Τάσος Καραμήτσος

Πόσο λυπηρό, απογοητευτικό και ξεπερασμένο μπορεί να είναι το γεγονός ότι ως κυβέρνηση το μόνο σου επίτευγμα δύο χρόνια τώρα είναι το επιχείρημά σου ότι «οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι».

Και δίκιο να έχεις, αυτό εξαντλείται μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, όσο περισσότερο το χρησιμοποιείς.

Το ξεπάτωσαν οι Συριζαίοι όλο αυτό το διάστημα στο... όπισθεν ολοταχώς, πως για ό,τι κι αν γίνεται φταίνε οι προηγούμενοι. Μέχρι σύγκριση για το πόσα χημικά ρίχτηκαν επί ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και πόσα... «από εμάς» έκανε ο αρμόδιος υπουργός, βαθύ, παλιό -και εξευτελισμένο στη συνείδηση της κοινωνίας- ΠΑΣΟΚ ο ίδιος.

Προσπαθεί καμιά φορά ο Τσίπρας να πει κάτι για την ανάπτυξη, γιατί όντως -πολύ πιο έξυπνος από τον μέσο όρο της θλιβερής κυβέρνησής του- αντιλαμβάνεται ότι για να σταθεί ένας πολιτικός σχηματισμός, δεν μπορεί για πολύ να επικαλείται τα λάθη των άλλων. Πρέπει να παράξει έργο και όραμα. Εστω να πουλήσει κάποιο παραμύθι, με την καλή ή την κακή έννοια του όρου. «Μαθαίνουμε κι εμείς, παρ’ όλα τα λάθη μας», λέει ο Παππάς στους φίλους του και τους θυμίζει «πώς ήταν το ΠΑΣΟΚ τον πρώτο ενάμιση χρόνο της διακυβέρνησής του». Σωστός ο συλλογισμός, αλλά σε λάθος συγκυρία, λάθος timing που λένε και στα πιο μοντέρνα, ο οποίος μάλιστα δεν ισχύει. Γιατί; Διότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση και μνημόνιο, άρα εύκολες λύσεις όπως το 1981 δεν υπάρχουν.

Δεν πουλάει πια το «μας έκοψαν οι άλλοι τους μισθούς και τις συντάξεις», γιατί τώρα μας τους κόβουν και αυτοί κι εκεί οφείλεται και η μεγάλη δημοσκοπική βουτιά της κυβέρνησης, η οποία κάθε μήνα θα μεγαλώνει από μισή έως μία μονάδα όσο τα νέα μέτρα του τρίτου μνημονίου θα εφαρμόζονται.

Δεν ωφελεί πια ο πολιτικός χειρισμός της υπερήφανης διαπραγμάτευσης και αυτό το τονίζουμε για τη δεύτερη αξιολόγηση, που όσο το καθυστερεί η κυβέρνηση τόσο δεν θα παίρνει λεφτά για να τα ρίξει στην αγορά και να πάρει καμιά ανάσα η οικονομία.

Οφείλεις να σκέφτεσαι θετικά, ότι δηλαδή θα φτιάξεις δουλειές για να μπορέσει να επιβιώσει ο φτωχός κόσμος, και όχι να τον ταΐζεις μίσος.
Με καταγγελίες, συλλήψεις και δικαστήρια δεν έρχονται πίσω ψήφοι και όταν είσαι προς την έξοδο (ακόμα κι αν γίνουν εκλογές στο τέλος της τετραετίας) πρέπει να σκέφτεσαι πως όταν σπέρνεις το κακό, θα το πάρεις πίσω και μάλιστα πολλαπλάσια και πολύ χειρότερα.

Οι καρέκλες της πολιτικής είναι δανεικές και κυλιόμενες παντού. Ακόμα και στις δικτατορίες δεν κρατάνε για πολύ. Συνεπώς, ένας πολιτικός, αλλά και όσοι δημόσιοι λειτουργοί συνδράμουν, πρέπει να σκέφτονται και την επόμενη μέρα. Και τις νύχτες που κοιμούνται...