Σπύρος Γκουτζάνης

Την απάντηση φαίνεται να έδωσε την περασμένη εβδομάδα ο επίτροπος της Κομισιόν για την οικονομία Μοσκοβισί. Απαντώντας σε ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Κατρούγκαλου και Κούνεβα για το κατά πόσο τα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα της απεργίας και της απαγόρευσης του loc aout προστατεύονται από το ευρωπαικό δίκαιο απάντησε:«Το μνημόνιο συνεννόησης δεν αποτελεί πράξη της ΕΕ, αλλά πράξη που συμφωνήθηκε διμερώς μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της... Κατά την εφαρμογή μέτρων στο πλαίσιο μιας τέτοιας διακυβερνητικής ρύθμισης, οι αρχές του οικείου κράτους μέλους δεν εφαρμόζουν το δίκαιο της ΕΕ… Επαφίεται συνεπώς στις εθνικές κυβερνήσεις να διασφαλίζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα με βάση την εθνική τους νομοθεσία και τις διεθνείς τους δεσμεύσεις».

Η απάντηση του κ. Μοσκοβισί έρχεται σε συνέχεια προηγούμενης δήλωσης ενός άλλου Επιτρόπου του κ. Κατάινεν ότι κατά την εκπλήρωση των μνημονιακών υποχρεώσεων της Ελλάδας δεν εφαρμόζεται το ενωσιακό δίκαιο.  Εν ολίγοις οι δύο Επίτροποι λένε ότι από την στιγμή που οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχθηκαν τα μνημόνια για τα θέματα που συμφώνησαν βγήκαν εκτός του δικαίου της ΕΕ. Μόνο που τα μνημόνια ρυθμίζουν το σύνολο της εσωτερικής πολιτικής μέχρι και πόσους γιατρούς και πόσους εκπαιδευτικούς θα έχει η χώρα. Η απάντηση βέβαια του κ. Μοσχοβισί είναι η μισή αλήθεια. Τα πράγματα είναι χειρότερα. Θέλοντας να προστατεύσει την ΕΕ απέκρυψε ότι με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του 2010 οι προβέψεις του μνημονίου εντάχθηκαν ρητά στην δικαιοδοσία της ΕΕ.  

Εάν η Ευρώπη δεν είναι μόνο η γεωγραφική ενότητα και το γραφειοκρατικό έκτρωμα των Βρυξελλών και είναι πολιτισμική ενότητα με αναπόσπαστο τμήμα τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα τότε είναι σαφές ότι η Ελλάδα από την στιγμή που συνομολόγησε τα μνημόνια βρέθηκε εκτός Ευρώπης. Φυσικά παραμένει στην ευρωζώνη σαν παρίας, σαν χώρα περιορισμένης ευθύνης και μειωμένης για να μην πούμε ανύπαρκτης κυριαρχίας. Άλλωστε τα δυόμισι τελευταία χρόνια ο Έλληνας πρωθυπουργός απλώς παρίσταται στις Συνόδους Κορυφής συμφωνώντας σε προειλημένες αποφάσεις ακόμη και όταν αυτές στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα της χώρας όπως έγινε με το εμπάργκο στην Ρωσία που στοιχίζει στον τουρισμό, στις εξαγωγές και στον αγροτικό τομέα και στερεί από την χώρα ένα πολύτιμο σύμμαχο στην γεωπολιτική σκακιέρα.

Στην Ελλάδα ο ευρωσκεπτικισμός έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, ωστόσο ακόμη και τώρα οι μετρήσεις δείχνουν ότι ένα ποσοστό μεταξύ 60%-70% του πληθυσμού τάσσεται υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι αυτό το ποσοστό έχει μία ειδυλλιακή εικόνα της Ευρωπαικής Ένωσης ότι αποτελεί έναν χώρο οικονομικής ευημερίας, δημοκρατίας, κοινωνικού κράτους και δικαιωμάτων. Ποιά θα ήταν η στάση όμως των πολιτών εάν αποκαλυπτόταν η πραγματική εικόνα της Ευρώπης η οποία μέσα από την νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή καταργεί σταδιακά το κοινωνικό κράτος και εκφυλίζει την δημοκρατία; Θα συνέχιζαν να είναι υπέρ της παραμονής της Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή μήπως θεωρούσαν ότι ο κίνδυνος δεν είναι από την έξοδό μας αλλά από την παραμονή μας σε αυτή;

ΥΓ. Υπ αυτή την έννοια είναι ερώτημα γιατί μία δύναμη της Αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Βέβαια μιλάει για εσωτερική αλλαγή στην Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση έχει νόημα μόνο εφόσον απαιτήσει την ισότιμη συμμετοχή.