Θέμος Αναστασιάδης

Νέα ονομασία με λίγη μοντέρνα «αλητεία και μαγκιά» και άνοιγμα έως και κεντροαριστερά

Μια γενιά και ένα κόμμα ολόκληρο πρέπει να «πηδήξει» η Νέα Δημοκρατία, κι αν θέλει να δει προκοπή, κι αυτή και ο τόπος μαζί, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να αλλάξει ταμπέλα και εικόνα! Οσο τη λένε Νου-Δου (και «α» και «ου») και όσο μυρίζει συντηρίλα και παλιοδεξιά του κερατά, άλλο τόσο θα πέφτουν τα ποσοστά και θα νομίζουν ότι φταίνε μόνο τα πρόσωπα. Οχι, είναι και το προϊόν. Ας μην μπερδεύονται. Ο Τσίπρας δεν τα κατάφερε από μόνος του επειδή προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως ο «σέξι Αλέξης» που είναι και σαραντάρης («κομμένο» τον βλέπω. Τον γέρασε ο Σόιμπλε!). Σίγουρα χωρίς αυτόν το κόμμα του δεν θα έφτανε ποτέ εκεί όπου έφτασε, αλλά και ο ίδιος δεν θα κατάφερνε τίποτα αν είχε στα χέρια του ένα εργαλείο τύπου ΚΚΕ ή ΔΗΜ.ΑΡ. Το ένα πολύ σκληρό για να εξευρωπαϊ­στεί, το άλλο πολύ εξευρωπαϊσμένο για να τσαμπουκαλευτεί! Του ’κατσε ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν «μπάτε, σκύλοι, αλέστε, κι αλεστικά μη δίνετε», όπου χώραγαν από παλαβοί της δραχμής έως κανονικοί αναρχοαυτόνομοι που το βράδυ φόραγαν κουκούλες και ενδιαμέσως ο κάθε σαλταρισμένος ή παραπονεμένος! Ετσι έκανε ένα κόμμα «αλήτικο» -με τη σχετικά καλή έννοια της μαγκιάς- που μπορούσε να είναι και του αλωνιού και του σαλονιού, δηλαδή και της πλατείας και της εξουσίας, και του Βαρουφάκη και του Πανούση, στυλ ο καλός ο μύλος όλα τ’ αλέθει. Ε, κάτι ανάλογο πρέπει να κάνει και η Ν.Δ.

Πριν απ’ όλα βέβαια να μη φαίνεται ως παρακολούθημα και χλεύη των ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ. Δεν το είπε ο πρωθυπουργός;  «Ηττηθήκαμε». Προς τι οι τόσες χαρούλες και οι χαιρετούρες στη Βουλή για το Τρίτο Μνημόνιο; Στήριξη λόγω του ΕΥΡΩ και μόνο, με προθεσμία και σκληρούς όρους, Βαγγέλα! Χάρη τού κάνεις του Τσίπρα, αλλιώς ας βγάλει άκρη με τον Λαφαζάνη. Πέραν αυτών το ότι η Ν.Δ. είναι ήδη μια γενιά πίσω δεν συζητιέται. Αντιμετωπίζεται μόνο με φυγή προς τα μπρος. Ολοι οι παλιοί στην άκρη, σαν χρυσές εφε­δρείες ας πούμε, για να ξεπεραστεί το γεγονός ότι είναι αντιερωτική. Πληκτική, βαρετή, τελείως γκρι! Αν σκεφτεί κανείς ότι οι μόνοι που της δίνουν προσωπικότητα και χρώμα είναι οι «πρώην» του Καρατζαφέρη, τότε καταλαβαίνει ότι το βαθύ της πρόβλημα είναι πρώτα ο εαυτός της και μετά ο αρχηγός της. Στο κάτω-κάτω δεν είναι ντροπή, κι εδώ που τα λέμε… πολύ κράτησε, τη σκυλοβαρέθηκαν και οι ίδιοι! Από το ’74 μέχρι σήμερα, 40 χρόνια, έσπασε όλα τα ρεκόρ των προηγούμενων δεξιών σχηματισμών -ΕΡΕ, Ελληνικός Συναγερμός, Λαϊκό Κόμμα- τα οποία είχαν κρατήσει καμιά δεκαετία το καθένα.

Αλλάζανε με την εποχή. Τώρα τι διάολο έπαθε; Αγκύλωση; Πρόωρη μουμιοποίηση; Από μουσεία έχουμε! Το Ιδρυμα Καραμανλή και το άλλο... του «γουρλή». Ο,τι και να λέει το Καταστατικό, να το γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια, όπως ο Τσίπρας, και να το επανιδρύσουν το τιμημένο το κόμμα, χωρίς να ’χει μέσα «φιλελέ» και άλλα νεολιθικά. Να είναι καθαρά ευρωπαϊκό, χωρίς «ναι μεν, αλλά», να είναι και μοντέρνο, αλλά και κάργα φιλολαϊκό, σε σημείο που ο ΣΥΡΙΖΑ να μοιάζει η κακιά μαριονέτα του Σόιμπλε που κόβει τις συντάξεις των φτωχών! Τη Νέα Δημοκρατία την πήραν στον λαιμό τους κάτι ξεπερασμένες και διεθνώς πια «ιδεολογίες» της ελεύθερης οικονομίας, της αγοράς κι άλλες μπαλαφάρες ημιάσχετων με την ελληνική πραγματικότητα, που αγνοούν ότι ειδικά στην Ελλάδα ακόμα και ο επιχειρηματίας θέλει το κράτος-προστάτη-αρωγό και όχι τον άκρατο ανταγωνισμό. Κι επειδή λέγονται και διάφορες κοσμοθεωρίες της πλάκας, η λεγόμενη ελληνική αστική τάξη πάντα στο πάρε-δώσε με το γκουβέρνο ήταν για να πάει μπροστά. Με το γκουβέρνο και τις ξένες δυνάμεις που άλλοτε έδιναν σχέδια Μάρσαλ, άλλοτε έραιναν με επιδοτήσεις όλη τη χώρα επί Εθνάρχη Ι και ΙΙ (Καραμανλή, Παπανδρέου) και τώρα στα στερνά κράτησαν όρθια ακόμη και την πιο παλαβιάρα ευρωπαϊκή Αριστερά, βάζοντας πλάτη στον Τσίπρα.

Επανερχόμαστε στη Νου-Δου, η οποία, το ξαναλέμε, δεν μπορεί να σέρνεται για πολύ πίσω απ’ τον Τσίπρα για λόγους εθνικής ανάγκης άνευ όρων! Προσοχή, μην της γίνει συνήθεια γιατί τότε... καλύτερα να τον κάνει επίτιμο αρχηγό κι αυτόν, να ’χει ένα άλλοθι! Είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ το κόμμα που πραγματικά δικαιώθηκε σε όλες τις επιλογές του -από την ένταξη στην ΕΟΚ και στην Ε.Ε. με τον Καραμανλή έως και πρακτικά στο τελευταίο στάδιο με τον Αντώνη Σαμαρά (ποιος δεν θα ’θελε να ξαναβρισκόμασταν στην οικονομική κατάσταση που ήμασταν έναν χρόνο πριν, αντί στα χάλια του σήμερα με την αριστερή παράσταση;)- να μοιάζει ένοχο και απωθητικό. Και η παράταξη που εξευτέλισε εαυτόν και έκανε την πιο γρήγορη κωλοτούμπα σ’ όλη την ιστορία του παγκόσμιου αριστερού και δεξιού ριζοσπαστισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ, να χαίρει ακόμα... εμπιστοσύνης! Ε, λοιπόν, υπάρχει ένα μυστικό και αυτό είναι ότι η Νέα Δημοκρατία πολύ πριν από τον Σαμαρά είχε σταματήσει να είναι ΦΙΛΟΛΑΪΚΟ κόμμα με την παλιά γνήσια έννοια του όρου. Μας πρήξανε με τους εκσυγχρονισμούς και τις μεταρρυθμίσεις «στα λόγια», ενώ στην πράξη δεν έκαναν καμία, κι έστειλαν όλο τον κόσμο στην αγκαλιά του αγοριού απέναντι.

ΟΚ, ο Μεϊμαράκης καλά κάνει τώρα και κρατάει το μαγαζί όρθιο, γιατί με λάθος επιλογή μπορεί να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ. Από κει και πέρα (πότε;) όμως θέλει μια άλλη Ν.Δ., νέα, μοντέρνα, φιλολαϊκή και δυναμική δίπλα στην απέραντη πια φτωχοποιημένη παλιά της βάση, να κάνει όπλο της την προφανή αδυναμία της σημερινής κυβέρνησης να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε. Να γυρίσει την εντεινόμενη ανυποληψία του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της, να σπάσει τα σύνορα προς το Κέντρο και την Κεντροαριστερά, να φέρει μέσα όποιον Πασόκο και Δημαρίτη βόσκει ελεύθερος, κι όταν έρθει η ώρα ένα καλό νέο παιδί για βιτρίνα. Ετσι χτίζονται σήμερα οι αρχηγοί! Και προς Θεού! Χωρίς ονοματεπώνυμο «βαρύ σαν Ιστορία»! Τρομάρα τους, δεν ξέρανε πού τους πάν’ τα τέσσερα και πήγανε στα... μία μονάδα μείον λιγότερα.