Σπύρος Γκουτζάνης

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, παρότι όπως με κυνισμό είπε ο πρόεδρός του διαθέτει τη νομιμοποίηση να υλοποιήσει την συμφωνία με τους δανειστές, έχει να συμβιβάσει τον “αριστερό του χαρακτήρα”, με το νεοφιλελεύθερο μνημόνιο. Μάταια επιχειρούν οι διανοούμενοί του, καθηγητές πανεπιστημίου και έντιμοι αρθρογράφοι της “Αυγής”, να υπερβούν με ρητορείες και σοφιστείες τα θεμέλια της λογικής σκέψης: αριστερά και μνημόνιο αλληοαναιρούνται, είναι ένοιες όχι αντίθετες αλλά αντιφατικές. Το Α είναι Α και δεν είναι μη Α. Όσο για τα περί του αριστερού ήθους και του ηθικού πλεονεκτήματος, τα οποία στηρίζουν στους αγώνες και στις θυσίες των αριστερών αγωνιστών, απλώς δεν θα μπορούσαν να τα επικαλούνται εάν εκείνοι οι αριστεροί αγωνιστές είχαν συνθηκολογήσει, είτε προσωπικά είτε συλλογικά, όπως έκανε η ηγεσία τους. 

Η ΝΔ έχει να αντιμετωπίσει την δική της αντίφαση: ενώ υπονόμευσε την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και πίεσε όσο μπορούσε για την άνευ όρων συνθηκολόγηση με τους δανειστές, τώρα περνά ξανά στην αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Όπως είχε κάνει και ο Σαμαράς από το Μάρτιο του 2010 μέχρι τον Νοέμβριο του 2011. Η τακτική πείθει ένα ποσοστό φανατικών οπαδών της -με όρους περίπου ποδοσφαιρικούς- αλλά είναι αμφίβολο αν με αυτές τις αντιφάσεις διευρύνει το ακρωατήριό της. Άλλωστε οι υποψήφιοι για την ηγεσία ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να πάρουν αποστάσεις από το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι τώρα, ο Κώστας Καραμανλής ο οποίος το 2009 παρέδωσε την χώρα ένα βήμα πριν τον γκρεμό, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται σαν “ιερή αγελάδα” μέσα στη ΝΔ. Κριτική δεν έχει ακουστεί ούτε για τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος με τις εσωκομματικές ίντριγκες στις οποίες έχει διαπρέψει στο παρελθόν, επιχειρεί να ελέγξει και το μέλλον της ΝΔ μέσω του εκλεκτού του υποψηφίου -του νεότερου των διεκδικητών. 

Σε ακόμη πιο δύσκολη θέση είναι οι αυτοαποκαλούμενη “κεντροαριστερά”, ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πάντα να επικαλείται ότι υπέκυψε μετά από άνιση μάχη για να μην επέλθει η καταστροφή -όσο κι αν το επιχείρημα είναι διάτρητο και πείθει όλο και λιγότερους που συνειδητοποιούν τι υπέγραψε. Όμως ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι δεν μπορούν να επικαλεστούν ούτε αυτό, είναι οι δύο εκφάνσεις της εγχώριας νεοφιλεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Πρόθυμη και πάντα συστημική. Είναι απαραίτητη στον Τσίπρα μόνο σαν δεκανίκι όταν κινδυνεύει το σύστημα και σαν επιχείρημα για το τί δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά και δεν τους θέλει στην κυβέρνηση σαν ισότιμους συνομιλητές, παρακολούθημα της πολιτικής του θέλει. 

Όσο για το ΚΚΕ τον πραγματικό του χαρακτήρα, σαν στυλοβάτης του συστήματος, τον έδειξε στο δημοψήφισμα ενώ η Χρυσή Αυγή με το εγκληματικό πολιτικό γονιδιώμα αποσυντίθεται. 

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί τέξεται η επιούσα, η δυσαρέσκεια όμως είναι μεγάλη και η απόγνωση διάχυτη  και δημιουργούην εύφορο έδαφος για απρόβλεπτες καταστάσεις.