλήματος δίχως τέλος με ανυπολόγιστα θύματα-δίχως θύτες.