Σπύρος Γκουτζάνης

Από τις εκλογές και μετά η ΝΔ έχει υποστεί τέσσερις ήττες με δύο διαφορετικούς αρχηγούς. Πέραν αυτού όμως δείχνει ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον βασικό της αντίπαλο και τείνει να γίνει “πελάτης” του κ. Τσίπρα. Μετά την ήττα του Ιανουαρίου, η ΝΔ απέφυγε την ουσιαστική συζήτηση. Υπήρχαν τότε φωνές που έλεγαν ότι το κόμμα θα πρέπει να κάνει την συζήτησή του, να αναζητήσει τα αίτια και τα κακώς κείμενα, να επαναπροσδιορίσει το πολιτικό του στίγμα και να πάει σε αλλαγή αρχηγού ,ώστε να είναι έτοιμη για τις εξελίξεις που ήδη από τότε φαινόταν ότι θα είναι ραγδαίες. Αντί γι αυτό προσχώρησε στην λογική της αριστερής παρένθεσης του Αντώνη Σαμαρά, παρότι ήταν εμφανές και οι μετρήσεις βοούσαν, ότι η κοινωνία του γυρίζει την πλάτη. Η πορεία είναι γνωστή.

Ο κ. Σαμαράς στράτευσε όλο το δυναμικό της παράταξης, ακόμη και τον Κώστα Καραμανλή, στη μάχη του δημοψηφίσματος και υπέστη πανωλεθρία. Παρά την υποχώρηση Τσίπρα και την ταπεινωτική συμφωνία που εκείνος έφερε, στις εκλογές η ΝΔ έχασε από τον διασπασμένο και αποδεκατισμένο ΣΥΡΙΖΑ με 7,5 μονάδες διαφορά. Εάν κάτι τείνει να γίνει κοινώς αποδεκτό είναι ότι η ευθύνη δεν βαρύνει τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη που υπό τις συνθήκες με τα όπλα που είχε πέτυχε ότι μπορούσε. Άλλωστε διατήρησε και αύξησε οριακά το ποσοστό της ΝΔ έναντι των εκλογών του Ιανουαρίου. 

Παρόλα αυτά για μία ακόμη φορά η ΝΔ αποφεύγει την ουσιαστική συζήτηση για τα αίτια της ήττας, για το πολιτικό στίγμα που πρέπει να εκπέμψει και για την αντιπολιτευτική της τακτική και ανοίγει την διαδικασία για την ηγεσία με όρους προσωπικής αναμέτρησης των υποψηφίων. Η ΝΔ αρνείται να εγκύψει και να αναγνωρίσει τις δικές της ευθύνες στη χρεοκοπία της χώρας -κυρίως κατά την άφρονα διακυβέρνηση Καραμανλή τότε που το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρεε και εκείνη διακήρυσσε ότι “το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι θωρακισμένο”, και συνέχιζε να δανείζεται. Αρνείται επίσης να δει το πρόβλημα της χώρας. Ότι είναι αφενός οικονομικό που δεν αντιμετωπίζεται με τα μνημόνια και αφετέρου εθνικό γιατί η χώρα είναι σε κατάσταση υποτέλειας. Η ΝΔ συνεχίζει να θεωρεί τα μνημόνια ως λύση, έστω κακή, ενώ αντιμετωπίζει τους Ευρωπαίους που επιβάλλουν την ταπεινωτική υποτέλεια, ως συμμάχους και φίλους που θέλουν το καλό της χώρας. 

Κάπως έτσι δίχως σύγχρονες απαντήσεις θα πάει σε αλλαγή αρχηγού. Όποιος έχει δύο ευρώ να πληρώσει, θα συμμετάσχει για να αναδείξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έναντι του Νίκου Δένδια, του Μάκη Βορίδη ή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και ο αρχηγός θα ακολουθήσει τις γνωστές παρασκηνιακές διαδικασίες για να φέρει το κόμμα στα μέτρα το πάλι χωρίς διάλογο. Στην καλύτερη περίπτωση να κάνει ένα συνέδριο μετά για να επικυρώσει τις αλλαγές που θα έχει επιφέρει ο νέος αρχηγός με τους μηχανισμού του. 

Όσοι ξεπροβάλλουν σαν επίδοξοι αρχηγοί έχουν συμμετάσχει στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Σαμαρά και είναι ταυτισμένοι αν δεν εκπροσωπούν την μνημονιακή τάξη. Ίσως η καλύτερη προοπτική για τη ΝΔ είναι να πάει στην επόμενη γενιά και να αναζητήσει όχι τον αντί-Τσίπρα, αλλά ένα στέλεχος νεότερο, που να μην βαρύνεται με τις αμαρτίαις του παρελθόντος και το οποίο παράλληλα με την ανασυγκρότηση του κόμματος και τον προσδιορισμό της πολιτικής του φυσιογνωμίας να είναι σε θέση να τον αντιμετωπίσει στις επόμενες εκλογές, είτε γίνουν σε έναν χρόνο είτε σε τρία ή τέσσερα.