Σπύρος Γκουτζάνης

Παρότι το μόνο που διδάσκει η Ιστορία, είναι ότι η Ιστορία δεν διδάσκει τίποτε, καλό είναι να την θυμόμαστε με αφορμή τις επετείους, ειδικά όταν έχουν γίνει πολλοί παραλληλησμοί της περιόδου εκείνης με την παρούσα συγκυρία και πολλά έχουν ακουστεί για γερμανοτσολιάδες κλπ. 

Ο Μεταξάς λοιπόν εκείνο τον Οκτώβριο είπε το ΟΧΙ και μαζί του ο ελληνικός λαός. Σε μία εμπιστευτική ενημέρωση των διευθυντών των ημερήσιων εφημερίδων της εποχής, αμέσως μετά την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου, εξήγησε τους λόγους που αποφάσισε τον πόλεμο. Εάν αποδεχόταν το ιταλικό τελεσίγραφο, τους είχε πει, θα προκαλούσε παράλληλα επέμβαση της Βουλγαρίας την Βόρειο Ελλάδα και της Βρεττανίας στον Νότο που θα έσπευδε να καταλάβει την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Προτίμησε από τον ακρωτηριασμό, την εθνική ατίμωση και τον εμφύλιο, που θα ακολουθούσε, την έντιμη πτώση που θα διατηρούσε την εθνική ενότητα των Ελλήνων, που ενωμένοι θα περνούσαν την δοκιμασία του παγκόσμιου πολέμου. 

Έχει όμως ενδιαφέρον και η συνέχεια. Ο Μεταξάς πέθανε κατά την διάρκεια του ελληνοιταλικού πολέμου, τον Ιαναουάριο του 1941. Όταν μπήκαν και οι γερμανοί στον πόλεμο ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε. Το στράτευμα όμως που είχε νικήσει τους Ιταλούς στην Αλβανία, αρνήθηκε να ατιμασθεί και να συνθηκολογήσει. Έτσι το βάρος της συνθηκολόγησης έπεσε στον επόμενο πρωθυπουργό, Κορυζή, ο οποίος όμως δεν άντεξε την ατίμωση και αυτοκτόνησε τον Απρίλιο του 1941. Ο αρχιστράτηγος Παπάγος, νικητής του αλβανικού μετώπου, επίσης αρνήθηκε τον εξευτελισμό της συνθηκολόγησης. Τελικά το όνειδος της συνθηκολόγησης το δέχθηκε ασμένως, ο αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου, διοικητής του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας, και στην συνέχεια πρώτος πρωθυπουργός της κατεχόμενης Ελλάδας. 

Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις μετά και το τρίτο μνημόνιο η Ελλάδα υφίσταται μία ανεπανάληπτη ιστορική καταστροφή. Ο πρωθυπουργός κατάφερε να κάμψει  την βούληση του ελληνικού λαού, και να καταστρέψει την Αριστερά, εξουδετερώνοντας κάθε διάθεση και δυνατότητα αντίστασης, πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια μνημονίων. Δεν χρειάζεται άλλα σχόλια: την ώρα που η Κεντρική Επιτροπή, σε υποτονικό κλίμα αναζητούσε “την γείωση” με την κοινωνία και τα κινήματα και το σύγχρονο αριστερό στίγμα, η κυβέρνηση τα διέψευδε όλα αυτά, δίνοντας στην δημοσιότητα τον κατάλογο με τα προαπαιτούμενα, τα οποία δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι οι βουλευτές, καλούνται να ψηφίσουν με την διαδικασία του επείγοντος. Είναι και αυτό το πολυνομοσχέδιο ένας σταθμός στην πλήρη εκχώρηση της πολιτικής κυριαρχίας, απότοκο της συνθηκολόγησης του Ιουλίου. 

Φυσικά δεν αντέχει καμία κριτική η στάση της αντιπολίτευσης, ενώ μέχρι τις 12 Ιουλίου πίεζε ασφυκτικά  τον Αλέξη Τσίπρα να σταματήσει την διαπραγμάτευση και να δεχθεί την οποιαδήποτε συμφωνία -γιατί είναι χειρότερη από τη μη συμφωνία, έλεγε-, τώρα προσπαθεί να διαχωρίσει την θέση της υποστηρίζοντας υποκριτικά ότι την διαπραγμάτευση έκανε ο Τσίπρας. Προφανώς εννοούν ότι αν στην θέση του Αλέξη ήταν ο Βαγγέλης, η Φώφη και ο Σταύρος η συμφωνία θα ήταν καλύτερη, μόνο που δεν πείθουν κανέναν. 

Με αυτή την συμπεριφορά της αντιπολίτευσης είναι αναμενόμενο ο Αλέξης Τσίπρας να είναι πολιτικά κυρίαρχος. Αυτό όμως δεν τον βοηθά να αντιμετωπίσει τις πραγματικές δυσκολίες. Με την κοινωνία να έχει απωλέσει κάθε συλλογική βούληση και να παρακολουθεί ηττημένη και παραιτημένη, καμία άσκηση πολιτικής δεν μπορεί να είναι επιτυχημένη, πολύ περισσότερο αυτή του μνημονίου, που είναι σχεδιασμένη για να αποτύχει. Κάπου στην επόμενη στροφή περιμένουν χαιρέκακα οι γερμανοί.