Στέφανος Τζανάκης

Με την έννοια αυτή – και επειδή ο χρόνος αρχίζει να λιγοστεύει, αφού τις επόμενες 100 ημέρες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως ανεμβολίαστοι θα έχουν νοσήσει – είναι κατανοητός ο λόγος που η κυβέρνηση εξακολουθεί να αποκλείει την επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού σε συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων. Εν ολίγοις, όταν οι πάντες θα έχουν είτε εμβολιαστεί είτε αρρωστήσει, η πανδημία θα σταματήσει.

Όμως, σε αυτές τις 100 ημέρες θα νοσήσουν και άνθρωποι που έχουν εμβολιαστεί κανονικότατα – και όπως γνωρίζουμε από τα στατιστικά στοιχεία που καθημερινά ανακοινώνονται, κάποιοι από αυτούς θα καταλήξουν διασωληνωμένοι και κάποιοι, πολύ λιγότεροι δεν θα τα καταφέρουν.

Οι αρνητές των εμβολίων, όπως και εκείνοι που απλά φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο, προβάλλουν την ιδέα της «ελεύθερης επιλογής» , το «δικαίωμα» να επιλέξουν τι θα κάνουν για τον εαυτό τους. Κάτι που ακούγεται εν πρώτης όψεως αυτονόητο – αλλά δεν είναι.

Οι ειδικοί μας έχουν ενημερώσει με όλους τους τρόπους εδώ και μήνες ότι υπάρχει ένα ποσοστό εμβολιασμού του πληθυσμού που προσφέρει την περίφημη «ανοσία της αγέλης» - στην αρχή μιλούσαν για ένα 70% , που ανέβηκε στο 85% - 90% όταν κυριάρχησε η περιβόητη μετάλλαξη Δέλτα.

Η πορεία του εμβολιασμού στη χώρα μας είναι γνωστή σε όλους, όπως είναι γνωστό ότι είμαστε κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Από την άλλη πλευρά, όταν 6.000 υγειονομικοί επέλεξαν να καθήσουν στο σπίτι τους χωρίς μισθό παρά να εμβολιαστούν, είναι προφανές ότι δεν είναι καθόλου απλό να πειστεί κάποιος που ακούει τον παπά της ενορίας και όχι τον καθηγητή Τσιόδρα – από την στιγμή , μάλιστα, που δεν θα έχει κάποια συνέπεια στο βιοτικό του επίπεδο.

Όμως, η τόσο «στενή» υποχρεωτικότητα εμβολιασμού, επιτρέπει στον κορωνοϊό να συνεχίσει να μεταδίδεται – προκαλώντας θανάτους ανεμβολίαστων, αλλά και εμβολιασμένων. Εν ολίγοις, η «ελεύθερη επιλογή» της άρνησης του εμβολιασμού, θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο εκείνους που την επικαλούνται, αλλά οδηγεί και σε θανάτους ανθρώπων οι οποίοι εμβολιάστηκαν, αλλά για διάφορους λόγους δεν κατάφεραν να κρατήσουν σε καλό επίπεδο το ανοσοποιητικό τους.

Για ποια «ελεύθερη επιλογή» μιλούν επομένως οι αντιεμβολιαστές, όταν οι δικές τους αποφάσεις μπορεί να έχουν αρνητική επίπτωση σε άλλους ανθρώπους;

Όπως είναι γνωστό, η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου – αλλά αυτό μάλλον δεν είναι τόσο προφανές στους αντιεμβολιαστές

Όσοι αρνούνται τον εμβολιασμό, πρέπει να έχουν υπ’ όψη ότι όσο συνεχίζεται η μετάδοση του κορωνοϊού, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες επικράτησης μίας άλλης μετάλλαξής του, για την οποία κανείς δεν μπορεί να προφητέψει αν θα είναι πιο μεταδοτική από την Δέλτα ή πιο φονική.

Παράλληλα, η ανακοίνωση από την Pfizer των εντυπωσιακών αποτελεσμάτων του σκευάσματός της στις κλινικές δοκιμές και η αναγγελία της αίτησης για αδειοδότησή του, δεν σημαίνει ότι μέσα στις επόμενες 100 ημέρες θα είναι διαθέσιμο για όσους νοσούν.

Αλλά ας πούμε, προς στιγμήν, ότι ξημερώνει μία ημέρα όπου τα νοσοκομεία έχουν προμηθευτεί τα σκευάσματα αυτά, μία ημέρα όπου ακόμα και τα φαρμακεία έχουν γεμίσει με αυτά τα ράφια τους. Πως θα δικαιολογήσουν οι αντιεμβολιαστές τη λήψη αυτού του «αδοκίμαστου, άγνωστης σύνθεσης» φαρμάκου;