Τάσος Καραμήτσος

Ο Δεκαπενταύγουστος έφυγε, μαζί τελειώνει και το καλοκαίρι, και βεβαίως μπροστά μας βρίσκεται άλλος ένας από τους δυσκολότερους μεταπολεμικά χειμώνες για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Δυστυχώς δεν μετράει κάθε χειμώνας της κρίσης το ίδιο με τον προηγούμενο, αλλά διπλάσια ή πολλαπλάσια - ανάλογα με τις οικονομικές, αλλά και ψυχικές αντοχές που έχει ο καθένας.

Δεν είμαι υπέρ της φορολογικής αυθαιρεσίας και αμνηστίας - είτε αυτό αφορά μια επιχείρηση, μεγάλη ή μικρή, είτε αυτό είναι ακόμα και για ένα εισιτήριο. Αν και πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ο κάθε είδους ελεγκτής να κάνει ευπρεπώς τη δουλειά του μεν αλλά να μη φτάνουμε και σε σημείο χειροδικίας με αποτέλεσμα -έστω και κατά υπερβολικά κακή συγκυρία- να έχουμε θύματα.

Αυτός ο χειμώνας, όμως, έτσι όπως τον έχουν σχεδιάσει οι Αρχές, δεν θα αντέχεται πραγματικά. Τι να πρωτοπρολάβει να πληρώσει κανείς... Τα χαράτσια τριών ετών; Τρεις διαφορετικές δόσεις σε έναν μήνα; Την «τακτική-έκτακτη» Εφορία της χρονιάς που, όπου να ’ναι, θα χτυπήσει για πολλοστή φορά την πόρτα του καθένα μας; Τις προσωπικές οφειλές που πλέον ποινικοποιούνται σε βαθμό κακουργήματος και ακόμα και σε μικροπεριπτώσεις ενεργοποιείται η κατάσχεση μισθών; Γιατί εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες σήμερα που θα στερηθούν τον μισθό τους μπορεί πλέον να μην έχουν να φάνε αυτοί και οι οικογένειές τους. Πόσες οικογένειες έχουν κάποιο απόθεμα πλέον στην τράπεζα ύστερα από πέντε χρόνια κρίσης; Πόσοι πραγματικά μπορούν να πληρώνουν τις δόσεις των στεγαστικών και άλλων δανείων για να μην έρθουν τα χειρότερα, πλειστηριασμοί, κατασχέσεις κ.λπ.;

Μέχρι τώρα υπήρχε στο κράτος και κυρίως στους δανειστές, αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη, η εικόνα ότι οι Ελληνες έχουν και δεν πληρώνουν, είναι φοροκλέφτες και μπαταχτσήδες. Μπορεί πολλοί από εμάς να ήταν και έτσι να φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και γι’ αυτό. Τώρα, όμως, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δεν έχουν να πληρώσουν. Και όταν ο άλλος δεν έχει, απλώς δεν ρισκάρει τίποτα. Κάπως έτσι, πάνω στην απελπισία της λογικής τού «ό,τι και όσο αρπάξουμε», δεν έριξαν τις τιμές στην εστίαση παρά μόνο ελάχιστοι επαγγελματίες.

Οταν λοιπόν φτάνουν μια χώρα και η οικονομία της στη λογική του «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», τότε δεν υπάρχει απολύτως καμιά ελπίδα ανάκαμψης.

Αυτό -ή, μάλλον, και αυτό- είναι «γραμμένο» με διάφορους τρόπους στα βιβλία που μελετούν και συμβουλεύονται ο Στουρνάρας και οι περί αυτόν. Ας το λάβουν υπόψη τους.