Τάσος Καραμήτσος

Στην Ευρώπη συνηθίζεται να λέγεται και να γράφεται ότι η Γαλλία είναι η «σοσιαλιστική» χώρα της Γηραιάς Ηπείρου που έχει αποµείνει, υπό την έννοια βεβαίως όχι την κλασική, γιατί σοσιαλιστικές πλέον χαρακτηρίζονται µόνο η Κούβα, η Κίνα, η Β. Κορέα, η Βενεζουέλα, εκεί δηλαδή όπου δεν υπάρχει δηµοκρατία και δεν γίνονται κανονικές εκλογές.

Οντως τα εργασιακά δικαιώµατα στη Γαλλία είναι ακόµα ισχυρά, µε το κράτος και την παρέµβασή του ακόµη πιο δυνατή απ’ ό,τι στις αντίστοιχες χώρες της Ευρωζώνης, ειδικά σε σύγκριση µε την (εκτός ευρώ) Βρετανία.

Από τη διαπίστωση περί... σοσιαλιστικής Γαλλίας βέβαια περιττό να επισηµανθεί ότι δεν λαµβάνεται υπόψη το µοντέλο της Ελλάδας, γιατί πολύ απλά αναφέρονται σε µεγάλες χώρες που καθορίζουν την εικόνα της Ευρώπης και όχι σε όλους εµάς που βρισκόµαστε στο περιθώριο του Νότου. Είναι γεγονός ότι, αν µιλάγαµε για την Ελλάδα, το πλέγµα της κρατικής-κοµµατικής-συνδικαλιστικής επιρροής στο γίγνεσθαι της χώρας... δεν υπάρχει. ∆εν µπορεί κανείς να βρει µοντέλο διοίκησης µιας σύγχρονης δυτικής χώρας µε τόση κρατική γραφειοκρατία, τέτοιον έντονο κοµµατικό χρωµατισµό στη δηµόσια διοίκηση και φυσικά ένα τόσο ατελείωτο µπάχαλο, όπου θεωρείται ταµπού ακόµα και η απλή αξιολόγηση των δηµοσίων υπαλλήλων της.

∆ιαβάζω ότι το νέο νοµοσχέδιο Μακρόν για τις εργασιακές σχέσεις θα καθιστά ως απόλυτο ρυθµιστή τις επικρατούσες συνθήκες της αγοράς. ∆ηλαδή, για να καταλάβω, πού είναι το περίεργο και πώς αλλιώς µπορεί να γίνει;

Για να έρθουµε και στα δικά µας, λοιπόν, εµείς εδώ στην Ελλάδα, που δεν έχουµε κυβέρνηση κεντροδεξιού πρωθυπουργού όπως είναι ο Μακρόν, αλλά αριστερή (υποτίθεται αριστερότατη), τι συνθήκες έχουµε στα Εργασιακά;

Εχουν διπλασιαστεί οι εργαζόµενοι µερικής απασχόλησης, οι οποίοι µάλιστα δουλεύουν όποτε τους φωνάζει µια εταιρεία, ακόµα και για µεροκάµατο 2-3 ευρώ την ώρα! Ο βασικός µισθός είναι περί τα 586 ευρώ µεικτά, αλλά και αυτός βρίσκεται µόνο στα χαρτιά, γιατί οι περισσότερες επιχειρήσεις πληρώνουν όποτε µπορούν και όσα έχουν, µε ουκ ολίγες να φεσώνουν υπαλλήλους και προµηθευτές. Οι υπερωρίες ισχύουν για όποιον µπορεί να τις δώσει και ακόµα και ο θεσµός του δώρου στον ιδιωτικό τοµέα καταστρατηγείται, µια που ο εργαζόµενος προτιµάει να µην µπλέξει το αφεντικό του µε καταγγελίες και λοιπά ποινικά.

Αρα, λοιπόν, για ποιον Μακρόν µιλάµε εµείς εδώ; Αλλά και γενικά ποιος αµφισβητεί ότι η αγορά καθορίζει τις συνθήκες εργασίας; Ενα απλό παράδειγµα της διπλανής µας πόρτας: σε Μύκονο και Σαντορίνη, καθώς και σε πολλά άλλα τουριστικά µέρη της χώρας µας, οι απολαβές των σερβιτόρων από τη δουλειά και τα φιλοδωρήµατα µέσα σε τρεις µήνες είναι τριπλάσιες από τα µεροκάµατα που βγάζουν όλη τη χρονιά στην Αθήνα ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη εργάζονται. Αυτό συµβαίνει διότι όντως απόλυτος ρυθµιστής των Εργασιακών είναι η αγορά. Απλά πράγµατα: υπάρχει αγορά, υπάρχει και δουλειά. 

Το µόνο, λοιπόν, που µπορεί να κάνει ένα σύγχρονο κράτος και µια κανονική κυβέρνηση (πάντως όχι αυτοί εδώ!) είναι να δηµιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να ανθεί µια αγορά και να ρυθµίζει αυτή το εργασιακό κατά τρόπο θετικό για τους ανθρώπους που δουλεύουν.