Θανάσης Μαυρίδης

Είναι η ίδια πρακτική που ακολουθείται από το 2010, με ολέθρια, τελικά, αποτελέσματα για όλους. Κάθε χρόνο και χειρότερα! Ξεκινήσαμε με το Καστελόριζο και φτάσαμε στον κόφτη. Η φορά των πραγμάτων μάς δείχνει ότι σύντομα οι Ελληνες πολίτες θα κληθούν με την προσωπική τους περιουσία, σε Ελλάδα και εξωτερικό, να πληρώσουν και το τελευταίο ευρώ αυτής της περιπέτειας.

Το ακούσαμε κι αυτό! Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά λεφτά, αλλά είναι κρυμμένα στο Λονδίνο. Το είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ. Και λοιπόν, θα πει κάποιος. Εχει άδικο ο άνθρωπος; Δεν υπάρχουν πλούσιοι Ελληνες που έχουν τα λεφτά τους στο Λονδίνο; Ασφαλώς και υπάρχουν.

Οπως υπάρχουν και πλούσιοι Ελληνες που έχουν τα λεφτά τους σε ολλανδικές τράπεζες ή σε υποκαταστήματά τους σε χώρες-φορολογικούς παραδείσους. Και αντίστοιχα υπάρχουν Ολλανδοί, Γερμανοί, Γάλλοι και άλλοι. Γιατί ο κ. Ντάισελμπλουμ μας έκανε αυτή την τιμή; Επίσης, τι σημαίνει «κρυμμένα». Εκτός κι αν οι τράπεζες σε όλο τον κόσμο έχουν σε κοινή θέα τα υπόλοιπα των λογαριασμών των πελατών τους!

Πίσω από αυτή την «αθώα» παρατήρηση κρύβεται η αντίληψη που έχουν αρκετοί Βόρειοι εταίροι μας περί συλλογικής ευθύνης. Ο αγαπητός μας φίλος βάζει στο τραπέζι εμμέσως πλην σαφώς ένα θέμα ανάλογο με εκείνο των τραπεζών. Οπως στις χρεοκοπημένες τράπεζες θεωρούν υπεύθυνους τους καταθέτες της τράπεζας, κατά τον ίδιο τρόπο και στις χρεοκοπημένες χώρες θεωρούν υπεύθυνους τους πολίτες τους. Και ναι μεν αυτό έχει εφαρμογή σε όσους πολίτες είχαν την αδυναμία να μεταφέρουν πόρους στο εξωτερικό, καθώς είναι εκείνοι που μέσω των φόρων σηκώνουν όλο το βάρος, αλλά είναι προφανές ότι η ματιά των Ευρωπαίων αξιωματούχων πέφτει σε αυτούς που έχουν περιουσία και στο εξωτερικό.

Δεν υπάρχει πιο αισχρή λογική από αυτή. Το είχα επισημάνει και στο θέμα των τραπεζών, όταν διάφοροι «ευρωπαϊστές» το έβλεπαν ως πάρα πολύ λογική πρόταση, ακριβώς επειδή έγινε από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη. Να με συγχωρούν, αλλά πρόκειται για μια τεράστια απάτη!

Ο καταθέτης στην τράπεζα είναι πελάτης, δεν είναι συμμέτοχος στην εταιρεία. Και σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν οι κεντρικές τράπεζες που η δουλειά τους είναι να ελέγχουν τις εμπορικές τράπεζες για να μη χάσει ο κόσμος τα λεφτά του.

Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούν να έχουν ευθύνη οι πολίτες μιας χώρας με την προσωπική τους περιουσία επειδή χρεοκόπησε η χώρα όπου γεννήθηκαν. Δεν έχει λογική αυτό. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχει προσωπική περιουσία και ότι τα πάντα ανήκουν στο κράτος. Είναι κάτι που εκφράζει τη θεολογική αντίληψη των Βορείων, αλλά βρίσκεται πολύ μακριά από οποιαδήποτε φιλελεύθερη άποψη.

Θα πει κάποιος ότι ο Ευρωπαίος αξιωματούχος δεν είπε κάτι απ’ όσα εμείς υπονοήσαμε. Οτι έκανε απλά και μόνο μια παρατήρηση. Να με συγχωρείτε, αλλά δεν πιστεύω στις αθώες παρατηρήσεις. Και αν η παρέμβασή του είχε να κάνει με το αν τα χρήματα που βρίσκονται στο εξωτερικό είναι φορολογημένα ή όχι, ας ξεκινήσει αυτή την έρευνα από τις ολλανδικές τράπεζες. Οχι μόνο από τους Ελληνες, αλλά να συμπεριλάβει όλους τους πολίτες, όλων των κρατών της Ε.Ε.

Ας μην παίζουμε κρυφτούλι. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή τη φορά το ελληνικό δράμα δεν θα έχει τον από μηχανής θεό που θα δώσει το αίσιο τέλος, γι’ αυτό διερευνούν όλες τις πιθανές λύσεις. Ακόμη και τις πιο παράλογες...

Δεν είναι μόνο η κρίση εμπιστοσύνης που υπάρχει έναντι των ελληνικών κυβερνήσεων. Είναι κάτι περισσότερο: η αδυναμία της Ευρώπης να βρει καινοτόμες ιδέες για να αντιμετωπίσει τα δομικά προβλήματά της. Η Ενωμένη Ευρώπη δεν έχει ιδέες και, κυρίως, δεν έχει διάθεση για ιδέες. Γι’ αυτό και ναρκοθετεί η ίδια το μέλλον της πυροβολώντας τα πόδια της.