Θέμος Αναστασιάδης

Εξαρχής κάτι κατά βάθος δεν μου πήγαινε και τόσο καλά με το γεγονός ότι ξαφνικά όλα άρχισαν να μας πηγαίνουν καλύτερα. Σκεφτόμουν «τώρα, τι έγινε δηλαδή, κάνα θαύμα, κι όλοι όσοι έβλεπαν την Ελλάδα εκτός ευρώ την ανάγουν σε πυλώνα σταθερότητας της Δύσης;» Οταν κι οι Κινέζοι είπαν «ξεκαθαρίστε μας τι θα γίνει με τη δραχμή για να δούμε αν θα επενδύσουμε στο ευρώ», το επόμενο που περίμενα να δω ήταν τον Ρέσλερ με φουστανέλα να προμοτάρει τη Γερμανία στους «Ελληνες επενδυτές» στη ΔΕΘ. Ομως κάπου το ξεπερνούσα κι έλεγα «έλα τώρα, μην είσαι τόσο μανιοκαταθλιπτικός, ίσως γύρισε ο τροχός, να γελάσει κι ο φτωχός, προφανώς»… Εως ότου βγήκε η φράου Μέρκελ και μας αποκάλυψε πόσο πολύ πονάει η καρδιά της για τους φτωχούς Ελληνες που υποφέρουν άδικα και μονομερώς! Οπότε είπα «Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ, ιδού ο ΛΑΚΚΟΣ να μάθουμε τουλάχιστον αν υπάρχει και λίγη φάβα τριγύρω του!!!» Κάποιο διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι παίζεται, που σ’ αυτή τη φάση λέγεται «ΚΑΝΕ ΠΩΣ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», και μένει να δούμε ΜΟΝΟ αν μπορούμε να παίξουμε κι εμείς σ’ αυτό. Ή αν απλώς είμαστε το ΚΟΡΟΪΔΟ στη μέση και οι άλλοι πετούν την μπάλα συνέχεια από πάνω μας, ο Ομπάμα στους Ρεπουμπλικανούς, η Μέρκελ στον Ολάντ και η Κίνα στη Γουόλ Στριτ με ακρίβεια Μέσι.

Για κάποιον λόγο, που δεν φαίνεται απλώς στον ορίζοντα, σαν ΤΡΙΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ στον Αύγουστο, η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και το σύμπαν όλο αποφάσισαν «σ’ αυτό το φεγγάρι» ότι αξίζουμε να σωθούμε. Ετσι λένε τουλάχιστον σε όλους τους τόνους. Ισως επειδή Αμερική και Ε.Ε. φοβούνται πως έρχεται νέο μίνι (;) «κραχ» τύπου 2008 Λίμαν Μπράδερς το 2008. Εμείς, επειδή μπορεί να ’μαστε λιγάκι τσαπατσούληδες, αλλά χαζοί δεν είμαστε, ξέρουμε ότι απ’ την πλευρά μας δεν έχουμε φέρει δα και τα πάνω κάτω ώστε ξαφνικά να λυπάται η Μέρκελ τους φτωχούς Ελληνες. ΟΚ, είναι «μέρα με τη νύχτα» η παρουσία της Ελλάδας με Σαμαρά σε σχέση με την κυβέρνηση του Γιώργου, αλλά -τι έκπληξη, ε;- ακόμη ΚΑΙ του Παπαδήμου. Σίγουρα ο πρωθυπουργός έχει κάνει μέσα σε λίγες εβδομάδες όσα δεν έκαναν οι προκάτοχοί του χρόνια τώρα, και είναι ανέλπιστα αποδοτικός και αποτελεσματικός. Μόνο και μόνο η σιγουριά αλλά και Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ που έβγαζε δίπλα στην Καγκελάριο έδειχναν μια Ελλάδα που ΕΝΝΟΕΙ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ να σωθεί. Χωρίς δηλαδή τον Σαμαρά και την τρικομματική κυβέρνηση, και να ’θελαν να μας βοηθήσουν, δεν θα ’χαν δικαιολογία και άλλοθι για τους ψηφοφόρους τους που τους έχουν μπολιάσει με τόσο πολύ ανθελληνισμό. Στη βάση όμως ξέρουν και ξέρουμε ότι ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ έφερε την εντυπωσιακή μεταστροφή τους.

Για να μη μας παραμυθιάζουν τελείως, λοιπόν, πρώτον, οι τόσο δραματικές αποφάσεις για την Ελλάδα, αλλά πολύ περισσότερο  για την Ε.Ε., δεν αφήνονται έτσι τυχαία στην… κρίση κάποιων τεχνοκρατών, όσο καλοί και να ’ναι στη δουλειά τους. Αρα μη σας τρώει το άγχος για την έκθεση της Τρόικας. Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι τεχνοκράτες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ έχουν ήδη στην πλάτη τους τη ΒΑΡΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ των δύο χαμένων χρόνων Παπανδρέου, όπου τους αναλογεί, δικαίως ή αδίκως, ένα μερίδιο ευθύνης. Οπότε καμία Μέρκελ και κανένας Ολάντ, ιδίως δε ο Ομπάμα, δεν θα εναποθέσει την ΟΛΗ υπόθεση στα χέρια του κ. Τράα, του κ. Τόμσεν ή του κ. Μαζούχ, χωρίς καμιά διάθεση μομφής για τους ανθρώπους. Οταν έκαναν τόσο παταγώδη λάθη στα πρώτα δύο χρόνια, λέτε ότι δεν το πήραν είδηση οι προϊστάμενοί τους; Το τι θα λέει και τι δεν θα λέει η έκθεση έχει ουσιαστικά προκαθοριστεί απ’ την αναγκαιότητα που αποκαλύπτουν οι νέες στρατηγικές των ηγετών της Δύσης. Θα πουν ότι «ναι μεν η Ελλάδα δεν πέτυχε τους στόχους της, αλλά γι’ αυτό φταίει η ύφεση και τώρα που η νέα κυβέρνηση ΤΑ ΔΙΝΕΙ ΟΛΑ για να πετύχει, δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια, μπλα-μπλα-μπλα, μπλα-μπλα-μπλα…» Ως εδώ καλά;

ΚΑΛΑΜΙΑ λέω εγώ, σε ό,τι μου πέφτει λόγος, μια που, αν μιλάμε απλώς για επιμήκυνση της λιτότητας και των θυσιών, θα ’χει τελικά δίκιο η Αριστερά των Συριζαίων που φωνάζει για μονόδρομο χωρίς διέξοδο. Αν το ΟΛΟ ΘΕΜΑ είναι πώς θα κερδίσουν χρόνο και θα αποφύγουν τον ΣΚΟΠΕΛΟ ΕΛΛΑΔΑ προκειμένου να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους, ή, μάλλον, των διεθνών οίκων τους, απλώς την ΠΑΤΗΣΑΜΕ ΞΑΝΑ. Αν όμως, λέμε ΑΝ ΟΜΩΣ, δεν είναι έτσι και υπάρχει κάποια πιθανότητα, έστω μικρή, μέσα από μια τελευταία προσπάθεια, να κρατηθούμε στην επιφάνεια και να μην ΠΑΜΕ ΑΠΑΤΟΙ, δεν αξίζει να την αρπάξουμε; Δεν λέω «τι είχαμε, τι χάσαμε» (διότι έτσι και χρεοκοπήσουμε δεν θα υπάρχει όχι εφάπαξ, αλλά ούτε χαρτί στο ΑΤΜ) γιατί μετά από τόση και τόση λιτότητα, μία ακόμη μείωση μισθών, ένας πρόσθετος φόρος ξεχειλίζουν το ποτήρι. Ομως ΕΔΩ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ, κι όλοι ξαφνικά μας λένε «ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙΣ, ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ», αξίζει τώρα, μετά από τόσα και τόσα, να τα ΠΑΡΑΤΗΣΟΥΜΕ; Τι θα κερδίσουμε; Τρελοί είμαστε;

ΥΓ.: Κι όποιος δεν «μασάει», έχω το απόλυτο επιχείρημα: αν χρεοκοπήσουμε, ακόμη και αν δεν λυπόμαστε τα παιδιά μας, τη δουλειά μας και τα σπίτια μας, ας σκεφτούμε πόσο παραπάνω θα πληγωθεί η καρδιά της Μέρκελ! Δεν πονάει η καρδιά σου για την Ανγκελα, βρε... γαϊδούρι; Ολο τον εαυτούλη σου σκέφτεσαι; ΕΝΤΑΞΕΙ, λοιπόν, ΕΝΑΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΓΥΡΟΣ, όπως λέει ο Σαμαράς. Για τελευταία φορά, ΜΙΑ ΣΠΡΩΞΙΑ. Αν είναι να βγει, θα βγει! TΩΡΑ. Ή ποτέ.