Σπύρος Γκουτζάνης

Μία απάντηση είναι του Μανώλη Γλέζου που ζήτησε συγγνώμη από τους Έλληνες γιατί συνήργησε στην ψευδαίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει το μνημόνιο και έναν μήνα μετά δεν το έχει ακόμη πράξει. Μία πιο ψύχραιμη τοποθέτηση είναι του Πωλ Κρούγκμαν ο οποίος σε άρθρο του “Greece did ok” υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι τώρα σε καλύτερη θέση αφού απέφυγε την πιστωτική ασφυξία του τραπεζικού της συστήματος και το έκανε μάλιστα πετυχαίνοντας αναθεώρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Καταλήγει βέβαια ότι είναι κρίσιμοι οι επόμενοι τέσσερις μήνες της διαπραγμάτευσης για την οριστική συμφωνία.

Μία προσεκτική ανάγνωση κάνει ο βουλευτής κ. Κώστας Λαπαβίτσας σε άρθρο του που αναδημοσιεύεται στο iskra. Ο κ. Λαπαβίτσας αφού παραθέτει το κόστος της υλοποίησης του προγράμματος της Θεσσαλονίκης θέτει το ερώτημα αν η συμφωνία της Παρασκευής επιτρέπει την κάλυψη αυτού του κόστους ή την αναιρεί;

Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην μεγάλη εικόνα και συναρτάται με το ερώτημα: μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει το μνημόνιο που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει η προηγούμενη κυβέρνηση και γι αυτό οδηγηθήκαμε σε εκλογές; (τα υπόλοιπα που υποστηρίζει το αυτιστικό περιβάλλον της Συγγρού είναι προφάσεις εν αμαρτίαις). Ακόμη περισσότερο, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να υποχρεωθεί να συνεχίσει μία πολιτική που το αποτέλεσμά της μετά από πέντε χρόνια εφαρμογής είναι μία απίστευτη οικονομική και κοινωνική καταστροφή: μείωση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 25%, εκτόξευση της ανεργίας σε πρωτοφανή για χώρα της ευρωζώνης επίπεδα, καταστροφή του -ούτως ή άλλως προβληματικού- ασφαλιστικού συστήματος και συστήματος υγείας, μαζική φυγή νέων επιστημόνων και εν τέλει διάλυση του κοινωνικού ιστού που ίσως είναι η σημαντικότερη αλλά πιο δύσκολα μετρήσιμη συνέπεια. Όλα αυτά για να πετύχει το πρόγραμμα τί; Αύξηση του χρέους από το 125% του ΑΕΠ στο 180% του ΑΕΠ. Το ότι θα αρχίσει το χρέος να αποκλιμακώνεται με πρόβλεψη πλεονασμάτων της τάξης του 4,5 % ανεξάρτητα από την ανάπτυξη της οικονομίας είναι η συνέχιση και μεγιστοποίηση του προηγούμενου παραλογισμού.

Η απάντηση είναι ότι μία κυβέρνηση της Αριστεράς αποκλείεται να εφαρμόσει ένα παρόμοιο πρόγραμμα. Η συμφωνία της Παρασκευής εντάσσεται σε αυτή την υπόθεση. Δίνει χρόνο τόσο στην ελληνική κυβέρνηση όσο και στην ΕΕ και στην Γερμανία να προετοιμάσουν τον επόμενο και οριστικό συμβιβασμό. Ή την ρήξη.

Για την μεν ελληνική κυβέρνηση τα συμπεράσματα θα βγουν σε πρώτη φάση από το αν θα φέρει στην Βουλή τα μέτρα που εξήγγειλε σαν πρώτες του προτεραιότητες ο πρωθυπουργός: 100 δόσεις, κόκκινα δάνεια καθώς και τα εργασιακά. Γιατί αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση και πλήρως απορρυθμισμένο εργασιακό πλαίσιο είναι σχήμα οξύμωρο. Ακολούθως από το αν και στην ενδιάμεση συμφωνία αλλά κυρίως στην οριστική πετύχει την αναθεώρηση των πρωτογενών πλεονασμάτων.  Θα συνιστά αυτό χαλάρωση της λιτότητας και θα αφήνει περιθώρια για αναπτυξιακή και κοινωνική πολιτική. Αν προκύψει ότι στο στάδιο των διαπραγματεύσεων προσκρούει στο “nein” του Βερολίνου τότε οι μήνες που θα μεσολαβήσουν θα είναι η προετοιμασία για την οριστική ρήξη με την ΕΕ.

Παρομοίως ισχύουν και για τους εταίρους οι οποίοι θα πρέπει να προετοιμάστουν για την χαλάρωση της λιτότητας. Ίσως εκεί εντάσσεται και η πολύ σκληρή ακόμη και για τον Σόιμπλε φρασεολογία, να εμφανίσει στην γερμανική βουλή ότι αυτός είναι ο νικητής. Σε διαφορετική περίπτωση να προετοιμαστεί το Βερολίνο για τις συνέπειες της ρήξης με την Ελλάδα. Γιατί φυσικά η γερμανική κυβέρνηση έχει την δύναμη να συντρίψει οικονομικά την Ελλάδα εφόσον το θελήσει. Οι πολιτικές συνέπειες όμως και για την Γερμανία θα είναι τεράστιες. Στο πλαίσιο αυτό ίσως είναι καλύτερα να προετοιμάστουν για την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της αλλαγής υποδείγματος που φέρνει όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για την Ευρώπη.