Στέφανος Τζανάκης

Σήμερα, τα πράγματα δείχνουν εντελώς διαφορετικά: ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά τα καλοκαιρινά τραύματα, εξακολουθεί να φαντάζει ως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, με τον Αλέξη Τσίπρα να ακολουθεί από μακριά, επιχειρώντας μία αντιπολίτευση για όλα και για όλους, ακόμα και για ζητήματα που ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, είχε ανοίξει με τον ίδιο τρόπο που τα χειρίζονται οι σημερινοί κυβερνώντες.

Την ίδια στιγμή, το Κίνημα Αλλαγής, ο «διάδοχος» του ΠΑΣΟΚ , αρχίζει να συνηθίζει στην στασιμότητα – και η επικείμενη εκλογική διαδικασία για την ηγεσία του σχήματος, ενδέχεται να οδηγήσει σε ανεπανόρθωτες βλάβες στην ενότητα του χώρου, με διαρροές τόσο προς τη μία, όσο και προς την άλλη πλευρά.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε την ατυχία να εκλεγεί σε μία συγκυρία όπου οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, σε όλα τα επίπεδα – από τα εθνικά θέματα ως την επέλαση κορωνοϊού. Αλλά είχε και τύχη – οι περιπέτειες δεν είναι ευθύνη της κυβέρνησης: ούτε η πανδημία και οι παρενέργειές της, ούτε ο τυχοδιωκτισμός του Ερντογάν και η ένταση στο Αιγαίο οφείλονται σε κινήσεις της κυβέρνησης, εκτός αν κάποιος έχει πειστεί ότι πρόκειται περί «γκαντεμιάς» που οφείλεται στο σκοτεινό άστρο της οικογένειας Μητσοτάκη. Προφανώς, κάποιοι είναι πεπεισμένοι επ’ αυτού – αλλά απέχουν πολύ από το να συγκροτούν πλειοψηφία.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, η αντιπολίτευση προφανώς και δεν μπορεί να σιωπήσει – αλλά δεν μπορεί και να κραυγάζει για όλους και για όλα: οι φωνές για ξεπούλημα της ΔΕΗ , η οποία ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης επί ΣΥΡΙΖΑ, μόνο και μόνο επειδή ανακοίνωσε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου σε μία στιγμή μεγάλης και παγκόσμιας ρευστότητας, με το επιχείρημα ότι θα μειωθεί το ποσοστό του Δημοσίου, το οποίο όμως θα διατηρήσει το μάνατζμεντ, δεν είναι τιμητικές για κανέναν.
Προφανώς, υπάρχουν εναλλακτικές στρατηγικές για την ΔΕΗ. Όμως, ουδείς δικαιούται σήμερα να προτείνει πολιτικές που έφεραν την μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ούτε είναι πλέον ελκυστικές οι προτάσεις για την διατήρηση του «παραδοσιακού» χαρακτήρα της, που προσθέτει κόστος σε ένα αγαθό που ούτως ή άλλως αυτή τη στιγμή γίνεται πανάκριβο, για διάφορους συγκυριακούς λόγους.

Το ίδιο ισχύει και για την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία: τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για «πολλά λεφτά» , υποστηρίζοντας ότι αν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας στην εξουσία, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο ντιλ με τον πρόεδρο Μακρόν. Σε ποια παλιότερη συμφωνία αναφέρονται; Ποια συμφωνία έχουν στο νου τους, που ήταν πιο συμφέρουσα οικονομικά για την χώρα, εξασφαλίζοντας παράλληλα σοβαρά γεωπολιτικά στηρίγματα;

Βεβαίως, υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να διευκρινιστούν. Ισχύει για την ΑΟΖ; Ισχύει για την υφαλοκρηπίδα; Η αλήθεια είναι ότι οι συμφωνίες ισχύουν όσο βολεύουν και τις δύο πλευρές. Υπό μια έννοια, οι διακρατικές συμφωνίες ισχύουν για όσο ισχύουν - Κανείς δεν πρέπει να στέκεται στην πολιτική πλευρά της συμφωνίας, ούτε στα χρήματα που θα δοθούν – άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αντιδράσει, όταν πριν από μικρό χρονικό διάστημα, οι πάντες έλεγαν ότι η συμφωνία με τους Γάλλους είχε «γκρεμιστεί», επειδή τάχα το ζητούσαν οι Αμερικανοί.

Το ζήτημα για την αντιπολίτευση δεν είναι να βγάλει σκάρτη την κυβέρνηση – είναι ένας τρόπος να κρατάς τους ψηφοφόρους της  συσπειρωμένους, αλλά μέχρις εκεί. Το ζήτημα για κάθε αντιπολίτευση είναι να μπορεί να βλέπει που μπορεί να έχει πέσει έξω η κυβέρνηση – και να παρεμβαίνει.

Για παράδειγμα, η κυβέρνηση δεν «σκίζει» στην διαχείριση της καταστροφής στο νότο του Ηρακλείου: οι άνθρωποι κοιμούνται σε άθλιες συνθήκες, ενώ άρχισαν οι φθινοπωρινές κακοκαιρίες. Ποιος θα καλύψει το κενό; Ποιος θα ασχοληθεί; Ο Κανένας πάντως, στρογγυλοκάθεται στην δεύτερη θέση, κάτω από τον κ. Μητσοτάκη.