Τάσος Καραμήτσος

Μαζί φυσικά και τα υπόλοιπα κόμματα, με εξαίρεση βεβαίως τη Ν.Δ., που ξέρει ότι ακόμα και να χάνει από εκεί κάποιες ψήφους, τουλάχιστον δεν πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, άρα επί της ουσίας ωφελείται.
 
Αν εξαιρέσει κανείς το «συναδελφικό κόμπλεξ» που φυσικά δεν το συναντά μόνο μεταξύ δημοσιογράφων, αυτό που ίσως δεν γίνεται αντιληπτό από τα μέσα ενημέρωσης αλλά και τους υφιστάμενους ή τους υπό συγκρότηση πολιτικούς σχηματισμούς είναι απλό και ξεκάθαρο. Σήμερα η κοινωνία έχει ανάγκη από νέα πρόσωπα που δεν έχουν εμπλακεί στην πολιτική - να το πω πιο χοντρά, όσοι έχουν περάσει από τη Βουλή ή βρίσκονται σήμερα εκεί... θεωρούνται σχεδόν ύποπτοι από τους πολίτες. Ασφαλώς και δεν είναι έτσι, αφού δεν ισχύει ποτέ καμία γενίκευση, αλλά πάντως αυτή είναι σήμερα η αλήθεια, που δεν γίνεται κατανοητή εύκολα ούτε καν από όσους ιστορικά διαμόρφωναν τα τελευταία χρόνια την κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε η γνωστή επιχειρηματική διαπλοκή. Γι’ αυτό και κοιτάζει ο ένας μετά τον άλλον αμήχανα το φαινόμενο Θεοδωράκη, που μπορεί σήμερα να μετράει 10% και να φαντάζει το νέο και το φρέσκο και μετά από έναν μήνα να θεωρείται «παλαιότερο» του Τσίπρα γιατί θα έχει βγει κάτι πιο ελκυστικό.

Δεν θα διαφωνήσω με όσους λένε ότι το νέο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι είναι καλύτερο από το παλιό ακόμα και στην πολιτική, αλλά από την άλλη πλευρά είναι φυσικό ότι στα υφιστάμενα κόμματα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναδειχθούν νέοι και άξιοι άνθρωποι που μπορεί να συμβάλουν στην αναγέννηση της πολιτικής και της χώρας. Φαντάζεστε δέκα νέα στελέχη της αγοράς, δοκιμασμένα στην πράξη, με επιτυχίες στη δουλειά τους, να χτυπήσουν σήμερα την πόρτα σε έναν κομματικό μηχανισμό και να ζητήσουν συμμετοχή; Απλά δεν γίνεται, γιατί ούτε τα κομματόσκυλα τους θέλουν, ούτε και οι πολίτες θα τους πιστέψουν. Οπως και να ’χει, οι νέοι σχηματισμοί μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στη βελτίωση της πολιτικής στην Ελλάδα. Ακόμα κι αν μείνουν για λίγο.