Σπύρος Γκουτζάνης

Η κυβέρνηση προβάλλει στα θετικά ότι στην συμφωνία δεν θα υπάρχει η υποχρέωση για πρωτογενές πλεόνασμα από 3% έως 4,5%, ότι καταργείται η Τρόικα ως υπερεξουσία που θα υποβάλλει ακόμη και το πόσες καθαρίστριες θα προσλάβει η θα απολύσει ο τάδε φορέας του δημοσίου, ότι δεν θα υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις από το mail Χαρδούβελη για μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις ΦΠΑ.

Από την άλλη πλευρά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν ότι με τη νέα συμφωνία η χώρα δεν κερδίζει απολύτως τίποτε αλλά πηγαίνει πίσω σε σχέση με την συμφωνία που θα πετύχαιναν εκείνοι αν είχαν παραμείνει στην κυβέρνηση με την πιστωτική γραμμή στήριξης που θα μας έβγαζε από το μνημόνιο.

Για την μεν κυβέρνηση μένει να φανεί στο προσεχές διάστημα πόσες και ποιές από εξαγγελίες από το πρόγραμμά της θα υλοποιήσει και πόσο κουτσουρεμένες θα είναι. Επίσης μένει να επιβεβαιωθεί η εκτίμησή της ότι η συμφωνία είναι το πρώτο βήμα για μία συνολικότερη αλλαγή πολιτικής. Θα φανεί αυτό στο τέλος της τετράμηνης διαπραγμάτευσης από την συνολική συμφωνία που θα πάρουν για την οικονομία και για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους.

Η θέση της αντιπολίτευσης δεν πείθει γιατί αν μη τι άλλο δεν απαντά:

-αν η δική τους συμφωνία ήταν καλή τότε γιατί δεν την έφερναν στην Βουλή τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο ώστε να έχει κλείσει το θέμα.

-στην συζήτηση με τους εταίρους από τον Σεπτέμβριο και μετά δεν υπήρχε το αίτημα για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων

-μέχρι τον Δεκέμβριο το μόνο βέβαιο ήταν το mail Χαρδούβελη. Οι όροι που θα συνόδευαν την πιστοληπτική γραμμή στήριξης δεν είχαν καν αρχίσει να συζητούνται. Αυτό που με την γνωστή του ευφράδεια εμφανίζει ο κ. Βενιζέλος είναι οι ευσεβείς πόθοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Από την μέχρι τότε στάση τους τίποτε δεν προεξοφλεί ότι θα πετύχαιναν καλύτερους όρους.

-ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποκρύπτουν επιμελώς ότι είχαν προαναγγείλει την έξοδο στις αγορές τον περασμένο Σεπτέμβριο χωρίς την πιστωτική γραμμή στήριξης και αφού εισέπραξαν ένα μεγαλοπρεπές “όχι” από το Βερολίνο ανέκρουσαν πρύμναν.

Η συμφωνία είναι ένας συμβιβασμός. Έαν κριθεί υπό το πρίσμα των προεκλογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς υποχώρηση. Εάν πάλι κριθεί υπό το πρίσμα της σύγκρουσης με το Βερολίνο που εξελίσσεται εδώ και έναν μήνα είναι σαφώς μία μικρή νίκη της κυβέρνησης η οποία πετυχαίνει κάποιους στόχους και αγοράζει χρόνο βγάζοντας την θηλειά της διακοπής της ρευστότητας. Το ανησυχητικό είναι ότι αν κρίνουμε από την αντίδραση Σόιμπλε η αντιπαράθεση θα συνεχιστεί. Το Βερολίνο όπως έχουμε ξαναγράψει είναι αντιμέτωπο με το δίλημμα: είτε να ενσωματώσει το διάχυτο αίτημα για αλλαγή της πολιτικής λιτότητας σε ευρωπαικό επίπεδο -αφού το παράδειγμα της Ελλάδας θα ακολουθήσουν κι άλλοι με πρώτο το Ποδέμος στην Ισπανία που ετοιμάζεται- που θα του κοστίσει οικονομικά και πολιτικά. Είτε να εξωθήσει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης. Στο ενδεχόμενο αυτό όμως ήδη βρέθηκε απομονωμένο και η ελληνική κυβέρνηση βρήκε συμμάχους. Σε καθε περίπτωση το παιχνίδι δεν κρίθηκε απλώς πήρε παράταση και οι δύο πλευρές Ελλάδα και Βερολίνο προεοιμάζονται για τον επόμενο γύρο.

Είναι θλιβερό ότι η αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτό το μεγάλο και κρίσιμο για την χώρα παιχνίδι ταυτίζεται με τον Σόιμπλε, με την ανομολόγητη ελπίδα ότι ο Γερμανός θα συνθλίψει την αριστερή κυβέρνηση και θα επανέλθει εκείνη για να συνεχίσει την πολιτική για την οποία αποδοκιμάστηκε στις εκλογές. Σε όλες -αλλά όλες- τις ανακοινώσεις που έχει βγάλει μέχρι τώρα η ΝΔ στρέφει τα πυρά της εναντίον της νέας κυβέρνησης. Ούτε μία λέξη έστω για τις απρεπείς συμπεριφορές του κ. Σόιμπλε, ούτε μία παραίνεση προς τους εταίρους να δείξουν διάθεση για συμβιβασμό. Πριν μάλιστα το κρίσιμο Eurogroup επιχείρησε να συμπήξει και μέτωπο των ευρωπαικών δυνάμεων που θα στεκόταν απέναντι στην κυβέρνηση και στο πλευρό του Σόιμπλε. Η στάση της λειτουργεί υπονομευτικά για την εθνική προσπάθεια, εν τέλει η ηγεσία της ΝΔ δεν πείθει κανέναν και απομονώνεται, στο τέλος θα τα λέει μόνη της στον δρόμο.