Θάνος Παπαδόπουλος

" Τώρα, μονολογούσα, θα τον πετάξει έξω από το ρινγκ για να πάρει την καθαρή πετσέτα, όπως οι παλαιστές του Σούμο". Σύντομα όμως ανακτούσα την αναπνοή μου και έλεγα από μέσα μου:
- Οχι! Δεν θα το κάνει, επειδή θα βρεθεί μπροστά σε προανακριτικές επιτροπές και τα ρέστα, όπως του έχουν ήδη προαναγγείλει.

Η υπόθεση της πώλησης βλημάτων με μεσάζοντα στη Σαουδική Αραβία που βομβαρδίζει τους αμάχους της Υεμένης δεν είναι το μόνο κατόρθωμα του Ψεκασμένου. Είναι ο ίδιος που απειλούσε να γεμίσει δυο αεροπλάνα με τζιχαντιστές και να τους στείλει στην Ευρώπη να την κάνουν… καλοκαιρινή σαν σκυλάδικο. Όπως είναι ο ίδιος που γάβγιζε στη Βουλή "στα τέσσερα, στα τέσσερα" στους βουλευτές που ψήφιζαν τα Μνημόνια για να μεταμορφωθεί σύντομα στη σαρανταποδαρούσα του Τσακαλώτου και να ψηφίζει και με τα …40 πόδια του το Γ' Μνημόνιο που μας φόρτωσε με 100 δισ. βάρη…

Ας μην τον αδικούμε, όμως, τον ψεκασμένο Μπούλη. Πάντα ψιθυριζόταν ότι οι υπουργοί Άμυνας έπαιρναν μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα. Μερικά μάλιστα έχουν καταδικαστεί ήδη. Ένας πρωθυπουργός έλεγε πριν μερικά χρόνια για έναν υπουργό Άμυνας που έχει καταδικαστεί: 

- Αυτός στην αρχή μάζευε λεφτά μόνο για το κόμμα. Μετά μάζευε λεφτά για το κόμμα και τον εαυτό του. Και στο τέλος μάζευε μόνο για την πάρτη του! 

Φυσικά δεν ήταν μόνο οι υπουργοί Άμυνας που ψιθυριζόταν ότι μάζευαν χρήματα και μίζες. Κι άλλοι υπουργοί διάφορων κυβερνήσεων έχουν κατηγορηθεί ότι έκαναν αυτή τη δουλειά. Τα κυβερνητικά κόμματα μάλιστα συχνά όριζαν πεντε-έξι υπουργούς ως άτυπους ταμίες του κόμματος. Συνήθως ήταν αυτοί που αναλάμβαναν τα υπουργεία Άμυνας, Εμπορικής Ναυτιλίας, Δημοσίων Έργων, Υγείας, Εμπορίου, Βιομηχανίας κλπ.

Αυτά όμως είναι  ιστορία. Το ερώτημα που απασχολεί τους αριστερούς τώρα είναι: Γιατί ένας λαύρος αριστερός σαν τον Αλ. Τσίπρα διάλεξε να κάνει συνέταιρο στην κυβέρνησή του έναν ακροδεξιό που διακινούσε τη θεωρία του… ψεκασμού; Στην αρχή οι απολογητές και τα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ είπαν ότι ήταν ο μόνος γνήσιος κι άφθαρτος αντιμνημονιακός!...

Αυτό όμως ίσχυε μέχρι το καλοκαίρι του 2015 που ο Αλ. Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα και υπέγραψε το πρόσθετο και θηριώδες Γ' Μνημόνιο μετά τα capital controls του Βαρουφάκη.

Το Γ' Μνημόνιο έτσι κι αλλιώς το είχαν ψηφίσει τα περισσότερα κόμματα στη Βουλή. Οπότε μπορούσε να διαλέξει για συνέταιρό του στην κυβέρνηση του Σεπτεμβρίου ένα κόμμα πιο σοβαρό, που να βρίσκεται πιο κοντά του πολιτικά και ιδεολογικά, και πιο ευρωπαϊκό.

Οι ΑΝΕΛ, όμως, δεν ήταν απλώς ένα ακροδεξιό κόμμα. Ήταν κυρίως ένα ακροδεξιό κόμμα που προερχόταν από τη λαϊκιστική Δεξιά. Ο ηγέτης του πίστευε στην Ορθοδοξία, στα θαύματα, στους ψεκασμούς και είχε δίψα για εξουσία, ενώ ταυτόχρονα ο Μπούλης πουλούσε ζοριλίκι και … μαγκιά. Αυτά όμως ήταν πραγματικά προτερήματα που επέτρεπαν διείσδυση στον κόσμο της Δεξιάς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο Τσίπρα είχε ήδη γλιστρήσει σ' έναν ιδιότυπο αριστερό λαϊκισμό. Η Αριστερά, που είχε ήδη ηττηθεί ιστορικά στην οικονομία, στην πολιτική, στην ιδεολογία, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, βρήκε καταφύγιο στον λαϊκισμό. Εξάλλου τόσο τα στελέχη που προέρχονταν από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ όσο κι εκείνα που φυτοζωούσαν στα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς ήταν υποχρεωμένοι να εφεύρουν μια πρόχειρη πολιτική και ιδεολογία για να ξεγελάσουν τα απογοητευμένα στρώματα των αριστερών.

Ξεκινούσαν με την κουλτούρα των διαδηλώσεων και των καταλήψεων, με άγνοια θεσμική και διαχειριστική, εμπνεόμενοι μονάχα από επιφυλλίδες για την ταξική πάλη και συνθήματα του τύπου " Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"! Η κρίση τους έδωσε την ευκαιρία ν' αναπτύξουν έναν σκληρό λαϊκισμό τύπου Μουσολίνι και Περόν. Τα συνθήματα και οι βρισιές: 
"Θα σκίσω τα Μνημόνια"
"Οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη" 
"Θα κάνουμε σεισάχθεια"!
"Ανατρεπτικό Μέτωπο στην Ευρώπη"
"Μερκελιστές", "Τσολάκογλου" "προδότες" κλπ.
εκφράζανε από τη μια πλευρά πλήρη κυβερνητική άγνοια κι από την άλλη τον πιο σκληρό λαϊκισμό της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς. Δηλαδή τις φαντασιώσεις με τις οποίες τρέφανε τα απελπισμένα και τρομοκρατημένα στρώματα των μικροαστών και τα λούμπεν και περιθωριακά στοιχεία της κοινωνίας.

Ο λαϊκισμός τους δεν τους οδήγησε μόνο στη συμμαχία με τον ψεκασμένο Μπούλη για τον σχηματισμό της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και σε άτυπες και βαθύτερες σχέσεις με τη λαϊκιστική Δεξιά. Συμπτώματα αυτής της σχέσης είναι η ανάδειξη του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, παρόλο που ήταν βασικός υπουργός της κυβέρνησης του Κωστάκη Καραμανλή που έβαλε την ταφόπλακα του χρέους στην Ελλάδα. Προσπάθησαν μάλιστα με διάφορα κόλπα ν' απαλλάξουν τον Κωστάκη Καραμανλή από τις εγκληματικές του ευθύνες. Γι' αυτό σέρνουν ακόμη στα δικαστήρια τον Ανδρέα Γεωργίου που έβγαλε το πραγματικό ύψος των ελλειμμάτων των κυβερνήσεων του Κωστάκη Καραμανλή και του Γιώργου Αλογοσκούφη.

Γίνεται έτσι φανερό πως η κρίση και ο εκφυλισμός της Αριστεράς σε λαϊκιστικό κόμμα έσπασαν τις παλιές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην άκρα Δεξιά και τη σταλινικής καταγωγής Αριστερά. Οι νέες διαχωριστικές γραμμές είναι ανάμεσα στους εκσυγχρονιστές και ευρωπαϊστές και στους παλαιοκομματικούς λαϊκιστές. Η κατοπινή μεταστροφή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την κωλοτούμπα του καλοκαιριού 2015 δεν αλλάζει την ουσία της σχέσης τους. Απλώς αποδεικνύει ότι οι εξαγγελίες και οι υποσχέσεις του λαϊκισμού δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είναι μονάχα το όχημα και το μέσον για να φτάσουν αριστεροί και δεξιοί λαϊκιστές στην εξουσία και να τη νέμονται αυτοί και τα κομματόσκυλά τους.

Ο λαϊκισμός είναι η έκφραση του ανατολισμού στην Ελλάδα.  Γι' αυτό  οι μεν προσκυνάνε τον Παΐσιο και τα θαύματά του και οι δε τη Σοβιετία -  αν και δεν το ομολογούν όλοι! Η Αριστερά γι' αυτούς είναι πρόσχημα, άλλοθι και διαφήμιση με Νέον για την παλαιοκομματική πολιτική τους που κάνουν με τα κοινωνικά μερίσματα, την ίδια ώρα που αφήνουν να πνιγούν 23 άνθρωποι μόνο στη Δυτική Αττική. Όπως επί Κωστάκη Καραμανλή κάηκαν 69 άνθρωποι στις πυρκαγιές του 2007…
Αλίμονο!

* Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας