Τάσος Καραμήτσος

Η διαμάχη μεταξύ πλευρών του λιανικού εμπορίου για το άνοιγμα των καταστημάτων κάποιες Κυριακές (αναφερθήκαμε σχετικά από αυτήν εδώ τη στήλη και την προηγούμενη εβδομάδα), αλλά και η νέα σύγκρουση για το αν θα πρέπει  να πωλούνται ή όχι τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα στα σούπερ μάρκετ (μνημονιακή απαίτηση) μου θυμίζει πολύ την κουβέντα που γίνεται για τον έντυπο Τύπο: το... παράπονο δηλαδή ότι μας τρώει την πελατεία το Ιντερνετ και οι αναγνώστες διαβάζουν μεν εφημερίδες, αλλά όλο και περισσότεροι προτιμούν πλέον τα sites

Σε ένα απολυταρχικό καθεστώς βεβαίως και υπάρχει λύση για όλα αρκεί να το αποφασίσει εν ονόματι του λαού ο αρχηγός-δικτάτορας... Εν ολίγοις και στη Βόρεια Κορέα δεν λειτουργεί το Ιντερνετ για ενημέρωση, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα πολύ καλό «ανοσοποιητικό σύστημα», που λέει και ο Ιβάν. Παρεμπιπτόντως, τον ευχαριστούμε δημοσίως που διάλεξε το protothema.gr για την -αν μη τι άλλο θορυβώδη- συνέντευξή του, αν και δεν τον γνωρίζουμε προσωπικώς.

Ελα όμως που στις δημοκρατίες η λύση δεν είναι η απαγόρευση και ο περιορισμός, αλλά η ρύθμιση - και αυτή μόνο όταν χρειάζεται. Υπάρχει και η αυτορρύθμιση.

Οπως δεν μπορείς να περιορίσεις ένα φαρμακείο να πουλάει ό,τι θέλει, από ξυραφάκια, οδοντόκρεμες, καλλυντικά ή προφυλακτικά έως προϊόντα υγιεινής διατροφής, ευεξίας, συμπληρώματα, ακόμα και σάντουιτς (όπως στα «Boots» της Αγγλίας), έτσι δεν μπορείς να πράξεις το αντίθετο στα μπακάλικα ή τα σούπερ μάρκετ, να τους απαγορεύσεις δηλαδή να πουλάνε ασπιρίνες, βιταμίνες και οποιουδήποτε είδους φαρμακευτικό προϊόν άνευ συνταγής. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορείς να απαγορεύσεις τις πωλήσεις μέσω Ιντερνετ όλων των αγαθών παγκοσμίως, αν φυσικά ο καταναλωτής προτίθεται να πληρώσει δασμούς, μεταφορικά κ.ά.

Συμπέρασμα: Εδώ εμείς σκιαμαχούμε και τίποτα παραπάνω, σπαταλώντας άσκοπα χρόνο σε συνδικαλιστικές μπούρδες, τύπου «να ’χαμε να λέγαμε», για να βγαίνουν στην τηλεόραση διάφοροι αργόσχολοι παράγοντες ή υποψήφιοι πολιτικοί.

Υπάρχουν μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων που δεν συμφωνούν με το να λειτουργούν τις Κυριακές γιατί δεν βγαίνει η πράξη «έσοδα μείον δαπάνες», ενώ πολλά μικρομάγαζα θα μπορούσαν να ζήσουν μόνο και μόνο λειτουργώντας άλλες ώρες και τις αργίες που όλα είναι κλειστά. Μια σύντομη ματιά στην Ευρώπη δείχνει ότι όλα αυτά τα ζητήματα γύρω από τη λειτουργία των καταστημάτων, των φαρμακείων κ.λπ. η κάθε χώρα τα έχει αντιμετωπίσει με κάποιους γενικούς κανόνες που επιβλήθηκαν τελικώς από τις συνθήκες της ίδιας της αγοράς. Αλλού ανοίγουν 12 έως 16 Κυριακές τον χρόνο με απόφαση τοπικών αρχόντων (Γαλλία, Ισπανία), αλλού ανοίγουν Κυριακές και είναι κλειστά τις Δευτέρες κ.ο.κ.

Και αυτό που ορίζει το μνημόνιο, ότι θα πρέπει να ανοίγουν 30 Κυριακές, είναι εξίσου στρεβλό με το να μην ανοίγουν καθόλου, γιατί απλούστατα δεν είναι αποτέλεσμα εμπειρίας λειτουργίας της αγοράς αλλά κάποιου εκδικητικού γραφειοκράτη προς... τους Ελληνες που δεν τηρούν τα συμφωνηθέντα εδώ και τρία μνημόνια.

Μακάρι να είχαμε έστω κάποια λογική και ψυχραιμία, αλλά πού...