Σπύρος Γκουτζάνης

Στο πεδίο της διαπραγμάτευσης έβαλε απέναντί της το ΔΝΤ, χωρίς μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Στο εσωτερικό πεδίο ανεβάζει νέο επεισόδιο “στον πόλεμο κατά της διαπλοκής”. Τα δύο έργα ακόμη κόβουν εισητήρια.

Ναι μεν η δυσαρέσκεια στην κοινωνία είναι διάχυτη, ωστόσο δεν ανιχνεύεται ρεύμα ανατροπής της κυβέρνησης. Πλανώνται όσοι νομίζουν ότι η υπαρκτή δυσαρέσκεια θα στρέψει αυτόματα την κοινωνία στην αγκαλιά της φιλελεύθερης ΝΔ υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έχει υιοθετήσει ήδη το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του ΔΝΤ. Είναι μόνο χάρη στην συγκυρία και στην αυτοσυγκράτηση που οι υπαρκτές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΝΔ δεν έχουν εκδηλωθεί. Η ΝΔ όμως μοιάζει με καζάνι που βράζει.

Συμπάθεια προκαλεί και η προσπάθεια των δυνάμεων της κεντροαριστεράς γύρω από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι να συνεννοηθούν ώστε να επιβιώσουν.

Είναι νωρίς ακόμη για να ξεχάσει η κοινωνία ότι την χώρα χρεοκόπησαν τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα οποία επιπλέον διαχειρίστηκαν δίχως αποτέλεσμα τα πέντε πρώτα χρόνια της κρίσης μέχρι τον Ιανουάριο του 2015. Το επιχείρημα ότι για την δεινή κατάσταση φταίει ο ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ ρηχό και δεν περνάει. Το πρώτο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώθηκε στην κάλπη του δημοψηφίσματος και η συνθηκολόγησή του πήρε την έγκριση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Η προσπάθεια ενοχοποίησης της πρώτης κυβερνητικής περιόδου συνεπάγεται και την αντίστοιχη απαξίωση της στάσης των πολιτών. Δεν θα αρχίσουν να αυτομαστιγώνονται μαζικά οι έλληνες πολίτες επειδή πίστεψαν σε ένα καλύτερο μέλλον και ηττήθηκαν από την συντριπτική υπεροχή του Σόιμπλε. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης μοιάζει να έχουν κολλήσει στον Ιανουάριο του 2015 και να επιχειρούν να πιάσουν το νήμα από το ίδιο σημείο. Αυτή η αντιπολιτευτική γραμμή από τη ΝΔ αλλά και από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι μπορεί να ικανοποιεί τους Σαμαρά και Βενιζέλο, αλλά δεν αποδίδει και δεν θα αποδώσει.

Συμπολίτευση και αντιπολίτευση κινούνται μέσα στο πλαίσιο που βάζει το τρίτο μνημόνιο. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ παίζει το έργο “εφαρμόζω από ανάγκη χωρίς να συμφωνώ” και συνεχίζει να υπόσχεται κατά περίπτωση, δίχως έρμα και χωρίς ενδοιασμό σε όσους θεωρεί δυνάμει  πελάτες του.

Η αντιπολίτευση προτείνει την υιοθέτηση και αποτελεσματικότερη εφαρμογή του μνημονίου. Αυτό όμως σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα που καλύπτονται κάτω από την ασαφή έννοια των μεταρρυθμίσεων: περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις σε ότι έχει απομείνει πχ ενέργεια και παραλίες, νέες περικοπές στο κοινωνικό κράτος, επιπλέον μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις.

Η αντιπολίτευση δεν έχει αποδείξει γιατί η ολοκλήρωση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας θα έχει θετικά αποτελέσματα για την κοινωνία. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να αυξηθούν οι θέσεις κακοπληρωμένης και επισφαλούς απασχόλησης. Όραμα θα ήταν η υπόσχεση για σταθερές θέσεις απασχόλησης που να εξασφαλίζουν ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο. Τι θα αποφέρει η άρση κάθε προστασίας στην αγορά εργασίας σε μία κοινωνία δίχως παραδόσεις αξιοκρατίας; Κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που θα εξασφαλίζουν με ρουσφέτι στους πελάτες τους οι πολιτικοί πάτρωνες.

Για να μετατραπεί η υπαρκτή διάχυτη δυσαρέσκεια στην κοινωνία σε ρεύμα ανατροπής θα πρέπει η αντιπολίτευση να διαμορφώσει ένα νέο αφήγημα που να εμπεριέχει και όραμα για ένα καλύτερο μέλλον και να αναμένει το ατύχημα.