Θάνος Παπαδόπουλος

 Επίσης, όλες οι πολιτικές παρατάξεις συμφωνούν - τουλάχιστον αυτό έχουν διαβεβαιώσει κατά καιρούς -  ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι ο συμβιβασμός σ' ένα σύνθετο όνομα με γεωγραφικό ή ιστορικό προσδιορισμό.

Μ' αυτή τη θέση διαφωνεί μόνο η εθνικιστική και ρατσιστική Δεξιά: Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ και πολλοί άλλοι ψεκασμένοι. Ακόμη διαφωνούν ορισμένοι (κρυφοί) θύλακες σε όλα τα κόμματα. Αυτοί είναι είτε πραγματικοί εθνικιστές που κινούνται στο ημίφως, είτε ψηφοκυνηγοί που ψαρεύουν στα θολά νερά. Οι εθνολαϊκιστές εκπροσωπούν τους νοσταλγούς του Μεγαλέξαντρου, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας. Γι' αυτό ζητούν, όπως είπε ο καλόγερος στο Σύνταγμα, από τις Μεγάλες Δυνάμεις να μας δώσουν την Κωνσταντινούπολη με την Αγία Σοφία και ολόκληρη τη Μικρή Ασία…

Περίπου ένας στους τρεις Έλληνες ανήκει στους νοσταλγούς της καθ' υμάς Ανατολής κι ένας ακόμη στους τρεις Έλληνες επηρεάζεται με κάποιο τρόπο από τους πρώτους. Συνεπώς η επίλυση του Μακεδονικού περνά από τη δυνατότητα να πειστεί η πλειοψηφία των Ελλήνων στην αξία της συμβιβαστικής λύσης κι από την άλλη να πειστούν και οι εκπρόσωποι της FYROM ότι αυτή είναι η μόνη λύση στο πρόβλημά τους. Δηλαδή είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την ένταξη της FYROM στο NATO και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά κατάλαβε η νέα κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ και επανήλθε στο διάλογο για το όνομα και τα αλυτρωτικά.

Με την ευκαιρία του διαλόγου, όμως, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να στήσει μια παγίδα στη Ν.Δ., αντί να ζητήσει τη συνεργασία της που είχε εμπειρία στο θέμα. Αποφάσισε να βγάλει κομματικό κέρδος, προκαλώντας αναταραχές στο εσωτερικό της Ν.Δ., ξυπνώντας τους ακροδεξιούς θύλακες που είχαν ηρεμήσει με την ανάδειξη του Άδωνη Γεωργιάδη ως αντιπροέδρου στο κόμμα τους. Έλπιζε ότι το θέμα της Μακεδονίας αν οδηγούσε σε διάσπαση τη Ν.Δ., θα την οδηγούσε σε εσωστρέφεια όσο θα διαρκούσε η διαπραγμάτευση -  ίσως έως τις εκλογές. Αυτό βέβαια δεν ήταν ιδέα του Καρανίκα. Ήταν ιδέα και σχεδιασμός του ίδιου του Αλ. Τσίπρα και είχε σχέση με την κουλτούρα του από τον μαθητικό και φοιτητικό συνδικαλισμό και τη συμμετοχή του στην ΚΝΕ. Μια κατ' εξοχήν παλαιοκομματική αντίληψη για την πολιτική.

Η ΝΔ στην αρχή βρέθηκε σε αμηχανία. Φοβόταν ότι αν ακολουθούσε τη φωνή της λογικής και την πάγια γραμμή του κόμματος, κινδύνευε να αποξενωθεί από μεγάλο τμήμα των ακροδεξιών ψηφοφόρων τους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεπέρασε την αμηχανία και την ταραχή, εφευρίσκοντας έναν πονηρό ελιγμό. Με συνθήματα για τις διαδικασίες και μπακαλιάρους όπως "Δεν θα χωρίσω τους Έλληνες για να ενώσω τους Σκοπιανούς", ξεπέρασε τον σκόπελο.

Παρίστανε ότι αγνοεί πως οι Σκοπιανοί είναι χωρισμένοι σε τρεις παρατάξεις: τους υπέρ της συμβιβαστικής λύσης, τους εθνικιστές και τους Αλβανούς που έχουν διαφορετική άποψη για το θέμα. Αυτός ο ελιγμός της Ν.Δ. είχε δύο συνέπειες: 

1. Στη μικροπολιτική, η μπάλα ξαναβρέθηκε στο τεραίν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι θεμελιώδεις διαφορές που χωρίζουν τους δυο συνεταίρους της παρά  φύσιν συμμαχίας για τη νομή της εξουσίας, ήρθαν στην επιφάνεια και κινδυνεύουν να διαλύσουν την... κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…

2. Στη στρατηγική εξέλιξη του θέματος έφερε επικίνδυνη τροπή, φύσηξε αέρα στα πανιά των εθνικολαϊκιστών που ξεκίνησαν να οργανώσουν δύο μεγάλες συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Στην Αθήνα συναδελφώθηκαν "Η Μακεδονία ξακουστή…" με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Ο συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης με τους παπάδες και τους μοναχούς του Αγίου Όρους, ο εκπρόσωπος των Δημάρχων με τον εκπρόσωπο των παραολυμπιονικών με τον χιτλερικό χαιρετισμό. Υπήρξε λοιπόν μια εθνική συμφιλίωση τύπου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε βάρος της κυβέρνησης των …ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! 

Η συγκέντρωση στην Αθήνα είχε ένα χαρακτηριστικό που πέρασε λίγο στα ψιλά της δημοσιότητας, για λόγους σκοπιμότητας. Το πραγματικό της περιεχόμενο ήταν αντικυβερνητικό. Γι' αυτό δεν βρήκαν απήχηση στο πλήθος τα συνθήματα "Η Μακεδονία είναι Ελληνική" κλπ., για τα οποία ξελαρυγγιάζονταν  50-100 άτομα κοντά στα μικρόφωνα.

Η κυβέρνηση βρέθηκε σε αδιέξοδο. Γι' αυτό επιχείρησε να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης. Την επομένη της συγκέντρωσης έφερε στη δημοσιότητα άρον-άρον την άγουρη υπόθεση Novartis. Είναι μια ξεκάθαρη περίπτωση αντιπερισπασμού για να ξεφύγει από τα στενά όπου στριμώχθηκε. Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κάποιοι πολιτικοί βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι.  Αλλά ποιοι είναι αυτοί και πόσα πήραν απομένει να αποδειχτεί από τα στοιχεία που θα προσκομιστούν. 

Η υπόθεση περιλαμβάνει δύο ειδών κατηγορούμενους: 

α) Εκείνους τους υπουργούς που τα σκάνδαλά τους έχουν παραγραφεί με το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του Κωστάκη Καραμανλή να διαλύσει πρόωρα τη Βουλή τον Μάιο του 2009 και να πάει σε εκλογές στις 4 Οκτωβρίου. Οπότε οι υποθέσεις τους θα απορριφθούν και δεν θα εξεταστούν 

β) Εκείνους τους υπουργούς και πρωθυπουργούς που δεν προστατεύει η παραγραφή ενδεχομένως. Αυτοί είναι ο στόχος. Γι' αυτούς ετοιμάζουν τη λάσπη στον ανεμιστήρα.

Βέβαια κι αυτή η υπόθεση κινδυνεύει να ναυαγήσει εάν η κυβέρνηση δεν φέρει καραμπινάτες αποδείξεις ενοχής των κατηγορουμένων. Οι μαρτυρίες του τύπου  «…εκτιμώ ότι…» δεν κάνουν μία. Με εκτιμήσεις δεν μπορείς να καταδικάσεις ούτε απλούς κλεφτοκοτάδες και μπουκαδόρους,  όχι υπουργούς και πρωθυπουργούς. Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.

Τους πολίτες ενδιαφέρει ότι η υπόθεση Novartis υπονομεύει απόλυτα τις σχέσεις κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης και τινάζει στον αέρα κάθε πιθανότητα συνεργασίας για τα μεγάλα θέματα: Μακεδονικό, Κυπριακό, Απειλές της Τουρκίας στο Αιγαίο, Ανάπτυξη και Μεταρρυθμίσεις, ομαλή έξοδος της χώρας από τα Μνημόνια κλπ.

Αλλά έτσι γινόταν πάντα στην Ελλάδα. Θυσιάζαμε τα εθνικά συμφέροντα στο βωμό της μικροπολιτικής διαμάχης, της  κομματικής σκοπιμότητας και της λύσσας για την… καρέκλα.

Φαίνεται ότι θ' αργήσουμε να μάθουμε το σωστό…

* Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας