Θέμος Αναστασιάδης

Μια και αυτό το Σαββατοκύριακο είναι κάτι σαν αλκυονίδες μέρες της ελληνικής οικονομίας και κανένας δεν βγαίνει να δηλώσει ότι θα χρεοκοπήσουμε, θα μείνουμε εκτός ευρώ και θα πάθουμε όλοι οι οφειλέτες των Γερμανών τη γνωστή ίωση των 4 ημερών με τον 39άρη πυρετό, μπορούμε να πάρουμε μια μικρή ανάσα από την αρρώστια των αριθμών. Κι έτσι, ανακουφισμένοι από την παραζάλη του συνεχούς σφυροκοπήματος και των σκοτσέζικων ντους, να βγάλουμε και μερικά συμπεράσματα μιλώντας και για τους ανθρώπους! Οχι μόνο για ελλείμματα και δάνεια...

Ξεκινάμε καταρχάς από τον μέσο Ελληνα, για τον οποίο θα πρέπει όλοι οι ιθύνοντες να γνωρίζουν ότι οι έννοιες «πετύχαμε», «δεν πετύχαμε», «μας αγαπά» ή «δεν μας αγαπά η Ευρώπη» είναι πλέον πολύ σχετικές. Οι προοπτικές δείχνουν ότι θα γίνεται όλο και φτωχότερος και η φιλοδοξία που τυχόν έχει ώστε να αποφύγει την ανεργία, να μη χάσει το σπίτι του και να διαθέτει τα απαραίτητα για να θρέψει το παιδί του όλο και θα απομακρύνονται. Οσο κι αν ευημερούν πρόσκαιρα οι αριθμοί των Μνημο­νίων, λοιπόν, έχουμε καταρχήν ένα άμεσο μέλλον πολύ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟ, σχεδόν εφιαλτικό. Αυτά, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε.

Με δεδομένα, λοιπόν, τα προαναφερθέντα, μπορεί να γίνει ένας «προσεδαφισμένος» απολογισμός. Εχουμε και λέμε: ο Λουκάς Παπαδήμος πέτυχε στο έργο του και η απόφαση των 2-3 κομμάτων να τον στηρίξουν αποδείχτηκε σωτήρια... προς το παρόν. Θυμηθείτε ότι δεν μας είχε υποσχεθεί τη Γη της Επαγγε­λίας, αλλά απλώς να πετύχουμε το PSI (αυτό εκκρεμεί) και κυρίως τη δανειακή σύμβαση. Με τον Παπαδήμο στο τιμόνι της χώρας κερδίσαμε ίσως και έναν χρόνο ακόμη περίοδο χάριτος, αν κρίνω από τα λεγόμενα της Μέρκελ, που την έπιασαν οι καλοσύνες και μας αφήνει να κάνουμε ακόμη και εκλογές. Το πείραμα της συγκυβέρνησης έδειξε, σε όσους τέλος πάντων θέλουν να δουν, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ποιος θα είναι από πάνω, ποιος από κάτω δεν έχει και τόση σημασία, εδώ που τα λέμε.

Οι 120 μέρες στα Σόδομα που ζήσαμε με τον Παπαδήμο (βγάζω τις αργίες) δημιούργησαν σαφώς νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό. Πρώτα απ’ όλα, μέσα από τη φωτιά και το τσεκούρι ανέκυψαν δύο αρχηγοί με ΗΓΕΤΙΚΑ χαρακτηριστικά: ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς. Ο Ευάγγελος, κακά τα ψέματα, ανέλαβε μια δουλειά καμικάζι και παρότι αρχικά κινδύνεψε να ανατιναχτεί μόνος του προτού προσεγγίσει τον στόχο, στο τέλος κατάφερε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι περίμεναν και οι πιο αισιόδοξοι. Εδειξε ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και δύναμη ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, ακόμη κι όταν όλα φαινόντουσαν χαμένα. Να πω την αμαρτία μου; Δεν του το είχα και τόσο πολύ. Πάλεψε με τα θηρία, σε μια αρένα που δεν γνώριζε, και βγήκε ζωντανός. Το κυριότερο; Κράτησε και όλους εμάς ζωντανούς. Ε, ύστερα απ’ αυτό το αν θα βγει ή όχι αρχηγός θα έπρεπε να είναι το λιγότερο που τον απασχολεί, παρότι δεν θα μπορέσει τελικά να το αποφύγει - ειδικά με τον Χρήστο Παπουτσή απέναντί του, να θυμίζει εσαεί τους πολιτικούς και τις αντιλήψεις που μας έφτασαν ως εδώ. Ούτε επίτηδες να του τον έβαζαν για αντίπαλο.

Χαρακτήρα ΙΣΧΥΡΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ έδειξε και ο Αντώνης Σαμαράς, κι ας τον λένε «κωλοτούμπα», κι ας φωνάζει η λαϊκή Δεξιά. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν ενστερνίστηκε ή όχι το Μνημόνιο, ούτε αν άλλα έλεγε πριν και άλλα μετά. Ε, και; Συνέβη σε όλους μας! Και σ’ εμάς και στους Ευρωπαίους. Το σημαντικότερο είναι ότι: α) έκανε πέρα το στενά κομματικό συμφέρον, προτάσσοντας το εθνικό και β) κατάλαβε ότι όσα δίκια και να είχε, η απομόνωση και η στοχοποίησή του από την ευρωπαϊκή Χριστιανοδεξιά των ΜερκοΣαρκοζί, που έχει σήμερα τα ηνία, θα απέβαινε στο τέλος μοιραία. Ναι, πολύ καλά έκανε και το «γύρισε», γιατί αλλιώς θα έβγαινε εκτός παιχνιδιού. Ας το δούμε πρακτικά: το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές πείστηκαν πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα τα βρει μεταξύ του για να εφαρμόσει όσα μπορεί, τέλος πάντων, συνέβαλε τα ΜΕΓΙΣΤΑ για να μας δώσουν τη «δόση» μας. Και όλοι μας ξέραμε τι θα γινόταν αν δεν παίρναμε τη «δόση» μας: θα αφρίζαμε και θα ξαφρίζαμε κοπανώντας τα κεφάλια μας στον τοίχο.

Ολα αυτά τα οφέλη όμως από τις 120 μέρες στα Σόδομα με τον Παπαδήμο μπορεί να εξαφανιστούν μονομιάς έτσι και… ξεχαστούμε, κάτσουμε να ξαποστάσουμε και αφήσουμε πάλι τον χρόνο να κυλήσει άσκοπα. Ηδη το γεγονός ότι αναβλήθηκε η υποβολή των φορολογικών δηλώσεων για… τον Ιούνιο λόγω εκλογών (!) είναι ένα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΣΗΜΑΔΙ! Ας ελπίσουμε να μην υπάρξουν κι άλλα. Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δεν έχει λυθεί οριστικά. Κάθε άλλο! Και ίσως το καλύτερο θα ήταν αν έκαναν επιτέλους αυτές τις ρημάδες εκλογές ΤΟΥΣ (διότι εμάς δεν μας αφορούν) για να τακτοποιήσουν τα εσωκομματικά τους και σχημάτιζαν μετά κυβέρνηση… χωρίς κόμματα. Με 15 άλλους «Παπαδήμους» και μόνο και έχοντας την εξουσιοδότηση του νικητή και της αντιπολίτευσης να οδηγήσουν το πλοίο σε ασφαλές λιμάνι. Ετσι θα νιώθαμε πολύ πιο σίγουροι. Γιατί ειδικά μετά το πείραμα Παπαδήμου δεν έχουμε καμιά όρεξη να ξαναβρεθούμε στα χέρια του οιουδήποτε πολιτικάντη που μαθαίνει στου κασίδη το κεφάλι. Είναι σαν να τρέχεις ασθμαίνων να κλείσεις θέση για κρουαζιέρα το Πάσχα σε κάνα «Costa Concordia».