Σπύρος Γκουτζάνης

Ακόμη πιο εντυπωσιακά είναι μερικά από τα αιτήματά τους. Από τον μακρύ κατάλογο σταχυολογούμε:

-ίδρυση σωματείου αφού μέχρι τώρα απαγορεύεται

-συλλογική σύμβαση εργασίας

-να σταματήσουν να δουλεύουν 16ωρα και να υπάρχει διάλειμμα ανάμεσα στις βάρδιες

-να πληρώνονται τα Σαββατοκύριακα και οι αργίες

-να συνταχθεί κανονισμός εργασίας

-να καταβληθούν τα οφειλόμενα

-να δηλώνονται τα εργατικά ατυχήματα ώστε όταν τραυματίζονται εργαζόμενοι να καλείται ασθενοφόρο και να μην μεταφέρονται στα νοσοκομεία με ΙΧ

Το ότι οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται από την εργολαβική εταιρία “Διακίνηση” που τους μισθώνει στην Cosco δεν απαλλάσσει την κινέζικη εταιρία αλλά μεγεθύνει τις ευθύνες της κυβέρνησης. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πόσα βγάζει το κεφάλι η “Διακίνηση” για να έχουν ήσυχο το δικό τους το κεφάλι οι κινέζοι και ποιός ευθύνεται για τα “οφειλόμενα” που ζητούν οι εργαζόμενοι.  

Υπάρχουν κι άλλα αιτήματα που η αξιολόγησή τους προυποθέτει βαθύτερη γνώση του επαγγέλματος ωστόσο τα συγκεκριμένα δείχνουν τις συνθήκες εργασίας στην πολυδιαφημισμένη κινέζικη επένδυση. Δημιουργούν δε την απορία: είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται σε τέτοιες συνθήκες; σε ένα τέτοιο δύσκολο επάγγελμα να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές για να μην δηλώνεται το εργατικό ατύχημα; Αλήθεια γιατί δεν παρεμβαίνει εισαγγελέας εφόσον καταγγέλλεται;

Οι συνειρμοί από εκεί και μετά είναι αυθόρμητοι: αυτή είναι η ανάπτυξη που επαγγέλεται η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και ποιούς αφορά τελικά μία τέτοια ανάπτυξη; Όχι πάντως τους εργαζόμενους και τους πολίτες αυτής της χώρας. Μήπως αυτός είναι ο λόγος ή ένας από τους σημαντικούς λόγους που οι κινέζοι επιθυμούν να αναπτύξουν την Νότια πύλη εισόδου των προιόντων τους στην Ευρώπη και να αποφύγουν το Αμβούργο και το Ρότερνταμ; Μήπως οι έλληνες κυβερνητικοί τους έχουν υποσχεθεί εργατικό κόστος που θα είναι πιο κοντά στο κινέζικο παρά το γερμανικό ή το ολλανδικό. Αυτά βέβαια δεν αφορούν μόνο την κινέζικη επένδυση και τις άλλες που ενδεχομένως ακολουθήσουν αλλά και τις ρωσικές τις αμερικανικές τις γερμανικές. ΈΤσι εξηγείται και ο ζήλος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου σε αγαστή σύμπνοια με την Τρόικα να καταργήσουν κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις “μεγάλες μάχες και τις κόκκινες γραμμές” της κυβέρνησης με την Τρόικα -για τους τίτλους των εφημερίδων βέβαια- ποτέ δεν υπάρχουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αποκαλύπτεται και η τεράστια μπουρδολογία του νεοφιλελεύθερου επιτελείου του Μεγάρου Μαξίμου ότι δήθεν όταν θα έλθουν επενδύσεις θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και ακολούθως και οι μισθοί. Έχει επίσης ενδιαφέρον να μάθουμε τί κερδίζει το ελληνικό δημόσιο από την επένδυση της Cosco και αν τελικά πλήρωσε κάτι οφειλόμενα από ΦΠΑ.

Στο Αμβούργο και στο Ρότερνταμ βέβαια που είναι Ευρώπη υπάρχουν και σωματεία και εργασιακά δικαιώματα. Τα εργασιακά δικαιώματα είναι ίδιον του ευρωπαικού πολιτισμού. Η πλήρης κατάργησή του στην Ελλάδα βγάζει την χώρα μας εκτός ευρωπαικού πολιτισμικού πλαισίου. Ας μην διεκδικούν Σαμαράς και Βενιζέλος τον τίτλο του ευρωπαίου πολιτικού. Εκτός αν εννοούν ότι έκαναν την χώρα τους ευρωπαική αποικία.