Σωτήρης Χιωτάκης

Έχω αρχίσει να το πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο να μείνουμε στην Ευρωζώνη. Παρά πολύ δύσκολο!!!

Και δεν αναφέρομαι μόνο στις καταιγιστικές εξελίξεις που δρομολογούν οι Μερκοζί, οι οποίοι χτες ουσιαστικά έδειξαν την έξοδο από το ευρώ σε χώρες που δεν θα έχουν τουλάχιστον ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.

Ούτε και στην αναφορά - για πρώτη φορά - από τον ίδιο τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο για το ενδεχόμενο να βγει η χώρα μας από την Ευρωζώνη. Όχι, αυτά μοιάζουν λεπτομέρειες μπροστά σε κάτι άλλο που με ανησυχεί...

Ποιο είναι αυτό; Το ότι μάλλον δεν ταιριάζουμε με τους άλλους Ευρωπαίους σε ένα πολύ βασικό και απαραίτητο για την επιβίωση ενός έθνους στοιχείο: την συλλογική συνείδηση, την συναίσθηση της υποχρέωσης να βάζουμε το καλό του συνόλου πάνω από το ατομικό συμφέρον.

Προσέξτε την είδηση: το βελγικό Δημόσιο προχώρησε στην έκδοση ομολόγων που θα αγοράζονταν από τους ίδιους τους πολίτες. Προσδοκούσε να λάβει περί τα 200 εκατομμύρια ευρώ για να ενισχυθεί η οικονομία της χώρας, η οποία, βεβαίως, είναι και αυτή στο μάτι του κυκλώνα της πανευρωπαϊκής κρίσης χρέους, ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας.

Έδωσε, λοιπόν, το βελγικό Δημόσιο επιτόκιο 4% στους πολίτες τους - 10 και κάτι εκατομμύρια είναι οι Βέλγοι, κάτι λιγότερο από εμάς - και περιμενε... Και τι ποσό έδωσαν στην χώρα τους οι Βέλγοι; Μόλις ...5,7 δισεκατομμύρια ευρώ!!!

Ξαναγράφω το νούμερο: 5,7 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περίπου το 1/12 των χρημάτων που έχουν τραβήξει τα τελευταία δύο χρόνια οι συμπολίτες μας από τις τράπεζες είτε (κυρίως) για να τα βγάλουν στο εξωτερικό είτε για να τα βγάζουν πέρα στην καθημερινότητα.

Τι είναι το Βέλγιο; Μια χώρα που επί δύο χρόνια είναι χωρίς κυβέρνηση. Ένα έθνος διχασμένο, καθώς ουσιαστικά μιλάμε για δύο εθνότητες, τους Φλαμανδούς και τους Βαλόνους, οι οποίοι μιλούν και διαφορετικές γλώσσες.

Κι όμως αυτοί οι κουτόφραγκοι, οι ξενέρωτοι, οι ακυβέρνητοι, οι ασυνεννόητοι σκέφθηκαν το καλό της χώρας τους και το δάνεισαν με ένα τέτοιο τεράστιο ποσό μέσα σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία.

Θα μου πείτε, "μεγάλε, δεν έχουν φάει τόσους φόρους οι Βέλγοι, ούτε περικοπές μισθών και συντάξεων, τι μας λες τώρα;"... Χμμ, σωστά! Άλλωστε, τα προηγούμενα χρόνια που το χρήμα έρεε άφθονο στην ελληνική κοινωνία, πρώτα από όλα το συλλογικό καλό σκεφτόμασταν. Και κόβαμε αποδείξεις, και δηλώναμε όλα τα εισοδήματά μας, και πληρώναμε τις ασφαλιστικές εισφορές, ας όψεται η κρίση που μας παρέσυρε...

Να έρθω, όντως πιο κοντά μας; Να πάω στους Ιταλιάνους, στους "una faccia, una razza", αυτούς που μας μοιάζουν τόσο πολύ... Είδα χτες την Ιταλίδα υπουργό Κοινωνικών Υποθέσεων να δακρύζει την ώρα που ανακοίνωνε τα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στον ιταλικό λαό από μία κυβέρνηση που δεν έχει εκλεγεί από τον ιταλικό λαό.

Και σκέφθηκα πόσο η Ιταλιάνα μου θύμιζε τους δικούς μας υπουργούς σε ανάλογες περιπτώσεις... Που έπαιρναν, βεβαίως, το ...τεθλιμμένο ύφος, στη διάρκεια των ανακοινώσεων, αλλά που ταυτόχρονα παρέμεναν τόσο κυνικοί ώστε να μας λένε ότι τα μέτρα είναι κοινωνικά δίκαια!

Θα μπορούσε ποτέ ένας Έλληνας υπουργός να έρθει στη θέση της Ιταλιάνας; Να δακρύσει για τα δεινά που οι αποφάσεις του συνεπάγονται για τους πολίτες;

Θα πείτε 'εντάξει μωρέ, οι Ιταλοί είναι γνωστοί για το ρομαντισμό τους και τομελό, τι να κάνουμε τώρα;" Σωστό κι αυτό, δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση, εμείς άλλωστε είμαστε πιο ...ορθολογικός λαός, καθόλου συναισθηματικός, ποτέ δεν δρούμε με το θυμικό, όχι βέβαια...

Ξέρετε, βάζοντας στον τίτλο το "κουτοΒέλγοι" και το "ρομαντζοΙταλοί" ήμουν στο στο τσακ να βάλω και στην ημετέρα ταπεινότητα τον χαρακτηρισμό από τον παλιό καλό δίσκο του Σαββόπουλου: κωλοΈλληνες!

Το φοβήθηκα, όμως, να το βγάλω φόρα - παρτίδα... Ίσως ένας Ευρωπαίος να μην το είχε φοβηθεί!