Θέμος Αναστασιάδης

Όπως λέει και ο λαός, αφού δεν σε πάει γιατί επιμένεις; Για να το μεταφράσουμε αλλιώς, όταν κάποιοι γίνονται «ρόμπες» εντός 24ώρου με τις δηλώσεις τους ότι δήθεν οι Ευρωπαίοι μας κορόιδεψαν και δεν μας δίνουν την δόση, γιατί δεν κλείνουν λιγάκι το στοματάκι τους;

Έτσι συμβολικά όπως λέμε ενός λεπτού σιγή, που κρατάμε για διάφορες τραγωδίες. Η τραγωδία στην περίπτωσή μας είναι αυτοί οι ίδιοι που, πριν ξημερώσει καλά-καλά η έγκριση του τελευταίου, ελπίζουμε, πακέτου μέτρων από τη Βουλή, ωρύονταν από τις 6 το πρωί στα κανάλια, «ορίστε, ψηφίσαμε, αλλά δεν μας δίνουν τη δόση οι απατεώνες Ευρωπαίοι». Γράψαμε εδώ στο site από την πρώτη μέρα ότι το πιο λογικό είναι να δώσουμε λίγο χρόνο στην Ευρώπη να πάρει τις αποφάσεις της, μια που και εμείς φάγαμε κανά τετράμηνο διαφωνώντας.

Και να λοιπόν που μετά την επίσκεψη Σαμαρά μέχρι και ο Σόιμπλε μιλάει για τριπλή δόση στην Ελλάδα, ενώ είναι δεδομένη πια η επιμήκυνση, πληροφορίες που το Πρώτο Θέμα έγραψε κατά αποκλειστικότητα εκείνη την Κυριακή αμέσως μετά την επίσκεψη της Μέρκελ.

Ό,τι δηλαδή το γερμανικό σχέδιο ήταν να πάρουμε και το ένα και το δεύτερο και το τρίτο αναγκαίο «βοήθημα» αν εκπληρώναμε τις υποσχέσεις μας. Απ' ό,τι φαίνεται προς τα εκεί πάμε και όσο περισσότερο πετυχαίνουμε ένα στόχο-ανάσα (αλλά όχι πανάκεια) τόσο λυσσάνε οι φωνές που θέλουν σώνει και καλά την χρεοκοπία και την δραχμή. Με κορυφαία και πιο θλιβερή εξαίρεση τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, που τη μια μέρα προειδοποιεί από γερμανικά έντυπα να μην έρθουν οι ξένοι επενδυτές, και την επόμενη-αν είναι δυνατόν!- διαλαλεί διεθνώς μέσω του CNN ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο!

Τέτοιες δηλώσεις, την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός παλεύει για το αντίθετο στο εξωτερικό, και από αυτό εξαρτάται η επιβίωση της χώρας, προσωρινά τουλάχιστον ξεπερνούν τα όρια της σύμπτωσης, όπως και εκείνα της πολιτικής προβοκάτσιας και φθάνουν πια σε πολύ σκοτεινές και ύποπτες «περιοχές».

Είπαμε και επιμένουμε ότι η δόση από μόνη της, ακόμα κι αν δοθεί διπλή ή τριπλή, δεν θα λύσει το πρόβλημα της Ελλάδος, δεν δικαιολογεί κανέναν εφησυχασμό, δεν είναι βάλσαμο για τους άνεργους και τους πεινασμένους, ούτε αντίδοτο για «πάσα νόσο και μαλακία».

Όμως τουλάχιστον είναι σωσίβιο την ώρα που πνιγόμαστε, και σε κάθε περίπτωση αν ανασυνταχθούμε μπορεί να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα. Μπορεί και όχι. Να λοιπόν που χρειάζεται το ένα λεπτό σιγής και ντροπής, αλλά πρωτίστως περισυλλογής.