Θανάσης Τσεκούρας

Στη Μεταπολίτευση, ένα από τα πρώτα θύματα ήταν η ιδέα του «εκδημοκρατισμού». Στο όνομά του μπερδεύτηκαν οι θύτες και τα θύματα, χτίστηκαν επαγγελματικές πολιτικές καριέρες, απαξιώθηκαν θεσμοί.
Στη συνέχεια, ίσως η πιο ταλαιπωρημένη ιδέα ήταν ο «εκσυγχρονισμός». Κακοποιήθηκε από τα «νταραβέρια», τις σχέσεις διαπλοκής, τον πολιτικό κυνισμό.

Σήμερα, η ιδέα που βαδίζει με βήμα ταχύ στην απαξίωση είναι οι «μεταρρυθμίσεις». Κυρίως με την τρέχουσα χρήση και κατάχρηση της έννοιας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Η βασική ευθύνη βαρύνει την κυβέρνηση. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση θα προχωρούσε σε μια εκ βάθρων μεταρρύθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης προκειμένου να ξεπεραστεί η πανθομολογούμενη κρίση της. Αυτή ήταν η προεκλογική της δέσμευση.

Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η μεγάλη μεταρρύθμιση; Πανεπιστημιακή Αστυνομία, βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και όρια φοίτησης. Σιγά, παιδιά, μην ξυπνήσει από τον ύπνο του ο καημένος ο Λούθηρος.

Δεν στέκομαι στις συγκεκριμένες προτάσεις - παρότι και αμφιλεγόμενες είναι και δύσκολα αποκρύπτουν μια «χωροφυλακίστικη» αντίληψη για την εκπαίδευση. Είναι πιο σημαντικό να σταθούμε σε κάτι άλλο, στο πιο επικίνδυνο «κουσούρι» των επιχειρούμενων αλλαγών: μοιάζουν κολλημένες στο δέντρο και χάνουν το δάσος, κοιτάζουν τη «μικρή εικόνα» και δεν υποψιάζονται καν τη «μεγάλη εικόνα» της κρίσης της δημόσιας εκπαίδευσης.

Το δημόσιο σχολείο υποφέρει από δύο μείζονα δομικά προβλήματα. Η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση δεν βγάζει καλλιεργημένους και ολοκληρωμένους μαθητές. Απλώς παράγει αποφοίτους για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Και τα πανεπιστήμια, με τη σειρά τους, δεν βγάζουν επιστήμονες, αλλά απλά πτυχιούχους. Με αποτέλεσμα, στη συνέχεια, η ένταξη στην κοινωνία και την εργασία να είναι δύσκολη και προβληματική.

Μια μεταρρύθμιση που αξίζει το όνομά της με αυτή τη δυσμορφία θα επιχειρούσε να αναμετρηθεί. Ολα τα άλλα περισσότερο αποτελούν αρμοδιότητα του «αστυνομικού της γειτονιάς» παρά έχουν κάποια σχέση, έστω και μακρινή, με εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Αν λοιπόν η κυβέρνηση βαφτίζει «μεταρρύθμιση» ό,τι έχει στο μυαλό της η Νίκη Κεραμέως, την ίδια στιγμή ανάλογο -ίσως και μεγαλύτερο- μεταρρυθμιστικό έλλειμμα εμφανίζει και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Δίνουν μάχες οπισθοφυλακής πάνω σε ζητήματα που έχει ξεπεράσει προ πολλού η ελληνική κοινωνία. Η οποία, όπως καταγράφεται σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης, θέλει την αποκατάσταση στοιχειωδών κανόνων ευταξίας στα πανεπιστήμια. Ομως, πρωτίστως θέλει καλύτερα πανεπιστήμια και καλύτερο δημόσιο σχολείο.

Εδώ, λοιπόν, στο σημείο της υπέρβασης της άγονης συζήτησης για «κλέφτες και αστυνόμους» που προωθεί η κυβερνητική ατζέντα, η Αριστερά και η Κεντροαριστερά, αντί να αρπάξουν την ευκαιρία και να αναδείξουν ένα άλλο πρότυπο για το δημόσιο σχολείο, εμφανίζονται με ενοχές, συμπλέγματα και κενό ιδεών. Κρίμα...