Θανάσης Τσεκούρας

Την Πέμπτη, η Φώφη Γεννηματά στο Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Αλλαγής επισήμανε τα εξής: «Είναι πολλοί οι κύκλοι που πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανό τον σημερινό δικομματισμό και μέσα σ’ αυτόν να εντάξουν ως δορυφόρο ή συμπλήρωμα το ΚΙΝ.ΑΛ. Δεν θέλουν τον πρωταγωνιστικό του ρόλο. Ιδιαίτερα ενοχλείται το σύστημα εξουσίας του Μαξίμου. Ακριβώς γιατί θέλουν να προεξοφλήσουν μελλοντικά εκλογικά σενάρια».

Η καταγγελία είναι βαριά. Ιδιαίτερα αφού προέρχεται από μια πολιτικό που, ασχέτως αν τη συμπαθεί κανείς, δεν μπορεί να της αμφισβητήσει τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα. Γιατί τα είπε έτσι και κυρίως γιατί τώρα;

Επειδή άτυπα και σίγουρα πρόωρα έχει ανοίξει ζήτημα ηγεσίας στο ΚΙΝ.ΑΛ. εν όψει των εκλογών που θα γίνουν κανονικά σε έναν χρόνο, είναι προφανές ότι οι «κύκλοι» και το «σύστημα εξουσίας του Μαξίμου» ενδιαφέρονται ζωτικά για το αποτέλεσμά τους. Δηλαδή ποιος (ή ποια) θα είναι αρχηγός του ΚΙΝ.ΑΛ. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν άλλες ερμηνείες, αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή είναι η επικρατέστερη.

Επειδή είναι δύσκολο να γίνουμε όλοι ξαφνικά ντετέκτιβ Μάρλοου, καλό θα ήταν η ίδια η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. να μας έλυνε το μυστήριο. Υπάρχουν μεταξύ των «δελφίνων» κάποιοι «εκλεκτοί» της κυβέρνησης; Που θα ήταν πρόθυμοι να διευκολύνουν «εκλογικά σενάρια» στο μέλλον; Οχι με τροχιοδεικτικές βολές και μηνύματα. Αλλά με ονόματα και διευθύνσεις - αν είναι δυνατόν.

Αν η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. το επιχειρήσει σε μια μελλοντική παρέμβαση, θα προσέφερε μια μεγάλη υπηρεσία στο κόμμα της: την πολιτικοποίηση της συζήτησης για τη φυσιογνωμία του ΚΙΝ.ΑΛ., το μέλλον του και τους πιθανούς αρχηγούς του.
Γιατί τα χαρτιά είναι ήδη πάνω στο τραπέζι.

Με μια πρόχειρη ματιά, τρεις είναι οι πιθανοί δρόμοι για το ΚΙΝ.ΑΛ. Πρώτον, να ενισχύσει την πολιτική και εκλογική δύναμή του και να εξελιχθεί το ίδιο σε πυλώνα του δικομματισμού. Αυτό σημαίνει να καλύψει μια διαφορά 24 μονάδων από τον ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουλίου 2019. Σίγουρα φιλόδοξο εγχείρημα, αλλά δεν ξέρω πόσο ρεαλιστικό. Ο δεύτερος δρόμος είναι μια πιθανή κυβερνητική συνεργασία με τη Ν.Δ. και ο τρίτος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει βέβαια και μια τέταρτη επιλογή. Να παραμείνει ένα κόμμα γνώμης χωρίς κυβερνητική προοπτική, αλλά αυτό μοιάζει με σενάριο παραίτησης.

Αν αποκλείσουμε λοιπόν την πρώτη προοπτική, τότε το ΚΙΝ.ΑΛ. οφείλει να επεξεργαστεί δύο πολιτικές προτάσεις. Είτε πώς μπορεί στο μέλλον να συνεργαστεί με τη Ν.Δ., είτε πώς μπορεί να διαμορφώσει μια πλατφόρμα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολα τα υπόλοιπα μοιάζουν να είναι δευτερεύοντα.
Αν επιλυθεί αυτό το κεντρικό πολιτικό-στρατηγικό δίλημμα, τότε μπορεί να πολιτικοποιηθεί και η διαδικασία εκλογής ηγεσίας. Υπάρχουν πρόσωπα που διευκολύνουν είτε την πρώτη είτε τη δεύτερη προσέγγιση. Ας ανοίξουν λοιπόν όλοι τα χαρτιά τους, γιατί μόνο έτσι η συζήτηση θα αποκτήσει νόημα.