Τάσος Καραμήτσος

Τι θα περίμενε άραγε ο κόσμος, που στηρίζει έστω βρίζοντας αυτή την κυβέρνηση, λίγες ημέρες μετά την ψήφιση των πιο σκληρών μέτρων στην Ιστορία της Ελλάδας; Λογικά ο πρωθυπουργός, οι αρχηγοί της συγκυβέρνησης και οι υπουργοί τους θα έπρεπε να εξηγούν αναλυτικά το σχέδιο εκκίνησης της διαδικασίας ανάκαμψης της χώρας. Πώς θα έρθουν και πού θα πάνε τα λεφτά, τι θα γίνει με το ΕΣΠΑ, πώς θα χρηματοδοτηθούν από τις τράπεζες, πόσο και ποιες επιχειρήσεις, πώς μπορούμε να φέρουμε όχι μόνο τους Κινέζους αλλά όλους τους λαούς του κόσμου να κάνουν έστω μια μικρή επένδυση στην Ελλάδα.

Αντ’ αυτού τι βλέπουμε σήμερα στο πολιτικό προσκήνιο; Ας αφήσουμε τους τραμπούκους των Τρικάλων και της Θεσσαλονίκης που προπηλακίζουν συναδέλφους τους και Γερμανούς αξιωματούχους μαχαιρώνοντας την ίδια τους τη χώρα διεθνώς κατά τον χειρότερο τρόπο. Εκεί ας ελπίσουμε ότι υπάρχει η Δικαιοσύνη.

Βλέπουμε, όμως, εντός της κυβέρνησης έναν απίθανο τύπο, τον υπουργό Ρουπακιώτη, να βρίζει τα μέτρα και το μνημόνιο. Συγγνώμη, αφού δεν συμφωνεί, γιατί δεν πάει στο σπιτάκι του ή στον ΣΥΡΙΖΑ ο χριστιανός; Τι θέλει και κάνει τον υπουργό; Δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι αναγκασμένος εκ θέσεως να εφαρμόσει τους νόμους που προβλέπει το μνημόνιο;

Βλέπουμε ακόμα να σκοτώνονται για την ιθαγένεια. Σκοτίστηκε ο Ελληνας που υποφέρει και δεν έχει να φάει σήμερα για την ιθαγένεια των αλλοδαπών, αλλά και οι αλλοδαποί πια δεν θα τη θέλουν την ελληνική ιθαγένεια με τόση μιζέρια. Ο κόσμος χάνεται και ο Βενιζέλος με τον Κουβέλη... χτενίζονται ή κάνω λάθος;

Βλέπουμε, επίσης, να ανακοινώνουν αυξήσεις 20% στη ΔΕΗ. Αλήθεια, αντί να αυξάνουν τα τιμολόγια, δεν διώχνουν κανέναν αργόσχολο από τους χιλιάδες συμβασιούχους εκεί; Δεν πουλάνε καμιά μονάδα να την πάρουν οι ιδιώτες, να δουλέψουν ανταγωνιστικά μήπως και γλιτώσει τα φέσια το Δημόσιο και τα χαράτσια ο κόσμος;

Βλέπουμε περίεργες μεθοδεύσεις στον ΟΠΑΠ ώστε να ακυρωθεί ή να «σημαδευτεί» η πώλησή του από πολιτικούς που δεν θέλουν να χάσουν τη νομή εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, αλλά και από τους γνωστούς «νταβατζήδες» που θέλουν πάλι φθηνά τη δουλειά.

Σήμερα πιστεύω ότι σε αρκετό κόσμο υπάρχει ακόμα μια κρυφή ελπίδα ότι παρά τα εγκληματικά λάθη, τις παραφωνίες και με τις τεράστιες θυσίες του καθενός μπορούμε να τα καταφέρουμε. Πάνω απ’ όλα όμως υπάρχει στους πολίτες η τεράστια αγωνία για το αύριο. Ως πότε θα παίζουν όλοι αυτοί με τις ζωές των παιδιών μας;