Τάσος Καραμήτσος

Και το δικαίωμα στη διαδήλωση υπάρχει, αλλά και το δικαίωμα να κάνεις τη δουλειά ή τη βόλτα σου στην Αθήνα πρέπει να διαφυλαχτεί. Ειδικά όταν η διαδήλωση αφορά 100 ανθρώπους και η ταλαιπωρία 100.000.

Ο νόμος έπρεπε να είχε κατατεθεί στις... 8 Ιουλίου του 2019 λοιπόν και φυσικά όσο καθυστερεί, τόσο ξοδεύεται κεφάλαιο από την κυβέρνηση άνευ λόγου, για τον απλούστατο λόγο ότι με την απελευθέρωση του κέντρου της Αθήνας από το βασανιστήριο του μπλοκαρίσματος των δρόμων συμφωνεί το 95% των πολιτών. ΟΚ, υπάρχει και το 5% που γενικώς πάντοτε «θέλει κάτι» διαφορετικό από το αυτονόητο.

Δεύτερον, το χάος που επικρατεί στα πανεπιστήμια από τις μετεγγραφές φοιτητών από πόλη σε πόλη και από άλλες χώρες προς την Ελλάδα. Πάνω από 10.000 φοιτητές κάθε χρόνο καταφέρνουν να πάρουν μετεγγραφή με κριτήρια πρωτοφανή για ευρωπαϊκή χώρα τουλάχιστον. Ηταν που ήταν ένα απίστευτο μπάχαλο η κατάσταση, ήρθε και ο ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Γαβρόγλου και το... τερμάτισαν. Είναι μάλλον παγκόσμια (ελληνική) πατέντα να δίνει ο νόμος το δικαίωμα σε κάποιον να αλλάζει πανεπιστήμιο και να πηγαίνει εκεί που τον βολεύει ασχέτως βαθμολογίας. Είτε διαβάζεις πολύ είτε διαβάζεις λίγο, περίπου το ίδιο πράγμα. Πλήρης αναξιοκρατία, αφού ένας φοιτητής που συγκέντρωσε χαμηλή βαθμολογία και μπήκε σε μια σχολή της επαρχίας ή γράφτηκε σε μια σχολή στο Βουκουρέστι, μετεγγράφεται στο Πανεπιστήμιο ή στο Πολυτεχνείο με βάση άσχετα στοιχεία με τα ακαδημαϊκά του προσόντα. Πάει το ρουσφέτι σύννεφο και με τη σφραγίδα του κράτους, για να το γράψουμε σε απλά ελληνικά.

Εδώ, λοιπόν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πρέπει να πάει σε μια κλασική πολιτικάντικη, μεσοβέζικη λύση αν θέλει να λέγεται μεταρρυθμιστική, αλλά να εφαρμόσει ό,τι ακριβώς ισχύει σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Αν θέλει να επιδοτήσει τους άπορους φοιτητές, ας το κάνει, αλλά όχι να τους... πηγαίνει βόλτα όπου θέλουν, με μοναδικό κριτήριο αν οι γονείς τους δηλώνουν λιγότερο από 15.000 ευρώ ετησίως (άσε που η φορολογική δήλωση δεν είναι πάντοτε κριτήριο πλούτου). Τι σχέση έχει αυτό με τα ακαδημαϊκά προσόντα του καθενός και τότε γιατί δεν επιλέγουν να κάνουν μια κλήρωση και όπου κάτσει ο καθένας; Εχουν ελέγξει άραγε στα σοβαρά τις «ιατρικές βεβαιώσεις» που κυκλοφορούν και χρησιμοποιούνται ευρύτατα για τις μετεγγραφές; Γιατί η πιάτσα μιλάει για «βιομηχανία ιατρικών βεβαιώσεων».

Θα πει κάποιος ότι το πρώτο, δηλαδή να μην κλείνουν έτσι για πλάκα οι δρόμοι της Αθήνας, δεν έχει πολιτικό κόστος, άρα μπορεί να γίνει σχετικά εύκολα (μόνο το ΚΚΕ φωνάζει). Το δεύτερο, ήτοι η ουσιαστική κατάργηση -πλην ακραίων εξαιρέσεων- των μετεγγραφών φοιτητών μπορεί να είναι άκρως επώδυνο πολιτικά μέτρο.

Οπως και άλλα τέτοια μέτρα, σαν την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, την είσοδο της ιδιωτικής ασφάλισης στο κρατικό ασφαλιστικό σύστημα, καθώς και των ιδιωτικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων στη δημόσια υγεία κ.λπ. Σωστό κι αυτό, αλλά τελικώς γιατί ψηφίστηκε άραγε αυτή η κυβέρνηση; Ετσι γενικά και αόριστα για να φύγει ο Τσίπρας; Ολα αυτά που περιγράφουμε δεν είναι παθογένειες που πρέπει να φύγουν μαζί με νοοτροπίες και ταμπού δεκαετιών στην Ελλάδα;

Πού γίνονται μετεγγραφές φοιτητών τόσο εύκολα, άνετα και χαλαρά; Πού δεν αξιολογείται το προσωπικό του Δημοσίου, σε ποια χώρα της Ευρώπης; Στη «σοσιαλιστική» Γαλλία και στη Σουηδία (όπως φυσικά και σε όλες τι άλλες χώρες της Ε.Ε.) δεν μετέχει η ιδιωτική πρωτοβουλία στους πυλώνες της δημόσιας ασφάλισης και της υγείας;

Αν αυτά, λοιπόν, δεν γίνουν τώρα και μάλιστα από έναν πρωθυπουργό που τα αντιλαμβάνεται πλήρως, πότε θα γίνουν, όταν θα αρχίσει η φυσική φθορά της κυβέρνησης;