Τάσος Καραμήτσος

Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, λέει ο θυμόσοφος λαός και εν προκειμένω η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Τσίπρας γνωρίζουν πολύ καλά ότι το περίφημο clean exit, δηλαδή η άνευ όρων απελευθέρωση της χώρας από τα μνημόνια, δεν υπάρχει. Δεν τους αρέσει προφανώς να τους χαλάνε αυτό το πολύ ωραίο -αλλά στην κυριολεξία απίστευτο- προεκλογικό αφήγημα οι δανειστές και ο Στουρνάρας, αλλά δεν αγνοούν και την αλήθεια.
Και αυτή είναι μία και μοναδική και καλά θα έκανε ο πρωθυπουργός να έλεγε και μια φορά... όλη την αλήθεια και δεν θα έχανε. Θα μπορούσε να πει δημοσίως, εμφατικά, ότι από τον Μάρτιο και μέχρι τα μέσα Αυγούστου θα διαπραγματεύεται με τους δανειστές την επόμενη μέρα μετά το μνημόνιο προκειμένου να γίνει ό,τι καλύτερο για τη χώρα.

Οπως π.χ. μικρότερα πλεονάσματα που θα οδηγήσουν σε μείωση της φορολογίας και των εισφορών, ευπρεπέστερες κατώτατες συντάξεις μονίμως αντί για επιδόματα ευκαιριακής ψηφοθηρίας και φυσικά όσο το δυνατόν μεγαλύτερη περικοπή χρέους.

Θα μπορούσε ακόμα να καλέσει, έστω και προσχηματικά, την αντιπολίτευση σε μια εθνική ομάδα συζήτησης και διαπραγμάτευσης των όρων της εξόδου από το μνημόνιο, κάτι το οποίο καλό θα ήταν να το εννοούσε κιόλας.

Γι’ αυτό, λοιπόν, η ιδέα να υποβάλουμε εμείς πρώτοι ως χώρα (Τσακαλώτος) ένα πλάνο της μεταμνημονιακής επιτήρησής μας στους δανειστές και πώς τη βλέπουμε είναι απολύτως σωστή. Να πάμε με ένα ρεαλιστικό σχέδιο και να διαπραγματευτούμε αντί να... ξαναπάμε για μαλλί και να βγούμε κουρεμένοι.

Δεν γνωρίζω ποιο από τα δύο μοντέλα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι θα υιοθετηθεί για την Ελλάδα μετά τις 18 Αυγούστου: μια προληπτική πιστωτική γραμμή που για να τραβάς λεφτά θα δίνεις εξετάσεις στους δανειστές κάθε τρίμηνο, ή ένα κεφάλαιο 15-17 δισ. ευρώ που θα κρατάνε οι ξένοι στο Λουξεμβούργο και θα μας δίνουν λίγο-λίγο όταν θα τα έχουμε ανάγκη για να πληρώνουμε τις δόσεις του χρέους μας;

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αλλωστε είναι θέμα πολιτικής γι’ αυτούς τι μπορούν να περάσουν πιο εύκολα από τα κοινοβούλιά τους. Συγκράτηση από εμάς στον ίδιο δρόμο της δημοσιονομικής πειθαρχίας και εποπτεία από αυτούς. Το είπε και ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας Γενς Βάιντμαν στους δικούς μας τραπεζίτες και επιχειρηματίες προ ημερών στη Φρανκφούρτη: «Καμία οπισθοδρόμηση δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από τους δανειστές σας».

Επιπλέον, αυτό που δεν γίνεται ίσως εύκολα κατανοητό από το ευρύ κοινό, το οποίο στην Ελλάδα κινείται κάπου μεταξύ του Σκοπιανού και του αγάλματος Phylax, «κόκκινου δαίμονα» και δεν ξέρω κι εγώ πώς αλλιώς το αποκαλούν στο Παλαιό Φάληρο, είναι ο κίνδυνος των αγορών. Οι οποίες χωρίς τη στήριξη των δανειστών μπορεί να σε ισοπεδώσουν μέσα σε λίγες μέρες έτσι και αρχίσει ο «αρχηγός» τα σκισίματα και τα νταούλια.

Αν μάλιστα γίνει η στραβή και η χώρα μπει στον αστερισμό της απλής αναλογικής με κυβερνητική αστάθεια, τότε οι αγορές δεν θα σε δανείζουν ούτε τοκογλυφικά και οι δανειστές δύσκολα θα πείσουν την κοινή γνώμη στις χώρες τους να μας ξαναδώσουν τα ευρώ τους.
Για όλα αυτά βέβαια, τα οποία είναι απολύτως άμεσα και επείγοντα (θέμα δύο-τριών μηνών να κριθούν), δεν γίνεται κουβέντα στην ελληνική κοινωνία. Αλήθεια, για πόσο ακόμα θα αντέξει ένας λαός τόσο παραμύθι;