Τάσος Καραμήτσος

Δεν έχω ξαναδεί τέτοια παράνοια, συνεχιζόμενη για μια εικοσαετία, σε χώρα, από εκείνη που επικρατεί εδώ με την απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων. Σε όλο τον κόσμο, από το 1980 και μετά, σταδιακά έχει βρεθεί... μια άκρη και τα μαγαζιά ανοίγουν τις αργίες προκειμένου να ψωνίζει ο κόσμος τις ελεύθερες ώρες του κι έτσι να τονώνεται η αγορά όσο γίνεται. Θα πει κανείς ότι σήμερα στην Ελλάδα, που καταρρέουν τα πάντα από την ύφεση, αυτό... μας μάρανε;

Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι απλή. Τώρα είναι που χρειάζονται όλα για όλα προκειμένου να περάσει η κρίση. Τα μικρομάγαζα φωνάζουν, μαζί με τους συνδικαλιστές των εργαζομένων, ότι δεν θα αντέξουν το ωράριο τις Κυριακές, θα εξουθενωθούν και θα κλείσουν. Ασφαλώς και θα αντέξουν, γιατί το θέμα τους δεν είναι αν θα δουλέψουν μία ημέρα παραπάνω, αλλά αν θα έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο και το ρεύμα τους ή αν θα μπορούν να αγοράσουν μερικά εμπορεύματα για να γεμίσουν τα ράφια τους. Τι προτιμάνε, λοιπόν, να δουλέψουν αυτοί, ή έστω τα παιδιά και οι συγγενείς τους, για να βγει κανένα μεροκάματο παραπάνω ή να κλείσουν αναπαυόμενοι τις Κυριακές; Ελεος πια με την τόση υποκρισία. Πιο υποκριτές, όμως, είναι οι συνδικαλιστές, που εκπροσωπούν δήθεν τους εργαζομένους στα μαγαζιά. Αντί να φωνάζουν να ανοίξουν τα μαγαζιά, μεγάλα και μικρά, για να δοθούν μερικά μεροκάματα ακόμα, δίνουν μάχη να παραμείνουν κλειστά. Αντί να συζητάνε πώς θα διασφαλιστούν οι υπερωρίες των εμποροϋπαλλήλων τις Κυριακές ή να διεκδικούν κάτι παραπάνω, προτιμούν τη βολή και τα κεκτημένα των αφεντικών τους. Γιατί δεν προτείνουν στην κυβέρνηση να υποχρεώσει όσα πολυκαταστήματα ανοίγουν Κυριακή να παίρνουν επιπλέον εργαζομένους; Εστω και μερικής απασχόλησης, για να βρουν λίγη δουλειά και οι απολυμένοι που πεινάνε.

Αναρωτιέμαι, ο Βενιζέλος, που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο υπό την ιδιότητα του καθηγητή και του πολιτικού, υπουργού κ.λπ. τόσα χρόνια, δεν σκέφτεται μήπως κάνουν λάθος όλοι αυτοί που αντιδρούν στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές (μεταξύ των οποίων και το ΠΑΣΟΚ κατ’ εντολήν του); Ή απλώς είναι τόσος ο πανικός του για τον πολιτικό αφανισμό ώστε κάνει πια ό,τι τύχει;

Το χειρότερο απ’ όλα που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα πάνω στην κρίση της είναι οι ίδιες οι νοοτροπίες των πολιτικών, των συντεχνιών και των οργανωμένων συμφερόντων του παρελθόντος.