Τάκης Τρακουσέλλης

Σας θυμίζω ότι το 2011 με τις τότε... στρατηγικές ενέργειες του ΓΑΠ και του τότε «τσάρου» της Οικονομίας του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, η μικρομεσαία τάξη βίωσε το πρώτο κύμα αυτού του «θανάτου». Πλέον, επί Αλέξη βιώνει το δεύτερο και το χειρότερο.

Ο Αρθουρ Μίλερ έγραψε το πετυχημένο θεατρικό έργο, έχοντας ως έμπνευση έναν μικροέμπορο που πουλούσε γυναικεία ρούχα στη Νέα Υόρκη. Στην οικονομική ύφεση του 1929 ο άνθρωπος αυτός καταστράφηκε οικονομικά. Από τότε δεν είχε το κουράγιο να κοιτάξει τον γιο του στα μάτια. Ντρεπόταν που δεν μπορούσε να καλύψει οικονομικά και τις πιο βασικές του ανάγκες. Κι έτσι, πικραμένος, πέθανε. Εζησε την τελευταία ημέρα της ζωής του, ντροπιασμένος, χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα. Ο Μίλερ με αυτό το έργο θέλησε να μεταφέρει στο σανίδι το αμερικάνικο όνειρο μέσα από τα βιώματα μιας μικροαστικής οικογένειας, που οικονομικά, πριν από την κρίση, ήταν μια χαρά. Ενα όνειρο που δικαίωνε τη σκληρή δουλειά με χρήμα. Ενα όνειρο σύμφωνα με το οποίο η απόλυτη επιτυχία τότε ήταν δύο παιδιά, ένα σπίτι στα προάστια με ασφάλεια και γκαράζ με δύο αυτοκίνητα. Ολα γκρεμίστηκαν το 1929 στο μεγάλο κραχ. 

Ενα ανάλογο όνειρο γεννήθηκε, με όλες τις προεκτάσεις της τότε πρωτοεμφανιζόμενης νομενκλατούρας, τη δεκαετία του ’80 επί ΠΑΣΟΚ. Κορυφώθηκε τη δεκαετία του 2000 με την είσοδό μας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα - πάλι επί ΠΑΣΟΚ.

Το δραματικό φινάλε του έργου, δηλαδή το γκρέμισμα του ονείρου και η τελική καταστροφή, ξεκίνησε με την είσοδο των τροϊκανών στη χώρα μας, πάλι επί ΠΑΣΟΚ, και κορυφώνεται σήμερα επί ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή επί... κακέκτυπου ΠΑΣΟΚ.